Jazzblaðið - 01.04.1951, Síða 12

ley. Er það ástæðan fyrir því, að hann
hefur aldrei komist á bekk með fræg-
ustu klarinetleikurunum. Russell Pro-
cope er öðruvísi. Út á hann er ekkert
hægt að setja. Allur leikur hans er hinn
fullkomnasti. Billy Kyle hefur bæði orð-
ið fyrir áhrifum frá Teddy Wilson og
Earl Hines. Hann er fyrirtaks píanó-
leikari í lítilli hljómsveit, byggir vel upp
og er góður einleikari. Kirby ber höfuð
og herðar yfir þá. Með sínum mikla tón
á bassann bindur hann hljómsveitina
saman.
Nokkru fyrir stríðslok voru þeir
Shavers, Procope og Kyle kvaddir í her-
inn. Emmet Berry tók sæti Shavers. —
Það er ekki auðvelt að gera sér fulla
grein fyrir leik hans. Að nokkru leyti
hefur hann orðið fyrir áhrifum frá
Shavers og þá hefur hann einnig orðið
að leika útsetningar hans. — „Ram“
Ramirez tók við píanóinu — snjall
píanisti í Wilson stílnum, og George
Johnson kom svo á altó. Hann hafði leik-
ið í París fram til 1939, en þegar hann
kom aftur til Bandaríkjanna varð Kirby
fyrstur til að „uppgötva“ hæfileika hans.
í fyrsta sinn stækkaði Kirby nú
hljómsveitina með því að bæta Bud
Johnson við á tenór. En hann hélt sér
innan takmarkanna og fór ekki út á
brautir, sem hljómsveitin hafði ekki
troðið. Bill Beason trommuleikari tók við
af Specs Powell, sem er góður trommu-
leikari með skínandi smekk en ekki sjálf-
stæðan stíl. En það hafði ekkert að
segja, þar sem tromman hafði aldrei
verið það þýðingarmikil í hljómsveit-
inni.
Að stríðinu loknu réðst Shavers í stór-
ar hvítar hljómsveitir, eins og Artie
Shaw, Raymond Scott, Charlie Barnet
og Tommy Dorsey í stað þess að koma
til Kirby eins og við hefði mátt búast.
En þó lék hann inn á nokkrar plötur
með hljómsveitinni hjá „Asch“. Lög
eins og „Mop Mop“, „K. C. Kaboose“ og
„9:20 Special“.
Hægt og sígandi þrengdi að hljóm-
sveitinni. Stóru plötufyrirtækin og út-
varpsstöðvarnar vildu ekki líta við öðru
en 100% verzlunarmúsík. Jafnvel Basie
varð að bæta við strengjahljóðfærum!
Það kom nýr stíll, sem Kirby og Shavers
höfðu að nokkru leyti rutt brautina
fyrir: Be-bop. Aðeins snillingar eins og
Armstrong, Ellington, Hawkins, Carter
og Hampton stóðust þessi umbrot. Sem
neyðarúrræði bætti Kirby við söngkonu.
1946 má finna hann með Sarah Vaughn
á „Crown“ plötum. Sarah var þá að
ryðja sér braut. Síðan komu sex „Disc“
plötur með Shirley Moore, og nokkru
síðar með annarri söngkonu á „Apollo“
plötum.
Kirby hafði aftur snúið sér að upp-
runalegu hljóðfæraskipuninni. Clarance
Brereton (stundum skrifað Bretherton)
reyndi að leika eins og Shavers, Bailey,
Procope og Kyle voru komnir aftur. —
Trommuleikarasætið var skipað Bill
Beason. En gamli andinn, sem auð-
kenndi hljómsveitina var hvergi nærri.
Nokkru áður en hljómsveitin leystist
upp, urðu nokkrar breytingar á henni.
Óþekktur trompetleikari að nafni George
Taitt var ráðinn. Hank Jones tók við
af Kyle og Hilton Jefferson af Pro-
cope. Jefferson var vel þekktur, en al-
gjörlega utangátta í Kirby hljómsveit-
inni. Hann á miklu frekar heima sem
fyrsti maður í saxafónsection, þar sem
hann leiðir með sínum mjúka og hreina
tón. En hann var ekki einleikari fyrir
þessa tegund hljómsveitar. Fjögur lög
voru gefin út á „Crown“ plötur með
þessum mönnum, tvö þeirra eru að
Framh. á bls. 17.