Árdís - 01.01.1938, Qupperneq 24

J>ar að, — að Ástu sjálfri ásjáandi. Hélt Ásta nú til Seattle-borgar
og tók að stunda þar atvinnu sína — málarastörf.
Þann 25. inarz 1925, giftist hún Jóhanni ólafi Normann, ekkju-
manni með sjö börn á bernskualdri og ungþroska. Þau sellust að á
Pt. Roberts, Washington, þar sem maður hennar hafði atvinnu hjá
fiskifélagi, og þar hafa þau búið síðan.
Heimþráin hefir allmjög þrengt að Ástu. Áruni saman vann
hún að iðn sinni með þá fögru von í huga að geta aftur ættland sitt
augum litið. Böndin, sem tengja hana við það, eru svo sterk og
inargþætt: öldruð móðir, hjartfólgin systkini og landið sjálft, —
en mjög mun þó heimþráin hafa magnast við heimför Njáls sonar
hennar og Magnúsar bróður liennar, fór Magnús listamaður lieim
eftir tólf ára dvöl i Vesturheimi, — dvaldi hann í San Francisco
líu ár.—
•t •!•
Veturinn 193(5, þann 12. febrúar, mislu Normanns lijónin all
sitt, og komust nauðuglega lífs af, cr hús þeirra brann lil kaldra
kola að öndverðri nóttu til. Stóðu þau þá uppi allslaus með hó]>
barna sinna. Mistu þau fágæta og verðmæta muni, en vel munu
menn í umhverfinu og víðsvegar að hafa létt undir með þeiin, og enn
lifa vonir og virkilegleiki um góða framtíð og uppfylling hjartfólg-
inna vona. Eldri börnin eru nú þroskuð og farin sína leið, en þrjú
börn hjónanna dvelja heima með þeim.—
Eitt hið einkennilega í sálarlífi margra manna er hin óslökkv-
andi útþrá og framsókn að setlu miði listafullkomnunar og menta.
Breytileg og þung lífsreynsla virðisl ekki þess megnug að slökkva
þessa instu þrá. Mér koma hér í hug vísuorð, þólt ókunnugt sé mér
um höfundinn, en vel má heimfæra vísuna við listaþrá Ástu málara,
en vísan er svona:
“Þó að hálan hylji ís,
harkan, ál og voga,
inni’ í sálurn ekki frýs,
ef að bál þar loga.”
Ásta heí'ir átt æfilanga þrá sér í sál til þess að mála fólk,
(portrait painting), þessi þrá hennar hefir nú öðlast þá uppfyllingu,
að nú hefir hún á umliðnu og yfirstandandi ári stundað listanám á
skóla í Seattle í hálft ár; er það gleðiefni að hún hefir náð þessu
Ijúfa takmarki, sem veitir henni sanna gleði og opnar henni leið til
nýrra sigurliæða. Sjálf segist hún vart hai'a getaö trúað því að þessi
áraumur fengi fullnægingu í þessu líl'i, en kvaðst þess alviss að
rætast myndi á æðra tilverusviði. En nú hefir draumurinn orðið að
virkilegleika og nýtt viðhorf og nýir listamöguleikar blasa við sjón-
um. Er hún einkar þakklát ölluin þeim, er hér áttu hlut að máli:
manni sínum, er með göfugleik og innsýni kærleikans hefir að þessu
22