Bankablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 15

BANKABLAÐIÐ
87
Geir Borg
Erm um bankamannaskóla
í síðasta tölublaði Bankablaðsins er
birt grein eftir Svein Þórðarson, er
hann nefnir ,,Bankamannaskóla“. —
Seinna — eða á aðalfundi Sambands
íslenzkra bankamanna, mun þessi hug-
mynd hafa verið rædd án þess þó að
önnur ákvörðun yrði tekin en sú, að
málinu var skotið til stjórnar sam-
bandsins, sem síðan skyldi rannsaka
starfsmöguleika skólans.'Ég var ekki
svo lánsamur að heyra umræður á
nefndum fundi og er mér því ekki fylli-
lega kunnugt um skoðanir þær, er
fram voru bornar, en ég hefi hinsvegar
áhuga á því, að þessi hugmynd nái
fram að ganga og geri hana því að
umtalsefni og það hér í blaðinu, þareð
ég álít að þetta sé málefni, sem ekki
eingöngu varði innanbæjar meðlimi
sambandsins, heldur og einnig alla ut-
anbæjar starfandi bankamenn.
Ég mun í upphafi beina orðum mín-
um til Sveins Þórðarsonar og þá fyrst
þakka honum það framtak, sem hann
hefir sýnt með því, að hrinda af stað
þessu menningarmálefni okkar allra.
Þótt ég sé að mörgu leyti annarar skoð-
unar en hann um fyrirhugaða skipu-
lagninu skólans, þá er ég honum sam-
, mála um það, að stofnun skólans sé
tímabær.
Ég sný mér strax að grein Sveins
Þórðarsonar. Það er svo að skilja á
höfundi, að hann telji hina breyttu
háttu utanríkisverzlunarinnar aðal-
tilefni skólans. Það að „viðskiptin
hafi beinst inn á nýjar brautir" og þess
vegna þurfi að leggja aldeilis sérstaka
áherzlu á tungumálakennslu, því „þeg-
ar nú viðskipti hefjist í nýjum lönd-
um, þá komi til kasta bankanna að
meira eða minna leyti“. Þarna þykir
mér Sveinn minn taka full djúpt 1 ár-
inni. Það er staðreynd, að viðskiptalíf
einnar þjóðarog bankastarfsemi henn-
ar séu nátengd, en hitt þykir mér harla
vafasamt, að nýir markaðir hafi í för
með sér kröfu um aukna tungumála-
kunnáttu bankamanna. Fyrr mætti líka
vera dauðasprengurinn ef svo væri;
en sé Sveini Þórðarsyni alvara um
þetta mál, þá skyldi engan furða, þótt
hann bæði hin æðri máttarvöld um að
afstýra því, að ísland nokkru sinni
hefði mök við Asíu- eða Afríkuþjóð-
irnar!
Það er ekki óalgeng skoðun meðal
manna, að tungumálakennsla sé víð-
tækur og mjög þýðingarmikill þáttur
í venjulegum viðskiptaskólum, en
þetta er misskilningur. Lítum nú t. d.
á banka. — Hvað mikill procenthluti
bankastarfsmanjna h,efir þörf fyrir
tungumálakunnáttu í hinu daglega
starfi? I Landsbankanum er einn er-
lendur bréfritari af rúmlega sjötíu
starfsmönnum. Þótt við hugsuðum okk-
ur að hér væri frjáls utanríkisverzlun
og þessvegna aukin t. d. „Remburs“-
viðskipti, þá vitum við það, að ekki er
gerð strangari krafa til tungumála^
kunnáttu en sú, að geta fyllt út prent-
að eyðublað með viðeigandi tölum,
vörutegund og fjölda hennar auk þess,