Útvarpstíðindi - 03.02.1947, Blaðsíða 14

38
ÚTVARPSTÍÐINDI
UM DANSLÖGIN.
Grunnvíkingur skrifar: „Það eru sér-
staklega danslögin, sem ég œtla að finna
að. Ég hef, því miður, ekki ánægju af
djassmússík. Ég hlustaði s. 1. laugardag á
danslög í útvarpinu, það kom aðeins eitt
harmonikulag, og útvarpið hefði átt að
hiðja hlustendur sína afsökunar á því,
að það skyldi slæðast með af einhverj-
um mistökum, því að það koma í mesta
lagi 5- 8 liarmonikulög, þegar bezt tæt-
ur. — Það er eina skemmtunin hjá okk-
ur hérna í sveitinni, að hlusta á útvarp,
og við hlökkum alltaf til danslaganna, en
þá eru ]>au svona. Ég veit, að það er
svona víða í sveitum landsins, fólk, sem
vill heldur liarmonikumússík heldur en
djass. l’að er fólk í kaupstöðum, sem
vill heldur djass ,en það getur valið úr,
farið í kvikmyndahús eða dansleiki, og
hlustar því lítið á útvarp. — Ég spyr:
Mætti ekki jafna því þannig, að hafa
lögin livert með öðru ,en ekki alltaf
djass? Svo væri mjög gaman, ef væri
leikið meira af gamanleikjum í útvarpið.
Hreppstjórinn á Hraunhamri var ágætt.
Svo væri gaman að heyra meira í Ilögna
Jónmundar. Hann er ágætur.
Páll kveður [Frh. af hls. 28].
En samkeppnin var miðuð við
lagafjölda, og skýrt tekið fram, oft-
ar en einu sinni, að tónlistarmenn
k?emu ekki til greina við samkeppn-
ina, en hins vegar allir aðrir, hvort
sem þeir lékju á eitthvert hljóðfæri
eða ekki.
En það gefur að skilja, að aðstaða
þeirra, sem á hljóðfæri leika, hlaut
að vera betri en hinna, og satt að
segja hafði mér varla komið til hug-
ar, að fólk, sem ekki leikur á hljóð-
færi, kynni slíkan aragrúa af lögum,
sem raun ber vitni. Hinsvegar hefði
verið með öllu útilokað að bægja öll-
um þeim mikla fjölda frá slíkri sam-
keppni, sem þessari, sem á hljóðfæri
leika, en teljast þó engan veginn til
tónlistarmanna. Vona ég, að allir
skilji þetta.
Eitt handrit barst okkur, sem ég
vil fara nokkrum orðum um, en það
var listi eða skrá sú hin merkilega,
sem Steindór Björnsson, efnisvörð-
ur, Sölvholtsgötu 10 í Reykjavík,
sendi. Listinn sýndi 900 lög, en frá-
gangurinn var með því snilldar-
bragði, að ég get ekki annað en
minnzt þess hér og þakkað Steindóri
fyrir snilldina á handritinu. — En
ég þakka ÖLLUM, sem sendu lista
og lögðu á sig mikla vinnu, ekki sízt
þeim, sem erfiðasta aðstöðu höfðu.
Ég vona, að allir hafi haft nokkra
gleði og ánægju af því sjálfir, og
eru það þá nokkur laun fyrir fyrir-
höfnina.
Nú spyrja menn hvernig prófað
hafi verið, því bæði þekki ég landa
mína vel að því að vera æði tor-
tryggnir, og svo gæti það líka verið
fróðlegt að vita um aðferðina. Hún
var einföld.
Við ákváðum að prófa fyrst þá,
sem hæstir voru, en það voru þau
Björg Björnsdóttir frá Lóni í Keldu-
hverfi og Friörik Hjartar skólastjóri
á Akranesi. — Ef þau tvö stæðust
prófið, þurfti ekki framar vitnanna
við, að okkar áliti.
Var nú Friðrik Hjartar beðinn að
koma til Reykjavíkur, hvað hann
fúslega gerði, og examineraður eins
og unnt var, og lagðar fyrir hann
hinar verstu þrautir, og stóðst hann
þær svo að segja allar. Mun hann
varla hafa séð hann svartari öðru