Morgunn - 01.06.1997, Síða 7

Ritstjórarabb
Ég veit að það getur verið erfitt stundum en er það
ekki þess virði að reyna að líta á umhverfi okkar og
líf hér, með þessum augum. Það sem oftast kemur í
veg fyrir það er lífsgæðakapphlaupið, kröfuharka
samkvæmislífsins, jafnvel skyldur fjölskyldunnar.
Þetta er staðreynd, þ.e.a.s. á þann hátt að við annað
hvort gleymum eða getum ekki, vegna áreitis um-
hverfis okkar, skapað okkur þessar kyrrðarstundir og
upplifanir. Það er einfaldlega ekki inni í lífsmunstri
okkar í dag að njóta kyrrðar og upplifana og skynja
það að vera bara til á þeim stað og þeirri stund sem
þar og þá ríkir og reyna að finna hvað í því felst. Við
erum í rauninni stöðugt að reyna að hafa ofan af fyr-
ir öðrum og okkur sjálfum líka, fylla auðu stundirn-
ar með bíóíbrðum, fjölskylduheimsóknum, nám-
skeiðum og alls konar áhugamálum. Við erum alltaf
hálfgert að berjast á móti straumi lífs okkar, á móti
straumi tímans, því með svona annríki verður hann
af skornum skammti og áður en við vitum af verður
komið að lokum dvalarinnar í heimavist jarðarinnar.
Og hvað er þá eftir, eftir allt streðið? Slatti af ei'nis-
legum gæðum sjálfsagt. Lífsfylling? ]ú, kannski, en
þó frekar ólíklegt. Og þá á ég við sanna lífsfyllingu.
Gleðina yfir að vera til einmitt hér og nú.
Lítum á dvöl okkar hér og umhverfi sem tíma-
bundna heimavist. Heimavist, sem við eigum eftir að
hverfa frá og ekki sjá aftur í sömu mynd. Straumur
tímans mun sjá til þess. Við erum í þessu lífi okkar
hér núna, að upplifa tíma og umhverfi sem kemur og
fer eins og við. Og við eigum örugglega eftir síðar, að
hugsa aftur til þessarar dvalar okkar og heimavistar
og þá munu koma upp þær tilfinningar, sem hún
MORGUNN 5