Jazzblaðið - 01.04.1951, Blaðsíða 11

aði útsetningarnar og æfði hljóðfæra-
leikarana. — Hljóðfæraleikaramir voru
allir fullkomnir hljómlistamenn: Kir-
by, Shavers, Buster Bailey á klarinet,
Bussel Procope á altó, Billy Kyle á píanó
og að lokum O’Neil Spencer trommu-
leikari.
Við finnum engin dans- eða dægur-
lög í safni þeirra. Nema ef vera skildi
jazz-útsetningar þeirra á klassískum
lögum eins og „Serenade" eftir Schu-
bert, „Opus 5“ og „Impromtu", eftir
Chopin. Sextettinn úr Lucia, „Humor-
esque“, „Anitra’s Dance“, „Nocturne“
og „Frasquita Serenade“, sem öll náðu
miklum vinsældum meðal almennings.
Allt annað, sem þeir léku í var sannur
jazz. Nokkur lög, er Shavers samdi, urðu
fræg, eins og „Undecided" og „Pastel
Blue“.
Hljómsveitin kom fyrst fram opin-
berlega í nætui'klúbbnum „Onyx Club“ í
52. stræti. Brátt fóru tilboðin að berast
frá hljómplötufyrirtækjum og útvarps-
stöðvum. Þeir léku í útvarpsþættinum
„Duffy’s Tavern" og síðan „Flow Gent-
ly, Sweet Rhythm“. Þetta virðist ef til
vill ekki neitt sérstakt í okkar augum,
en í Bandaríkjunum er það mikið þrek-
virki af negrahljómsveit að komast að
við þekktan útvarpsþátt, sem hafði
reglulegar útsendingar, sem milljónir
manna hlustuðu á.
Fram að þessu hefur alveg verið geng-
ið fram hjá útsetjarahæfileikum Charlie
Shavers. Hann útsetur mjög létt og lið-
lega, og krefjast útsetningar hans mik-
illar samvinnu meðal hljóðfæraleikar-
anna, sem er mjög sjaldgæft í hröðum
lögum hjá negrum. En Shavers gefur
einleikurunum nóg tækifæri til að láta
ljós sitt skína. Mig langar að benda sér-
staklega á hvernig hann meðhöndlar
tólftakta bluesinn, sem alltaf er leikinn
hratt. Að undanskildum „St. Louis
Blues“ og „Royal Garden Blues“ um-
skapar hann hina þekktu bluesa og gef-
ur þeim ný nöfn eins og „Effervescent
BIues“, „No Blues At All“ og „Blues
Petite“.
Frá 1938 og þar til nokkru fyrir lok
stríðsins urðu engar breytingar á hljóm-
sveitinni, sem varð einmitt til þess að
gera hana jafn góða og raun bar
vitni um. Því miður hafa aðeins örfáar
platna þeirra, er hljómsveitin lék á,
verið gefnar út í Evrópu. — Fyrst má
nefna upptöku hjá „Decca“, sem gefnar
voru út í Englandi á „Vocalion“ plötur,
en í Svíþjóð og Sviss á „Decca“ plötur.
Síðan hætti Kirby að leika inn hjá
„Decca“ og fór til „Vocalion", síðan til
„Columbia“ og þá „Okeh“. — Nokkrar
þessara platna voru gefnar út á „Phar-
lophone“ í Englandi og meira að segja
tvær hjá „Brunswick" í Þýzkalandi,
þ. e. a. s. „Effervescent Blues“ og „It
Feels So Good“. En beztu plöturnar,
„I May Be Wrong“, „Sweet Georgia
Brown“, „Rose Room“ og „Coquette" er
ófáanlegar í Evrópu. Það batnaði samt
um 1941, þegar að Kirby fór að leika
inn fyrir „Victor“. — Þar fáum við
„Bugler’s Dilemma" og „Close Shave“,
auk tveggja ágætra bluesa. Um þetta
leyti urðu fyrstu breytingarnar í hljóm-
sveitinni. Hjá þeim varð ekki komizt:
O’Neill Spencer dó. Specs Powell tók
við af honum. Þetta var mikill skaði.
Spencer var tilvalinn í slíka hljómsveit.
Hann lék mjög smekklega og var þar að
auki góður söngvari.
Við höfum þegar minnst á fjölhæfni
Charlie Shavers. Hann er einn hinna
traustari trompetleikara. Eini ókostur-
inn við hann er, að tæknin fær stundum
yfirhöndina. Hið sama má eiginlega
segja um klarinetleikarann Buster Bai-
$a,dU;á 11