Árdís - 01.01.1938, Qupperneq 23

••<>1——“—■"——“—>■—"■—■■—■■—■■—■■—“—■■—>■—■■—“—■■—■■—■■—■■—■■—■■—■"—■•—»<>••
inni. Með fádæma þreki og dugnaði ruddi hún sér braut. Hún
i’ékk kenslu hjá prófessor Overgaard er kent haföi Einari Jónssyni
myndhöggvara og Ásgrími Jónssyni málara. Hún naut iðnaðar-
styrks í eitt ár, og átti að ganga á iðnaðarskóla, en hann stóð ekki
opinn konum til aðgöngu. Síðar stundaði hún nám hjá hirðmálar-
anum í Ivaupmannahöfn, vann hún fyrir heiðursmerki, er sýnt var
ásamt 70 annara, við sveins próf, í ráðhúsi Kaupmannahafnar,
7. inarz 1907.—
En hugur hennar stefndi enn lengra út í lönd — til frekari
l’rama — útþrá íslendingsins endurborin öld eftir öld. Áræði hennar
magnaðist við þrautir; hélt hún lil Þýzkalands, þólt litla þekkingu
ætti hún á því máli og fé af skornum skamti.
Mörg eldleg reynsla og ógleymanleg æfintýri eru tengd við
þriggja ára dvöl hennar í Hamborg og víðar á Þýzkalandi. Meistara-
próf i handiðn sinni tók hún í maimánuði 1910 og stóðst það meö
prýði. Hafði hún unnið víðsvegar á Þýzkalandi, öðlast ágæla fag-
þekkingu, auk þess sem hún stundaði nám á teikniskólum, sér-
fræðiskóla í marmara- og viðareftirlíking m. fl. Hún álti óslökkv-
andi löngun til framhaldandi listanáms, en vissi að húsamálning
myndi borga sig bezt.
Eftir margþætta og breytilega reynslu hélt hún svo heim lil
Reykjavíkur “með ineistaratitilinn undir annari hendinni, en tæpra
tveggja ára gamlan gullfagran son undir hinni, í rauðum fötum, með
röndótta silkiskotthúfu, líkt og engill úr álfheimum.”
Málaraiðn sína stundaði hún svo um mörg ár i Reykjavík, en
ávalt hefir hún átt þungum skyldum lifsins að mæta. Þótt systkini
hennar væru nú orðin sjálfbjarga, hal'ði eldri systir hennar misl
mann sinn í sjóinn frá tveimur ungum liörnum. Þær systur héldu
heimili með móður sinni, er annaðist um litlu munaðarlausu börnin
og heimilið, meðan Ásta vann öllum stundum að iðn sinni, en syslir
hennar á bókbandsverksstofu og í bókabúð Ársæls bróður þeirra.
Bjuggu þær í húsi Jóns Trausta (Guðm. Magnússonar skálds) og
undu þar vel hag sinum. — Þannig liðu tíu ár, — og þá datt Ástu í
liug að fara til Aineríku og sjá sig um, dvelja uin hríð og læra af
Ameríkurnönnum, en um leið að heimsækja Svisslending, er hún
hafði kynst bréflega, og ált bréfaskifti við í þrettán ár. Hal'ði hún
átt mjög annrikt síðari árin og þurfti hvíldar við. Sigldi hún til
Vesturheims 13. september 1920. Son sinn skildi hún eftir heima.
í grend við Spokane, Washington, bjó Svisslendingurinn, og til
hans fór hún; hann var ekkjumaður, með uppkomin börn, í sæmi-
legum kringumstæðum; þau voru gefin saman á gamlársdag 1920.
Sambúð þeirra var stutt, því Jakob Thöni dó af bílslysi 8. des. 1923.
Stóð Ásta þá enn uppi ein, nema fyrir Njál son hennar, 15 vetra
svein, er þá var fyrir stuttu síðan kominn vestur um haf, til móður
sinnar, og litla dóttur, barn í móðurörmum er hið svipJega fráfall
21