Útvarpstíðindi - 06.12.1943, Side 7

var hagyrðingur og skellti vísu á þann,
sem sat fastur í gatinu.
Ég hef aldréi heyrt glaðari racldir yfir
kaffidrykkju, — það var eins og þeir
sætu í sólskini inni í dal yfir engjakaff-
inu og stúlkurnar væru að kitla þá með
stráum. Þeir.voru skítugir á andliti og
hálsi, — það höfðu þeir reyndar verið.
er þeir komu á fætur um morguninn —.
Allir voru með sprungur í höndum og
ógrónar skeinur, ejnn var kolmarinn á
kinnbeini. Og allir voru í viðeigandi
lörfum, gljáandi af feiti eða skít. Á höfði
báru tveir þeirra hattkúfa með afskorn-
um börðum, svo að þetta líktist tyrk-
nesku höfuðfati, tveir voru með sex-
pensara og þrýstu derinu aftur og niður
á herðar. Þeir höfðu há enni, sóti kámuð.
Mér fannst brátt, að ég væri framandi
og jafnvel óvelkominn í þennan hóp. Eg
fann þetta utan að mér í orðalagi þeirra.
Ég var allt of hreinn, fákunnandi, óglað-
ur, svartsýnn.
— Heyrðu lagsmaður, sagði einn
þéirra og gretti sig í áttina til mín, —
ert þú fínn maður. Ég held, að ég hafi
einhverntíma séð þig með flibba.
Ég gat nú ekki borið á móti því.
Og þá beindu þcir að mér spurning-
um um ætt mína og uppruna, fyrirætl-
anir og fyrrvcrandi atvinnu, hvort ég
tæki í ncfið — nú ekki það — í vörina
—, reykirðu þá ekki mannskratti, tek-
urðu spíra —. Nei, segir hann og lík-
lega feiminn við pils af stelpu — hvað
þá meira, he, he.
Já, ég sagði þeim, að ég væri vestan
úr fjörðum, ætlaði að vinna mér fyrir
skólavist í vetur, og mér Iiefði verið
bent á, að við ketilhrcinsun væru fljót-
gripnastir peningar.
Þarna var það! Veiztu það, drengur
minn, að enginn okkar vinnur nema
.‘5—4 daga í viku, hina dagana geturðu
fundið okkur í Stcininum, í Ilaföldunni
eða hjá vinkonum okkar. Allt í lagi
með þig vinurinn, þegar þú ert orðinn
nógu drullugur.
Ég gat ekki varizt því, að hugsa með
nokkurri aðdáun um þessa nýju félaga.
þótt' mér byði við starfinu. Þeir brúgðu
á leik í orðum og athöfnum, þrátt fvrir
umhverfið. Og ég komst strax að því.
að hér báru allir auknefni að fórnum
sið. Þarna var Helgi harmagrátur,
skakkvaxinn náungi mcð hægri öxlina
sligaða, stórt ör yfir vinstra auga og
rytjulega hærður. Þarna var Stjání héla.
miðaldra maður, mjóleitur, þunnnefjað-
ur með rnóleit glcttnisaugu. Og næstur
lionum Bcnsi með dropann, króknefjað-
ur og breiðleitur, hann snýtti sér títt
með fingrunum. Og loks var þaf Jói
fagri, rindilslegúr piltur, síhlæjandi, orð-
ljótur og kerskinn. Það var hann, sem
orti.
Ketillinn kólnaði eftir því sem á dag-
inn leið, um kvöldið tók ég hið hátíð-
lega heit mitt aftur og ákvað að mæta
til vinnunnar næsta morgun.
Og það var um kvöldið, að loknu á-
byrgðarmiklu dagsverki, þegar við
þrömmuðum taktlaust og skrykkjótt
upp bryggjuna, fimm ketilhreinsarar, að
Ilclgi harmagrátur valdi mig fyrir föru-
naut og lét í ljós þá einlægu skoðun
sína, að honum litizt vel á mig, hann
héldi að ég væri bezti strákur, svo spurði
hann mig, hvort ég gæti lánað sér tú-
kall, þangað til útborgun færi fram. Ég
fór að leita í vasanum, — eða fimmkall.
vinurinn, bætti hann við.
Ég gerði honum þennan greiða og
rétti honum 5 krónur.
ÚTVARPSTÍÐINDI
107.