Morgunn - 01.06.1997, Blaðsíða 85

Hugheimar
hver var munur á þessum tvenns konar áhrifum.
Einn af rannsóknarmönnum okkar staðnæmdist á
lægstu svæðum hugheima og sendi þaðan út frá sér
hugsanagervi, en aðrir stigu upp á hærri svæðin til
þess að geta verið ugglausir um að þeim missýndist
ekki. Maðurinn, sem staðnæmdist á lægstu svæðun-
um hugsaði þar ástúðarhugsanir til vinar síns, sem
var í íjarlægu landi.
Arangurinn varð mjög eftirtektarverður. Varð þar
fyrst eins konar hringiða í efnistegundum hugheima.
Hún breiddist út í allar áttir frá manninum, er gerði
tilraunina. Það hefði mátt líkja hringiðu þessari við
ölduhringi í lygnu vatni eða tjörn, er steini hefur ver-
ið kastað í, að því undanskildu, að hreyfing þessi
barst út um hinar mörgu viðáttur hugheima, í stað
þess að berast aðeins út um einn flöt. Ölduhreyfing-
ar þessar minnkuðu smám saman eftir því sem þær
bárust lengra út frá upptökum sínum, alveg eins og á
sér stað um allar ölduhreyfingar á jarðnesku tilveru-
stigi, nema hvað þær dvínuðu þar miklu seinna. Og
seinast, er þær höfðu farið óraleiðir, var sem þær
yrðu að engu, eða að minnsta kosti svo ógreinilegar,
að ekki var unnt að sjá neitt móta fyrir þeim.
Þannig liðu blikandi hugsanaöldur út frá hverri
veru. Þær fóru jafnt í allar áttir, en urðu samt aldrei
til þess að trufla hver aðara, jafnvel þótt þær lægju
hver um aðra þvera, að sínu leyti eins og ljósgeislarn-
ir, hér á jarðnesku tilverustigi. Þessir víðáttumiklu
hugsanaölduhringir voru með margvíslegum litum og
litbrigðum, en litir þeirra óskýrðust að sama skapi,
sem þeir ijarlægðust upptök sín.
Hins vegar urðu áhirf hugsunarinnar á frumgervis-
MORGUNN 83