Morgunn - 01.06.1997, Síða 54

Guðjón Baldvinsson:
Tíminn og ábyrgð
þekkingarinnar
Náttúrulögmálið „tími" er
merkilegt fyrirbæri. Straumur
hans er þungur og stöðugur,
aldrei verður hik á streymi
hans, hvernig svo sem allt velt-
ist, hlutir, fólk og tilvera. Kyn-
slóðir koma og kynslóðir fara,
rísa og hníga líkt og öldur út-
hafsins, sem rísa úr ómælis-
djúpinu, standa einar og sér,
afmarkaðar frá upphafinu um
stund, en hníga svo aftur til
þess sem skapaði þær og gaf
þeim kraft til þess ferðalags,
sem þeim auðnaðist að fara í.
1 íns og árstíðirnar
/samanstanda af
vori, sumri, hausti og
vetri, má segja að mann-
fólkið eigi sínar sam-
bærilegu „árstíðir“ á
æviferlinum. Þær eru
eins og hleðslur í lifandi
vegg, þar sem efsta
hleðslan er vorið, sú
næsta fyrir neðan sum-
arið, sú þriðja haustið
og sú fjórða veturinn,
þar sem allt er orðið
kyrrt aftur og tilurðin
„einungis“ grunnur og
stuðningur við þá stöð-
ugu grósku og nýja líf sem heldur áfram að hlaða
þennan lífsins vegg upp á við í átt til hins óræða,
undir stöðugum nið frá tímans straumi, þessum
ókunna krafti sem allt keyrir áfram í sköpun þessar-
ar eilífðarbyggingar, sem kallast þróun.
52 MORGUNN