Árdís - 01.01.1938, Blaðsíða 5

VOR HUGLEIÐINGAR
Eftir Ragnlxildi Guttormsson.
e-ra
Langt út i alheimsgeimnum svifur eldhnötturinn tröllaukni er
vér köllum sól, í sindrandi geislabáli. í kringum hann sveima jarð-
stjörnurnar í bládjúpinu, tengdar sólu með ósýnilegum böndum að-
dráttaraflsins og háðar hennar óskráðu lögum. Vér Manitoha-búar
eigum heimili á norðurhveli einnar af þessum jarðstjörnum. Af-
lciðing þessarar afstöðu vorrar er sú að er norðurhvel jarðar veit
frá sólu á hinni árlegu hringferð jarðar vorrar i kring um sólina,
eru dagar vorir stuttir og vér njótum hila og Ijóss sólarinnar aðeins
litinn tíma úr hverjum sólarhring. Ríkir þá hjá oss auðn og þögn
vetrarins. Svo langt scm augað eygir sjáum vér aðeins hvíta eyði
mörku. Lauflaus trén titra í nöprum vetrar vindinum. Alt jurta-
og dýralíf Iiggur í dvala nema það er nýtur sérstakrar verndar
mannanna og ýmsar hraustar tegundir er hafa lært að vernda sig
svo frá óblíðu náttúrunnar að tilvera þeirra heldur áfram. Nærri sú
eina rödd náttúrunnar er rýfur vetrarþögnina er hinn þungi söngur
hriðarstormanna er þeir lemja utan híbýli vor.
En jörð vorri miðar sí og æ áfram á sinum óþreytandi hring-
dansi; dagarnir íengjast og fyr en oss varir cr eyðimörkin hvíta
horfin og lifið hyrjar að rísa úr dvala. Græn slæða breiðist hægt og
hægt yfir engi og skóga; byrjar að sunnan og færist hægt og hægt.
norður á bóginn. Blómhnapparnir á trjám og runnum springa út.
Flest tré hlómgast áður en þau laufgast og hafa þau sinar góðu og
gildu ástæður fyrir því. “Glitrar flötur, glóir tún” er þúsundir fifla
opna augu sín í grænu grasinu. Illgresi — köllum við þá, því þeir
eru yfirgangsseggir og ryðja sér til rúms hvort þeir eru velkomnir
eða ekki, en jafnvel þeir liafa sína köllun i náttúrulífinu.
Fuglarnir yfirgefa heimkynni sin í suðrinu og flytja sig norður á
bóginn lil að byggja heimili sín og njóta hinna löngu daga i norðr-
inu til að ala upp börn sin. Fyrstur allra kemur hyrndi lævirkinn.
Jafnvel áður en snjórinn er allur farinn sjáum við hann á auðu
hlettunum að tína upp frækorn er fallið hafa niður haustið áður, og
heyrum hinn hlíða yfirlætislausa söng hans. Hann raular við vinnu
sina.
Framdi hans, engja lævirkinn, kemur töluvert seinna og lætur
meira á sér bera. Hefir hann gullhúna hrjósthlíf og hral’nsvart
hálsbindi, og kunngjörir oss hástöfum að vorið sé komið.
3