Útvarpstíðindi - 26.01.1948, Blaðsíða 6

30
ÚTVARPSTÍÐINDI
Oft er kvartað um að útvarpið sé
leiðinlegt. Samt er það látið ganga og
garga í tíma og ótíma. Mér virðist
útvarpið ekki leiðinlegt. Þar er sem
oftast flutt mikið og gott efni, — flutn-
ingur oft með ágætum, en fólkið vill
ekki hlusta. Það er mett af bóklær-
dómi, lestri og skemmtunum og þolir
ekki meira af öllu þessu í bili. Það er
andlegt ofát í þjóðinni, og sumir segja
að ofát læknist ekki með því að eta
bara meira og meira.
Leiðindin, sem kvartað er um, eru
aðeins ofnotkun á útvarpinu. Dagskrá
þess mun vera 8 tímar á dag. Stund-
um miklu meira. Meiri kvölin að hafa
þetta í eyrunum allan daginn. Er ekki
svo um alla góða hluti í þessum heimi,
að séu þeir ofnotaðir, verða þeir að
kvöl. Sé fólkið látið eta góðan mat dag
eftir dag og alltaf skipað að eta meira
og meira, fá menn ógeð á slíku. Þann-
ig er um bækur, sönglist og jafnvel
sólina sjálfa.
Þér svarið auðvitað strax, að það
eigi hlustendur við sjálfa sig, hvenær
þeir hafi útvarpið opið, og geti þeir
þannig skammtað sér sjálfir þessa
andlegu fræðslu. Þarna kemur einmitt
stóra vandamálið E .ft. d. eru 2—3
tæki í dálitlu timburhúsi, þá heyrist
svo í hverju tæki um allt húsið, að
ekki er leið að losna við að heyra,
þó að einhver skrúfi fyrir sitt tæki
og ætli ekki að hlusta. Virðist mjög
algengt að fólk hafi tælci sín í fullum
gangi allan tímann sem nokkuð er i
útvarpið flutt.
Skemmtilegast útvarpsefni þykir
mér: leikrit, einsöngur, upplestur
ljóða og úrvalssagna.
Mér virtist svo, t. d. síðastliðinn
vetur, að leikritin væru helzt lélegasti
þáttur útvarpsins. Einhvern veginn er
það svo, að Ijót leikrit eða ldúr fara
svo fjarska illa í útvarpi. Það er
óhugnanlegt að heyra slíkar formæl-
ingar öskraðar yfir sér eins og t. d. í
„Mærih frá Orlean,“ eða lýsingar í
„15. marz“ og „Segir fátt af einum.“
Létt, hressileg leikrit, flutt með nokkr-
um hraða, fara bezt.
Söngmenn eigum við góða, og
ágæta lesara.
En hvaða efni ætti að geta enzt
allan ársins hring og ár eftir ár í svo
langa dagskrá?
Svo er nú öll sönglistin, sem flutt
er. Það er slík ráðgáta, hvernig fólk
þolir að hlusta á allt þetta spil og
plötugarg. Þjóðin er víst svo óskap-
lega „músíkölsk," eða hryllilega
músíkölsk, á nútíma íslenzku. Þetta
sífelda plötuspil er í mínum eyrum
hreinasti ófögnuður. Þessu er líka alls-
staðar klesst og troðið inn í dag-
skrána. Agætt efni skellt í sundur með
þessu. Þetta plötugarg er eins og
þegar fjandinn situr um sál manns.
Þó að ekki sé nema hálfrar mínútu
hlé í útvarpinu, þá er reynt að láta
grammófóninn reka upp öskur, þótt
ekki vinnist tími til að ljúka plötunni.
Það er víst sagt, að þetta sé gert fyrir
unga fólkið. Ég efast um, að þetta
plötugarg sé því nokkuð hollt. Það
er ekki æskunnar eðli að sitja og sitja
og hlusta, vera alltaf innan veggja.
Meðal margs annars vantar æskulýð-
inn í okkar ágætu borg útistörf og úti-
leiki, en það er efni í annað skraf. Ef
grammófónsplötur væru þess megn-
ugar að frelsa heiminn, þá væri hann
þegar frelsaður.
Okkur hlustendum finnst dálítið
leiðinlegt, hve oft er sagt frá því sama.