Jazzblaðið - 01.04.1951, Qupperneq 22

vals. Leiknin og meðferðin var tak-
markalaus.
Ég ætla ekki að fara að reyna að lýsa
stíl hans, því að hann var svo fjölbreytt-
ur allt eftir því hvað hann lék. Samt var
það einkum jazzinn, sem hann hafði
áhuga fyrir og hvað það snerti, var
hugmyndaflugið og öryggið svo, að ekki
er hægt að lýsa því með orðum.
Ég spurði hann m. a., hvort hann
hefði ekki haldið konsert? Jú, það hafði
hann gert. Hvernig gekk? Bros. Hann
sagðist leika á mörgum öðrum stöðum
að auki og með revíum og sliku, og gæti
ekki spilað á San Fransisco Bar nema
nokkrum sinnum í viku. Ég var hálf
undrandi yfir því, að hann skyldi þá
vera að leggja sig niður við að spila á
þess háttar smá stað, og spurði hann
hvernig á því stæði. — Jú, það stóð
þannig á því, að fjölskylda hans átti
barinn, og meira að segja systur hans
sáu um staðinn að öllu leyti. Og það má
bæta því við, að þar var fullt öll þau
kvöld, sem hann lék þar. Hins vegar
komu ekki margir, þegar hann vantaði.
Enginn staður í nágrenninu var eins
ódýr, og hver voru svo laun snillings-
ins? Sennilega hefur það ekki verið
mikið fram yfir það, sem gestirnir skutu
að honum, ef þeir báðu um lög. En laun
hinna óþekktu snillinga eru ekki alltaf
mikil og stundum lítil. Ef til vill fara
þeir í gröfina lítt kunnir — en kannske
kemur fyrir lítið atvik, sem gerir þá
fræga, jafnvel heimsfræga á skömm-
um tíma. En það er á valdi örlaganna
— eða tilviljunarinnar hvoru sem menn
trúa á.
PÓSTMAÐURINN OG PÓLSKA SKIPIÐ
Það var einn dag, að ég var í plötu- og
hljóðfæraleit og hafði orðið lítið ágengt,
því að ég vissi ekki hvert ég átti að
snúa mér vegna ókunnugleika. Fáir
ítalir kunna ensku, en fleiri frönsku og
á því máli ávarpaði ég mann, sem ég
mætti á Via XX Settembre í þeirri von
að hann skildi mig. — Do you speak
English? var svarið og mér datt ekki í
hug að fara að ljúga að manninum, því
mér leizt strax vel á hann. Leysti hann
úr öllum mínum spurningum og meira
en það og vildi allt fyrir mig gera. Ég
verð að segja, að þrátt fyrir allt eru
músíkantar einhverjir almennilegustu
og hjálpsömustu menn, sem maður hitt-
ir úti í heimi og heima.
Þessi náungi, sem ég man ekki hvað
heitir, var póstmaður, og verð ég því
að kalla hann því nafni. Póstmaðurinn
spilaði á fiðlu, harmoniku og tenórsax.
Fyrir stríð hafði hann spilað í hljóm-
sveit á stóru pólsku farþegaskipi, sem
var í förum milli Ítalíu og Norður-
Ameríku. En eftir stríðið, þegar at-
vinnuleysi fór að aukast, gerðist hann
starfsmaður á pósthúsi og lét vel af, en
auk þess var hann í lausabisness að
gamni sínu, sagði hann. Hánn sagði
mér að hitta sig næsta dag á litlum stað
skammt frá Galleria Mazzini, þar sem
listamenn og þeir, sem héldu að þeir
væru það, kæmu saman hvern dag milli
klukkan þrjú og fjögur til að drekka
kaffi. Mér datt í huga Adlon í Aðal-
stræti. — Þetta var nauðaómerkilegur
staður, að hálfu leyti útiveitingahús, við
hliðina á rústunum af óperunni, sem
varð fyrir sprengju í stríðinu og eyði-
lagðist, en hefur enn ekki verið endur-
reist. Sem stendur er því engin ópera
í Genova; bæjarstjórnin þar hefur
aldrei getað komið sér saman um það,
hvar endurreisa skuli óperuna eða hvort
það sé nokkur ástæða fíl þess yfirleitt.
Þar verður því að flytja óperur í kvik-
myndahúsum og öðrum enn óhentugri