Árdís - 01.01.1951, Blaðsíða 27

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
25
Nú skal leika á langspilið veika
Og lífsins minnast í kveld.
Hjartanu orna við hljóma forna
Og heilagan jólaeld.
Og nú vil ég syngja og sál mína yngja
Með söngvum um lágnættið hljótt
Og láta mig dreyma um ljósin heima,
Sem loga hjá mömmu í nótt.
í þessum ljóðlínum eru hugsanir okkar allra skráðar. Svo renn-
ur upp þetta langþráða kveld.
„Og þegar ljósið dagsins dvín
Oss Drottins birta kring um skín“.
Gleðin skín út úr andliti hvers barns, sem fær að halda heilög
jól í hvað smáum stíl sem það kann að vera. Margir muna eftir
jólunum þegar lítið var til af þessa heims gæðum, en töfraðorðið
jól gjörði alt veglegt.
Þið sem lifðuð barnæsku ykkar á íslandi munið eftir því, að
á jólunum var öllum gefið kerti. Það var jólakertið ímynd trúar-
innar. Við gátum kveikt á litla kertinu okkar, það lýsti okkur í
gegn um dimmu göngin, og Jesús með komu sinni í heiminn var
það ljós er lýsa átti okkur á vegi lífsins.
En hvað höfum við lengur að gjöra með jólakerti? Nú er altaf
bjart, það eru rafurmagnsljos um alt. Þótt ljósin skíni bjart 1 kring
um okkur og jólakertið sé ekki lengur gefið, þá látum okkur ekki
gleyma því,. að jólaljósið er það eina ljós sem eyðir myrkrinu í
sál okkar. Jólahátíðin líður fljótt.
Tíminn flýgur áfram og alt í einu er komið nýtt ár og eftir
lifa aðeins minningarnar frá því gamla, sumar fagrar, sumar
aðeins um erfiði og stríð, en ennþá vermir hugsunin um jólagleðina,
sem ný er afstaðin, og í brjóstum manna kviknar von um að nýja
árið færi frið og ánægju. Nú koma annir hversdagslífsins aftur og
ósjálfrátt fer kuldinn, sem enginn fann til um hátíðarnar, að verða
naprari og naprari og kuldinn og hversdagsleikinn fá aftur yfir-
höndina; en aðeins um skamma stund. Enn á ný hefir Drottinn
tendrað ljós í hjörtum okkar, ljós vonarinnar um að vorið sé í
nánd. „Nú byrja dagar blíðir er blómi vorsins rís“.