Útvarpstíðindi - 03.02.1947, Blaðsíða 24

48
ÚTVARPSTÍÐINDI
f&ffidiSQSfi
EKKI SKAMMAST SÍN FYRIR VEÐRIÐ.
Veðurmildin hér á landi kemur mönn-
um á óvart. Daglega heyrum við fréttir
um kulda og hörku erlendis, en hér sést
varla snjór, og dag eftir dag er næstum
því vorveður. •— Síðast í janúar gerði
snjó í Reykjavík og nokkuð frost. Þann
dag sagði Árni Pálsson prófessor við
kunningja sinn, sem hann liitti: „Jæja,
þá þarf maður ekki að skámmast sín fyr-
ir veðrið lengur“. — Það var von að
hann segði það, íslendingurinn, sem ólst
upp við gaddbylji og hörkur í gamla
daga, iðulausa stórhríð svo vikum skipti,
en getur nú gengið snöggklæddur og
berhöfðaður á götum Reykjavíkur á þorr-
anum.
SÍMINN MEÐ SILDARSKEFFUNA.
öldruðum manni á Vestfjörðum varð
þetta að orði, þegar síminn kom í pláss-
ið hans: „Það er gott að fá símagreyið.
Þó að ekki sé annað en maður getur allt-
af fengið síldarskeffu með honum, ja, að
minnsta kosti við og við“.
>
MEYJARAUGUN.
G. sendir þessa stöku:
„Augdn segja oftast nær
allan meyjarvilja.
Bliki fleygja brún og skær,
Ijrosa, þegja, skilja.
TVEIR KVEÐAST Á.
G. og S. sátu saman eitt kvöld og töl-
uðu saman uin hin og önnur málefni, og
samtalið barst víða, meðal annars á þessa
leið: —
i
Það er erfitt þetta líf,
þegar vitið brestur. G.
Þá er hjálpin viturt víf.
Véiztu ei þetta, Gestur? S.
Þetla líf mér þykir ei
það, að flétta bögur. S.
Þó er ei rétt að segja svei,
sé hún nett og fögur. G.
Fyrri partar fara á víxl,
freyðir blek úr pennum.
Enginn ber þó öðruin brigzl
í óðar hryggjaspennum. G.
Brúnaljós þín blikandi
björtum geislum stafa.
Hugur minn er hikandi,
en — lijartað ekki í vafa. S.
Sátu tveir við sama borð,
sem að voru að skrifa,
flugu á milli frjálsleg orð,
en fengu skamint að lifa. G.
FALIÐ RÍM.
Undantekning er á því öllu, sem að
gerist í heiminum, en ég held það sé
haft aðallega fyrir spé. G.
SKEYTI.
Ofurlítil ósk og falleg kveðja
aka saman austur veg.
Aðeins skilja þú og ég. S. D.
TIL HALLGRÍMS JÓNASSONAR,
kennara, eftir að liafa hlýtt á erindi
hans í útvarpi, „Ferðalög og lausavísur“,
15. janúar 1947.
Meir en tízku- og munaðsprjál
metur gróður jarðar
öræfanna söngvasál,
sonur Skagafjarðar.
Stakan heillar hugann þrátt,
•— hækkar andans veldi.
Berðu merki hennar hátt
að hinzta ævikveldi.
AuSunn Br. Sveinsson
frá Refsstöðum.
UM STJÓRNARSKBÁNA.
Stjórnarskráin strandar enn
hjá „stórum" mönnum. -—
Þeir eru víst allir inni
við eldana hjá mömmu sinni.