Morgunn - 01.12.1983, Blaðsíða 52

154
MORGUNN
mér fannst það helst vera Dómkirkjan í Reykjavík. Ég sá
margt fólk ganga fram hjá kirkjunni, en ég ætlaði inn í
hana. Þegar ég opnaði hurðina, þá sá ég að hún var troð-
fuii, svo ég ætlaði ekki að komast inn, stóð því við dyrnar,
því ég komst ekki lengra. Mér var litið inn að altarinu, sá
ég þá prest standa þar í öllum messuskrúða og var hann
að útdeila kvöldmáltíðarsakramentinu, svo sem venja er
til. Þegar fyrsti hringurinn stendur upp er hann skrýddur
hvítum skikkjum og lítur hvorki til hægri né vinstri hand-
ar, en gengur með grátunum að altarinu sunnan megin
og hverfur svo á bak við altarið. 1 einum svip er ég kom-
inn þangað. Sé ég þar dyr og geng inn um þær. Þá opnast
fyrir mér heiðblár himininn, en sólarbirta var engin. Ég sá
mikinn fjölda mannvera, þó dauflega, en mér fannst það
allt vera í hvítum skikkjum. Ég horfði á þetta dálitla stund.
Þá sé ég konuna mína birtast mér í fullum skrúða; andlit-
inu get ég ekki lýst, það var svo yndislega fagurt, blítt
og brosmilt. Hún horfði á mig þessum ólýsanlegu blíðu-
augum; við horfðum hvort á annað litla stund. Svo hvarf
allt í einum svip og ég stóð á gólfinu eins og ég var, þegar
ég lagði bókina af mér. Tii skýringar skal þess getið, að
konan mín dó 28. desember 1944. Þess skal einnig getið,
að ég hef aldrei náð mér að fuliu síðan dauðinn tók hana
frá mér þrátt fyrir alla viðleitni bæði skyldra og vanda-
lausra — fyrr en nú, að ég fékk að sjá hana í þessari sýn.
Guð launi öllum, sem tekið hafa þátt í söknuði mínum.
Nú sakna ég ekki lengur, því ég trúi staðfastlega, að okkur
eru tryggðar eilífar samverustundir fyrir Drottinn Jesú
Krist, ásamt öllum, sem á hann trúa, í lífi og dauða. Lof
sé Guði!