Útvarpstíðindi - 12.12.1941, Blaðsíða 27

Skáldíð
Sfeínn Sfeínarr
Ljóðasmíði virðist vera ástríða ís-
lendinga, snar þáttur í eðli þeirra og
lífi, eins og þeim finnist, að þeir geti
ekki túlkað tilfinningar sínar og hugs-
anir nema í rímuðu máli. Mörg stór-
brotnustu og fegurstu listaverk íslenzkr-
ar tungu eru meitluð í höfuðstafi og
stuðla, enda hafa hortittasmiðir og
rímsjúklingar óspart skákað í því hróks-
valdi og ekki hlífzt við að misbeita
og ofbjóða þessu vandasama formi. —
Sumir yrkja aðeins sér til dægrastytt-
ingar eða hugarhægðar eða til þess að
þjálfa málkennd sína, en hirða ekki
um að troða þessu upp á aðra. Það er
virðingarvert. En svo eru hinir, sem
gefa út hverja ljóðabókina á fætur ann-
arri, prentaðar á rándýran gljápappír,
bundnar í rándýrt skinn, án þess að
hafa nokkuð annað til brunns að bera
en hnökralausa hljóðstafagáfu, sneidda
öllum skáldskapareinkennum. Ef til
vill verða þessir menn fyrir því láni, að
yrkja eitt gott kvæði óviljandi, og mætti
. þá segja með nokkrum rétti, að þeir
heiðu ekki til einskis hnoðað allan leir-
inn.
Skáldið Steinn Steinarr hefur ekki
valið sér sálufélag í hópi þessarra
mann4. Ljóð hans komast ekki í hálf-
kvisti &ð vöxtum við framleiðslu þeirra.
Þau hafa ekki heldur verið prentuð á
gljápappír, og til skamms tíma hefur
útgefendiinum ekki þótt taka því, að
binda þau í skinn. En hitt er augljóst
athugulum lesanda, að þetta skraut-
lausa skáld hefur ekki álitið nauðsyn-
legt að stuðia að auknum rímnakveð-
skap í landÍHu. Sömuleiðis hefur því
fundizt það ofmikil tvísýna, að bíða
þess, að það yrkti einhvern tíma eitt
gott kvæði, óviljandi og fyrirhafnar-
laust. Þess vegna hefur skáldið á und-
anförnum árum ort fjölmörg ágæt
kvæði og nokkur listaverk, sem tilheyra
hinu bezta bundins máls á síðari tím-
um.
í fyrstu bók sinni, Raú6ur loginn
brann, er Steinn Steinarr óráðið skáld,
gætt ótvíræðum hæfileikum, en átta-
villt og hvikult í eftirgrennslan sinni að
viðhlítandi formi. Það leitast við að
taka yrkisefnin nýjum tökum, finna
hljóm upprunans handan við orðin,
kjarnann handan við yfirborðið, en
heppnast það misjafnlega og hvergi
svo, að af beri. Þó dylst lesendum
ekki, að hér er skáldefni á ferðinni,
sem þykir viðkunnanlegra að beita
sinni eigin sjón, í stað þess að endur-
spegla það, sem aðrir hafa séð á und-
an því.
Onnur bókin, Ljóð, sýndi mikla
framför. Skáldið leitaði þar enn að
formi, og bar víða niður á hljómborð-
inu, en leit þess var orðin markvissari,
mótaðri og persónulegri. í bókinni voru
nokkur kvæði, sem skáru úr um hæfi-
leika þess og getu, eins og t. d. kvæð-
in Draumur og Verdun, að ógleymdu
hinu harmþrungna snilldarljóði, Skó-
hljóð.
Nú liðu þrjú ár. í fyrrahaust kom svo
ný bók frá Steinari Steinarr, Spor í
sandi, sem skipaði honum á bekk með
beztu íslenzku nútímaskáldunum, og
jók mjög þann hóp aðdáenda og vina,
sem skáldið átti áður. Það þótti jafn-
vel svara kostnaði, að binda bækur
þess í skinnband.
Þó mun óhætt að fullyrða, að Steinn
Steinarr hefur ekki enn notið verð-
ÚTVARPSTÍÐirý)!
139