Útvarpstíðindi - 06.12.1943, Síða 9

lega Pésa með flibbannSvo sá ég hann
halda vestur í bæ með eldavélina. En
næstu tvo daga kom hann ekki til vinnu.
Þegar hann kom aftur, kvaðst liann vera
gegnsær og hrollkaldur eftir þetta hel-
víti frá Pólverjanum. Nú væri gott að
koma í volgan ketil.
Svo leið til jóla og af sérstökum á-
stæðum þraukaði ég ennþá við ketil-
hreinsunina. Að vísu var ekki hreinsuii
á hverjum degi, en það var þó arðmesta
daglaunavinna um þær mundir.
A jóladaginn, um hádegisbil, átti ég
leið um Miðbæinn og gekk Hafnarstræti.
Veður var kalt, norðaufjúk, riæðingur
milli húsasunda og rykþeytingur í skot-
um. Þá mætti ég. vini mínum Helga
harmagrát, þar sem hann var á vakki
á gangstéttinni. Hann var hnípinn og
kuldalegur, dökkur á lnið og órakaður.
Vegna kuldans hafði harin spennt jakkr
ann með nælu upp undir höku. Iíann var
daufur í dálkinn, en slóst í för með mér
og hóf að segja mér frá atviki, sem fyrir
hann hafði komið þá um morguninn:
Hann hafði 'Verið rekinn fyrir guðlast
út úr kirkjunni um messutímann. Það
var þannig, að Jói fagri og hann höfðu
náð sér í flösku og hittust snemma á
jóladagsmorguninn. Þcir höfðu ekkert
húsaskjól, hann gat ekki farið til ömmu
sinnar af skiljanlegum ástæðum, Hafald-
an var lokuð á jóladagsmorguninn og
allt eftir þessu. Þá hugkvæmdist þeim
að fara í guðshús. Þeir settust í aftasta
bekk, þar sem lítið bar á. Hlýtt var í
kirkjunni og notalegt, söngurinn hljóm-
aði og presturinn hóf að tala um þann
sem fæddist í fornöld, til þess að endur-
leysa mannkyn framtíðarjnnar frá synd-
um þess.
— Okkur fór að líða bölvanlega, sagði
Helgi, ekki af orðum prestsins, skilurðu,
heldur af því að við gátum ekki sinnt
þörfum okkar. Ræðan varð lengri og
lengri og Jói hélt um flöskustútinn, æst-
ur og óþolinmóður. Þetta þjarmaði
meira og meira að okkur, en ekki var
í annað hús að venda. Loksins heyrðum
við orð prestsins: Meðtakið blessun
drottins og söfnuðurinn reis úr sætum
fyrir framan okkur. Þá hvíslaði Jói: Nú
er tækifærið og skellti stútnum á varirnar
og fékk sér slurk, og rétti hana síðan að
mér. Ég greip fleyginn og saup á í hasti.
en heldurðu þá ekki að ólánið hafi vof-
að yfir mér eins og. fyrri daginn: Ein
kerlingarálkan sneri sér við og sá mig
með flöskuna á vörunum. Og það var
eins og hún hefði fengið í sig éínhvern
fítonsanda, þarna undir blessuninni, liún
gaut á mig illilegum augum og svo rudd-
ist hún fram úr bckknum og ég þóttist
strax vita, að nú ætti að bannsyngja
okkur. Þegar fólkið er í þann mund að
setjast kemur hún með meðhjálparann
og bendir á. okkur. Það litu allir nálægir
á okkur, en meðhjáiparinn benti okkur
að koma fram. Hann og kerlingin fóru
með okkur fram í fordyrið og þar segir
meðhjálparinn: Er það satt, að þið séuð
komnir hingað í guðshús til,þess að
fremja syndsamlegt athæfi?
— 0, ekki skil ég nú það, sagði ég.
Þá segir kerlingin uppfull af hofmóði:
— Það er svo satt, sem ég stend hérna,
að ég sá þessa ræfla saurga hina helgu
athöfn, ég sá þá drekka brennivín, og
þér getið sjálfur þreifað á þeim, með-
hjálpari, og fundið, hvort þeir hafa ekki
á sér flösku.
Þá ætlaði ég að reyna að snúa kerl-
inguna út af laginu og segi: — En heyr-
ið þér, kvenmaður, gæti þetta ekki eins
hafa verið vatn!
ÚTVARPSTÍÐINDI
109