Útvarpstíðindi - 16.02.1948, Blaðsíða 24

72
ÚTVARPSTÍÐINDI
ÁRAMÓT.
Bjai'iii Eggertsson kveður:
Heyrist klukknahringingin
hinzta ársins daginn.
Gamla ársins yngingin
er að ganga í bæinn.
EFTIR AÐ HAFA HLUSTAÐ Á V.Þ.G.
Þá kvað Bjarni þessa vísu eftir að hafa
hlustað á erindi sem Vilhj. Þ. Gíslason
flutti x útvarp:
Hér er stríði og hatri breytt,
horfið öfuglyndi.
Enginn skuldar neinum neitt,
nema göfuglyndi.
ÖLDIN ÖNNUR.
Dauðablóð í æðum urrar,
enginn þjóðar sómi er til,
eitt sinn flóði um flúðir þurrar
fagur rjóðað tíma bil.
Nú er aldar annar háttui',
úti slcvaldurs nomin hlær,
linsku haldinn ljóða máttur
lífsins valdi ekki nær.
Vestur íslendingur.
(Heimskringla 1947).
Skáldmæltur maður í Reykjavík orti
þetta í tilefni út af pistli í einu dagblað-
anna:
Brotnir pennar blístra
batnar lítið geð,
tískuráðum tvístra
tundursprengjum með.
Ó, hvað ég er aumur
út boi’inn á hjarnið,
dýrlegasti draumur
drottinn oni skarnið.
1 ferðaminningum Einars P. Jónssonar,
— kafla þeim, sem birtist í blaði hans
Lögbergi 2. jan. 1947 tilfærir hann fyrstu
vísuna, sem hann gei’ði eftir að hann steig á
land, þá nýrisinn úr rekkju í Stúdentagarð-
inum. Og svo segir hann eitthvað á þessa
leið': „V.S.V. bað mig um vísu, eða kvæði
er við töluðumst við skömmu síðar. Honum
hefði verið guð vel komið að fá þessa stöku,
sem ég mundi þá ekki í svipinn:
Eftir nýjan næturfrið
nóg er enn að dreymu,
skrítnast þó að vakna við
að vera gestur heima.
TVÆR STÖKUR.
Knútur Þorsteinsson frá Úlfsstöðuin
kveður.
Brúökaups vísa.
Gengislækkun góð er þrátt, —
Gústa fengið hefur
dyggan mann, sem dag og nótt
dýran ávöxt gefur.
Veikleikinn.
Að mig skoi’ti einbeitt þor
oft varð veika hliðin.
Of mörg því ég átt hef spor
inn á bi’eiðu sviðin.
Silkihatturinn
Framli. af bls. 66.
Leynilögi’eglumaðurínn stakk vesk-
inu í brjóstvasann innan á jakk-
anum sínum og hneppti svo að sér
með luralegum fingrunum.
„Það, sem mér er óskiljanlegt,"
mælti hann, „er, að hann skyldi ekki
hefjast handa á ný sem bifvélavirki
úr því hann hafði annað eins lag á
því. Ha?“
Spurningin var aðeins athuga-
semd. Leynilögreglumaðurinn bjóst
ekki við svari. Og enginn svaraði
honum — nema þú teljir konuna í
rammanum, sem benti upp á við,
gegnum perlurnar, með grönnum
vísifingrinum, lítið eitt íbognum,
eins og hún væri að beina athygl-
inni að sjálfri sér.
ILA íslenzkaði.