Útvarpstíðindi - 16.02.1948, Blaðsíða 16

64
ÚTVARPSTÍÐINDI
Silhihatturinn
KATHARINE BRUSH
Húsvörðurinn lauk upp hurðinni,
með höfuðlyklinum, og þeir gengu
hátíðlega inn, hver á eftir öðrum:
leynilögreglumaðurinn, fulltrúi fé-
lagsins, sem átti leiguíbúðahúsið og
húsvörðurinn. Þeir héldu rakleitt
gegnum arinstofuna — þykk gólf-
ábreiðan gleypti fótatak þeirra —
inn í stóru, björtu dagstofuna þar
inn af.
Húsvörðurinn byrjaði hljóðlega að
slökkva ljósin.
„Skildi eftir Ijós, karlinn?" sagði
leynilögreglumaðurinn, og bætti síð-
an við í gamansömum róm: „Auð-
vitað! Honum mátti víst vera sama!“
„Heldur þú,“ byrjaði fulltrúi fé-
lagsins, en þagnaði svo snögglega
við það, að síminn hringdi.
Leynilögreglumaðurinn svaraði.
„Halló!“ sagði hann og ræskti sig.
„Halló! . .. Því þá, nei, hann — hver
er þetta? ... Hvað? ... Ó, ég skil.
Jæja — Kremble er dáinn ... Já,
dáinn . .. Það er rétt. Sjálfsmorð .. .
Jamm. Dorguðum hann upp úr fljót-
inu snemma í morgun. Það er Ma-
honey, lögreglumaður, sem talar.
Heyrið þér! Hvað vitið þér um
hann? Ekkert, ha? ... Ég skil ...
Nei, nei, ég veit það ekki, get ekki
um það sagt ...“
Hann lagði heyrnartólið á. „Klæð-
skerinn hans,“ útskýrði hann fyrir
hinum tveimur, sem hlustað höfðu á.
„Kremble hefir skuldað honum fyrir
þrenn föt, síðan í apríl. Iía-a! Hvaða
kvenmaður er þetta?
Hann átti við ljósmynd í viðamikl-
um, ítölskum leðurramma, sem stóð
á skrifborði úti í horni. Ljósmynd
af velfullorðni konu, með einkenni-
leg, óheilög augu. Ljósliærð kona.
Hún var fremur lagleg, á sína vísu,
á New York vísu, slétt og snyrt.
Kona, dýr í rekstri. Hún minnti
mann á búðir. Breiðgötubúðir. „Ég
ætla að taka þetta — og þetta ...“
Á Ijósmyndinni voru varir hennar
svartar, en maður vissi, hve rauðar
þær mundu vera. Augabrýrnar voru
örmjó strik. Uppskafningsleg. Hún
vár í samkvæmiskjól, með perlufesti
um hálsinn, og fingur annarar hand-
ar handléku perlurnar, þannig að
grannur vísifingurinn benti upp á
við, lítið eitt íboginn, eins og hún
væri að beina athyglinni að sjálfri
sér.
„Ég hef séð hana,“ sagði húsvörð-
urinn. „Hún hefir oft komið hingað.“
„Iivað var Kremble gamall?“
spurði maurinn frá félaginu.
„Tuttugu og tveggja eða þriggja,
eitthvað þar um bil.“
Maðurinn frá félaginu gaf ljós-
myndinni nánari gaum.
„Veiztu, hvað hún heitir?“ spurði
leynilögreglumaðurinn húsvörðinn.