Jazzblaðið - 01.04.1951, Blaðsíða 20

hefur á okkur norðurlandabúa og kost-
ar óvíða meira en sem svarar krónu
glasið.
Eg var því á góðri leið með að verða
hrifinn, þegar ég átti leið fram hjá lít-
illi vínstofu, en það var vegna þess að
ég heyrði ungan mann vex-a að leika á
guítar og syngja, að ég fór þar inn
ásamt nokkrum félaga minna. — Við
stilltum okkur upp í kringum ítalann,
sem brosti og hélt áfi'am að syngja eins
og ekkert hefði ískorizt. Líklega hefur
honum fundizt ég eitthvað athugandi,
því að hann benti mér á sæti við borð
sitt og rétti mér glas. Þar sat stúlka,
sem auðsjáanlega var vinkona gítarist-
ans og skenkti hún í glös handa okkur.
Þarna kunni enginn ítalanna annað en
móðurmál sitt og var því nokkuð erfitt
að gera sig skiljanlegan, en ég óskaði
eftir fleiri lögum með því einu að
klappa, og sama gerðu flestir viðstaddir.
Hóf hinn þá söng aftur og tóku flestir
undir, en einkum söng stúlkan þó fall-
ega, og voru það þjóðlög, sem sungin
voru. Leið svo nokkur stund, að ýmist
var drukkið ávaxtavínið, skipzt á sígar-
ettum, klappað og sungið. Vissi ég þá
ekki fyrri til, en eldri maður klappar á
öxlina á mér og réttir mér lítinn gítar
og segir um leið: Cante, cante. Vissi ég
að það þýddi syngdu, syngdu, en þar
sem ég hef mjög lítið fengizt við það,
varð ég í mestu vandræðum, en datt
allt í einu í hug upphátt: Santa Lucia.
Vissi ég ekki fyrri til en allir viðstaddir
voru farnir að syngja og ég tók guítar-
inn og sló undir. Án efa hefur það ein-
ungis verið vegna þess, að ég var út-
lendingur, en af þessu urðu þeir hrifnir.
Að skilja það er ekki erfitt. Hugsum
okkur, að svertingi væri með okkur í
parlíi og segði allt í einu: Nú er frost
á fróni. Allir hlytu að taka undir. Eftir
þetta litla atvik vorum við vinir þeirra.
Farið var með félaga mína að næsta
borði og þeim veitt þar vel, meðan allir
viðstaddir kepptust við að votta okkur
vináttu sína. Var sungið áfram af mestu
gleði og að lokum var svo komið eftir
klukkutíma eða svo, að svo margir voru
komnir inn í þessa litlu vínstofu, sem
einungis rúmaði þrjú venjuleg borð, að
ítalinn stóð upp og benti okkui’, að nú
skyldum við fylgja sér.
Það gerðu flestir viðstaddir og það
var gengið eftir ótal sundum, því að
annað er ekki hægt að kalla götuimar
þairna, unz við að lokum vorum komnir
niður að hafnargötunni, sem þai’na heit-
ir Via Gi'amsci. Við vorum ekki almenni-
lega vissir hvað ætlazt var fyrir og
hópur okkar íslendinganna tvísti’aðist,
þannig að ég var að lokum einn eftir.
Hugsið ykkur hóp af fólki, sem fyrir
færu menn með gítai'a. Hjálpi'æðishei'-
inn myndi flestum víst detta í hug, en
svo var ekki. Heldur var ætlunin sú, að
finna heppilegri stað, þar sem fleiri
gætu hlustað og betur færi um við-
stadda. Og staðurinn var kjallari eða
hvelfing nokkur undir einu hinna stóru
húsa. Þangað var farið inn. Lítil vín-
stofa var fyrir fi'aman, en ljóslaust
fyi'ir innan, í hinum innsta kjallai’a,
sem var múraður eins og gi’afhvelfing,
loftið bogmyndað og lágt undir það og
blærinn yfir öllu þar inni hi'ein ítalsk-
ur. Ljós var kveikt, stólar sóttir, vín
borið fram og svo hófst söngurinn á
ný. Þarna komu rétt seinna allir félag-
ar mínir, en ítalirnir voru ekki ánægðir
fyrr en ég hafði leitað þá uppi og vís-
að þeim leiðina. Sennilega hafa verið að
minnsta kosti þi'játíu manns, sem sátu
í kring um hið eina borð, sem þai'na
var, en það var geysistórt og sátum við
saman við annan enda þess ég og ítalski
20