Útvarpstíðindi - 26.01.1948, Blaðsíða 15

ÚT V ARPSTÍÐINDI
39
Ég hefði gjarnan viljað vera með. Hann
vissi ekkert um þetta í morgun, er við
hittumst. Við röltum niður að höfn og
hann fór um borð í Hamar, svo kom
hann óður og uppvægur og hafði ráðið
sig“. Það er gremja í rómi Stígs. „Hann
ákvað alltaf allt undir eins. Hann hugs-
aði sig aldrei um. Hann -var líka búinn
að vera svo órór lengi, alveg eins og
hann væri alltaf á nálum“.
Hann hefur víst verið orðinn leiður á
Bjarghildi. Hún er bölvað skass“. Það
er hrisingur í rödd Haralds. „Hún tók
hann bara upp í fæðið“. Haraldur hlær.
„Það er nú ekki alveg rétt. Maður á
ekki að vera með neina lygi. Þið vitið
alveg eins vel og ég hvernig það var“.
„Ég þekkti það svo lítið“, segir Frið-
rik, „ég kom svo seint suður“.
„Frissi er sonur Hannesar reiðara á
Vesturgötunni. Frissi var svo óreglu-
samur og karlinn barði hann, og Frissi
stökk svo að heiman. Hann fór í sigling-
ar og var lengi burtu, svo kom hann í
haust með fullt veskið af peningum og
ég kynntist honum í Skugga-kaffi. Við
vorum þar alltaf og hann spanderaði á
okkur alla. Hann svaf á Hverfisgötunni,
en hafði hvergi herbergi. Svo þegar pen-
ingarnir voru búnir, gat hann hvergi
fengið inni. Hann svaf stundum í tröpp-
unum á Laugavegi 18, og kom svo um
leið og opnað var í Sgugga-kaffi. Mar-
teinn gaf honum þá alltaf eitthvað.
Hann var orðinn grár í lús“.
„Bölvaður slóðinn", segir Haraldur,
„svona menn skoppa eins og korktappar
í sjó“.
„Það veit ég nú ekki. Þeir eru þó ekki
neinir helvítis þrælar. Frissi var hugað-
ur og hann var alltaf með þeim, sem
voru minnimáttar. Síðustu aurarnir fóru
til þess að borga á Landakot fyrir leg-
una hans Þorgríms".
„Já, þannig komst hann í kunnings-
skap við Bjarghildi“.
Þeir setjast allir þrír utan í vitann.
Þá langar ekki heim. Þeir hafa fengið
kærkomið umræðuefni. Stígur þreifar
undir yl sér og lagar pappaspjald, sem
er fyrir gati á skó hans.
„Hann var farinn að vera með RE 13.
Hún var líka í Skugga-kaffi í haust og
þangað til hún fór á spítalann. Hann og
hún voru samrýnd. Hún átti líka hvérgi
heima. Þaú sváfu víst stundum í bátun-
um þarna vestur frá. Ég man alltaf
fyrst, þegar þau hittust. — Það var ný-
búið að setja sag á steingólfið í Skugga-
kaffi. Við Frissi sátum saman og drukk-
um molakaffi. Hann var að lofa mér. að
heyra síðasta kvæðið sitt. Það var kvæð-
ið um marflærnar, sem kom út í blað-
inu undirritað Frk. Hannesson og út úr
því varð fröken gamla Hannesson alveg
æf og gaf út yfirlýsingu um að hún hefði
alls ekki ort kvæðið. —- Jæja, þá kom
RE 13 inn. Hún var falleg, en föl, eins
og hvítur snjór, augun dimmblá og hlý,
hendurnar hvítar og nettar, og hárið
jarpt. En hvít kápan hennar var orðin
skítug. Frissi horfði steinþegjandi á
hana, en ég hnippti í hann. Þá leit hann
spyrjandi á mig.
Ég sagði: „Hún er — þú veizt“. Þá
kinkaði hann kolli alvarlega til hennar,
þar sem hún sat ein, og sagði: „Viltu
kaffi?“ Og hún stóð strax upp og kom.
Þau fóru saman út, niður á Hverfisgötu.
En ég sat kyrr og beið. Svo komu þau
aftur eftir dálitla stund. Nú var hún
rjóð og heit.
Ég fann, að þau voru örðnir vinir.
Þau settust hjá mér. Hann spennti
greipar og leit í kringum sig, en hún
hneppti frá sér kápunni, og þá sá ég að