Útvarpstíðindi - 03.02.1947, Blaðsíða 15

ÚTVARPSTÍÐINDI
39
sinni á lífsleiðinni en þessa daga hér
í útvarpssalnum, meðan á þessu prófi
stóð. Og víst er um það, að ekki
hafði rödd hans aukizt við þetta, og
þreyttur var hann, þegar hann fékk
aftur frelsið.
Ungfrú Björg var beðin að koma
til Akureyrar og prófuð þar í fjóra
daga. Hún kunni allt upp á tíu fing-
ur. —
Hlaut ungfrú Björg 1. verðlaun,
en Friðrik Hjartar önnur verðlaun.
Ég bið menn vel að athuga, að
samkeppni sem þessi sker á engan
hátt úr því, hvort þeir, sem verð-
launin hlutu, kunni raunverulega
flest lög allra íslendinga. Það má
vel vera, að aðrir kunni fleiri. En
aðra aðferð var varla hægt að við-
hafa. Það má eflaust fetta fingur
út í þessa samkeppni. En hún var
frekar gerð til gamans og nokkurs
fróðleiks, en til þess að sanna nokkuð
um hver raunverulega kynni flest
lög. En sé miðað við listana sem
komu, efast ég ekki um, að þeir réttu
hafi hlotið verðlaunin. Svo læt ég út-
rætt um þessa verðlaunasamkeppni.
En nú vendi ég mínu kvæði í kross.
Með þessum söngtíma hætti ég að
flytja Takið-undir-tímann í útvarp-
inu. Ég lít svo á, að hlutverki mínu
sé nú lokið. Ég byrjaði tímana á
alvörutímum, eins og þið öll vitið,
ekki fyrst og fremst vegna laganna,
heldur vegna Ijó'öanna, og þá fyrst
og fremst ættjarðarljóðanna, sem
menn máttu þá sízt gleyma. Tímarn-
ir féllu í góðan jarðveg, og sýndu
meðal annars hversu ljóð- og söng-
elsk þjóðin er. Auk þess tel ég tím-
anum það til gildis, að hafa vakið
marga til umhugsunar og fullvissu
um gildi ættjarðarsöngvanna og
þann kraft og mátt, sem í þeim býr,
og þann siðferðilega styrk, sem þeir
veita. —
En við sungum einnig aðra söngva,
léttari, og reynt var að hafa léttan
blæ yfir æfingunum, og við vorum
öll eins og heima hjá okkur, enda
vorum við það líka, og röbbuðum
saman og hresstum upp á sálirnar
með því að syngja frá eigin brjósti.
Að endingu þakka ég ykkur um
allt land af hrærðum hug fyrir allar
samverustundirnar hér í útvarpinu.
Þær hafa verið sannkallaðar gleði-
stundir. Við byrjuðum að taka und-
ir á alvörutímum, þegar mest reið á
að menn varðveittu öll þjóðleg verð-
mæti. Það voru fyrst og fremst ætt-
/arðorljóðin, sem þjóðin þurfti þá
að syngja. Tilraunin tókst vel, og
tímarnir okkar féllu í góðan jarð-
veg. — Nú eru aðrir tímar. En
einnig þeir eru alvarlegir, og hver
veit hvenær þeir verða enn alvar-
legri ? En við skulum vera bjartsýn
og vona hið bezta. En höldum tryggð
við allt þjóðlegt, og gleymum aldrei
ættjarðarljóðunum. ,,Lát hljóma, svo
þrái ég horfnar stundir, j svo hjart-
að slái og taki undir!“ segir Einar
Benédiktsson.
Að síðustu þakka ég baðstofufólk-
inu hér, bæði söngfólki og hljóðfæra-
leikurum, fyrir snillarlega aðstoð
undanfarin ár.
Svo kveð ég ykkur öll“.