Bankablaðið - 01.12.1938, Blaðsíða 22

94
BANKABLAÐIÐ
ir. Allir drættir voru auðþekkjanlegir.
Nýrri hugsun skaut upp í huga hans:
Máske var hún ennþá inni í bankan-
um, konan, sem skrifaði hafði nafn
sitt á miðann. Hann leit yfir mann-
fjöldann, en þar var ekkert andlit,
sem hann kannaðist við. Hún gat auð-
vitað Verið farin. En hvað það var
unc&rlegt, að hann skyldi rekast á
þennan miða. Hann starði enn þá á
miðann um stund, braut hann svo
saman, og lét hann í vasa sinn. —
Sparisjóðsbókina afhenti hann til af-
greiðslu. Að því loknu settist hann
aftur við borðið og athugaði þá, sem
komu og fóru, eins og hann teldi víst,
að Álfheiður væri einhversstaðar í
hópnum. En hún var hvergi sýnileg,
og hann sökkti sér niður í gamlar
minningar:
Fundum þeirra hafði borið saman í
skemmtiferð á Þingvöllum. Hann
hafði þá, ásamt kunningja sínum, ver-
ið á gangi í Almannagjá. Margt fólk
vár í gjánni, og hafði sér eitt og ann-
að til skemmtunar. Veðrið var unaðs-
lega fagurt, og allir nutu sumarblíð-
unnar. Tvær stúlkur voru á gangi rétt
á undan þeim félögum. önnur stúlkan
missti vasaklút, án þess að verða þess
vör. Hann hafði tekið klútinn og fært
henni hann. — Þá var það, að augu
þeirra mættust í fyrsta sinni. Hún
þakkaði kurteislega og brosti. Bros
hennar var heillandi fagurt og augun
voru dimmblá og dreymandi. — Við
þetta bættist kvenlegur yndisþokki og
mjúkar hreyfingar. Frá þeirri stundu
hafði hann elskað hana.
Tilfinningin hafði blossað upp á
svipstundu. Álfheiður hafði beinlínis
kveikt í honum með einu augnatilliti
og dásamlegu brosi. Hún hlaut að
verða hans. Hamingjan mátti hjálpa
honum, ef hún yrði kona nokkurs ann-
ars manns. öllum viljakrafti sínum
hafði hann orðið að beita, til þess að
halda sér í skefjum. Hann sá að vin-
stúlkurnar beygðu úr leið og stefnu í
aðra átt en þeir. Hann varð að þvinga
sjálfan sig, til þess að geta haldið
sömu stefnu og áður. En hann hafði
þó augastað á stúlkunum, þar til hann
sá þær hverfa í mannfjöldann. Félagi
hans þekkti stúlkurnar og gat sagt
honum nöfn þeirra. Frá þeirri stundu
fannst honum Álfheiðar nafnið
hljóma fegurst allra nafna. En at-
burðurinn varð til þess, að hann skildi
við félaga sinn, til þess að geta verið
einn um hugsanir sínar. Hann gekk
upp á nyrðri bakka Almannagjár,
þangað, sem öxará fellur niður í
gjána, og horfði yfir vellina og Þing-
vallavatn. — Allt var baðað í geislum
sumarsólarinnar. Aldrei hafði honum
fundist náttúran eins fögur og þá —
aldrei lífið eins dásamlegt Honum
fannst eins og himininn hefði opnast
og einhver undrarödd hefði hvíslað í
eyra hans: — Þetta er konuefnið þitt.
Hann fór að mestu leyti einförum það
sem eftir var dagsins. Hvergi gat
hann komið auga á Álfheiði. Það var
engu líkara en að hraunið hefði opn-
að sig og tekið hana frá honum, •—
tekið hana fyrir fullt og allt. — Og
þegar hann kom til Reykjavíkur, sner-
ist hugurinn eingöngu um hana. En
einn góðan veðurdag, nokkru síðar,
mættust þau á götu. Og hamingjan
hafði hagað því svo, að þau voru tvö
ein. Eftir það voru þau saman þegar
færi gafst. Og svo kom haustið, en það
var ekkert haust hjá elskendunum.
Veturinn kom, en það var enginn vet-