Jazzblaðið - 01.04.1951, Page 21

gítarleikarinn, og höfðu okkur verið ætl-
uð þar sæti. Þarna voru gamlir menn
með skegg, giftar konur með dætur sín-
ar, píparar og panfílar og hverskyns
lýður. En einkum við tveir, fengum hin
mestu fagnaðarlæti og sífull glös að
launum og hafði nú samleik okkar ver-
ið snúið upp í tvíleik. ítalinn lék á einn
streng eða tvo, meðan ég sló undir og
viðstaddir sungu eða hlustuðu bara. Og
þarna í hvelfingunni hljómaði einkenni-
lega vel.
Við veltum því dálítið fyrir okkur
daginn eftir, hvernig á því hefði staðið,
að okkur útlendingunum hafði verið
þessi sómi sýndur. Við höfðum þegið
miklar veitingar og vinsemd af ger-
ókunnugu fólki, án þess að til þess lægi
nokkur sýnileg ástæða. Það voru svo
einkennilegar og ólíkar manntegundir,
sem safnazt höfðu þarna saman, að slíku
verður varla með orðum lýst. En eitt
áttu allir sameiginlegt: Barnslega gleði
yfir þeirra eigin alþýðutónlist, sem þeir
nutu af lífi og sál. Og sennilega hef ég
og félagar mínir, sem með mér voru,
notið þess, að við samglöddumst þeim.
ÓÞEKKTUR SNILLINGUR
Næsta kvöld var ég einnig á flækingi
um sama hverfi og áður, en í þetta
skipti var með mér einn rammíslenzkur
jazzhatari, aem ég hafði oftast heyrt
segja: glerbrotamúsík, ef hann heyrð'
eitthvað sem hann hélt að væri jazz. Við
vorum búnir að fara á nokkra staði og
á einum þeirra hafði umferðanikkari
leikið fyrir okkur, og gerði hann það
afar illa, svo að hræðilegt var að hlusta
á, ep vegna þess að hann gat ekki betur,
létum við nokkrar lírur í dósina og fór-
um. Skömmu sefnna varð okkur gengið
fram hjá stað, sem heitir San Fransisco
Bar. Þaðan barst nikkuhljóð, sem við
veittum strax athygli, því að snilldar-
lega var leikið. Við flýttum okkur inn á
þennan litla og ómerkilega stað, sem í
mesta lagi hefur rúmað þrjátíu gesti
og fengum við borð í litlu skoti inn af
sjálfum barnum, rétt við hliðina á har-
monikuleikaranum. Eftir að við komum
hélt hann áfram leik sínum og við hlust-
uðum, orðlausir fyrst 1 stað, en svo jöfn-
uðum við okkur, því að þetta var korn-
ungur piltur, dökkhærður og afar við-
kunnanlegur og alþýðlegur. Hann spurði
hvað hann ætti að leika? Hann hafði
verið að spila Solitude, þegar við kom-
um, svo að ég óskaði, að hann héldi
áfram að leika jazz, og það gerði hann.
Eitt lagið kom af öðru, leikið af þvílíkri
snilli, að ég hef ekki heyrt annað eins
áður, nema ef vera skyldi af plötum. —
Jazzhataranum varð að orði: Þetta er
maður, sem getur spilað; þetta er músík
— og það var það minnsta, sem hægt
var að segja. Ég gaf mig á tal við pilt-
inn, og hann talaði ágætlega ensku, svo
að hann leysti auðveldlega úr öllum
spui'ningum mínum.
Hann hét Mario Guerico, og var 19
ára. Maður hefði freistast til að halda,
að honum hefði frá barnæsku verið
kennt af snillingum og notið tónlistar-
uppeldis, en svo var ekki. Það voru ein-
ungis nokkur ár, tvö eða þrjú, síðan
hann hafði eignazt fyrstu harmonikuna
og áður hafði hann tæplega snert það
hljóðfæri. Hann vissi eða hafði lært
undirstöðuatriðin í nótnalestri og hljóm-
fræði: svo bara æfði ég mig, sagði hann
og brosti. Það var allt og sumt. Hitt var
meðfætt, að hann lék ósálfrátt svo vel.
Hann gat ekki leikið öðru vísi. Jafnvel,
þegar hann spilaði norska valsa, því að
sú tegund tónlistar, sem hann gat ekki
leikið, virtist eklci vera til, og það var
sama hvort það var bebop eða hænu-
SaxdUií 21