Árdís - 01.01.1951, Qupperneq 46

44
ÁRDÍS
árunum var það mér ómetanlegur styrkur að njóta vináttu og
leiðbeiningar frú Ingiríðar, en hvorutveggja lét hún örlátlega í té.
Margoft lagði ég leið mína heim til hennar til að ræða ýmis mál,
enda voru hæg heimatökin þar eð við vorum næstu nágrannar
öll árin sem hún átti ólifuð.
Eðliðlegt hefði það verið, frá mannlegu sjónarmiði, ef henni
hefði sárnað að sjá annan mann taka við embætti manns hennar,
sjá meðlimi safnaðarins leggja leið sína í næstu dyr en ekki að
hennar dyrum eins og fyrr; og sjá aðra konu skipa prestskonu-
stöðuna sem hún hafði notið og staðið í með mikilli prýði í nær
aldarfjórðung. Ef til vill voru það henni vonbrigði að sjá, þegar
á reyndi, að eftirmaðurinn var ekki nógu stór til að fylla sæti
fyrirrennarans, og taldi sér auk þess skylt, vegna upplags síns,
reynslu sinnar og samvizku, að fara aðrar leiðir en hann hafði
vísað til í nokkrum málum. En ef slíkar hugrenningar ásóttu hana
nokkru sinni lét hún aldrei á því bera, en taldi hins vegar sjálf-
sagt að hver maður væri sjálfstæður í hugsun og sjálfum sér trúr.
Ávalt var hún jafn glöð, vingjarnleg og hjálpsöm. Sál hennar
var stór og göfug, og bar vott um mikinn andlegan þroska.
Ég á margar myndir af frú Ingiríði í huga mínum, dreifðum
víir langt árabil, og ýmsar þeirra firnast ekki.
Ég sé þau hjón á skemtiferð vestur á Kyrrahafsströnd. Þau
eru, einkum hann, nokkuð við aldur. En þau leika á alls oddi, þau
eru vingjarnleg, en einlcum þó virðuleg. Það er auðséð að þar íara
merkishjón, höfðingjar í andans heimi, hjón sem ávinningur er
í að kynnast.
Ég sé hana í sæti sínu í kirkjunni, sunnudag eftir sunnudag,
ár eftir ár. Það sem dróg hana þangað var ekki lengur maðurinn
hennar, eða skyldurækni hennar gagnvart honum. Hún vissi það
oíur vel að málstaðurinn er manninum meiri, hver sem hann er,
og það er boðskapur kirkjunnar sem styrkja ber, sem og veitir
mönnum þrótt í baráttu lífsins, fremur en persóna mannsins sem
i stólnum stendur. Kristindómurinn var henni ekki fyrst og fremst
hagsmunaatriði, eða atvinnuspursmál, heldur lifandi hjartans mál.
Þessu bar hún glöggt vitni í persónulegum hörmum við fráfall
manns síns og bræðra, og með stöðugri árvekni, trúmennsku og
verðugu fordæmi.
Ég sé hana mörgum sinnum á heimili sínu í hópi vina sinna,
barna og barnabarna. Hún var ávalt glaðvær, veitandi andlega og
líkamlega, fróð og fræðandi. Hún ræðir hvert mál skemmtilega,
hefir glöggt auga fyrir mönnum og málum, en er ávalt mild í
dómum sínum, og færir hvers manns málstað til betri vegar.
Ég sé hana nú í seinni tíð, særða til ólíiis, lamaða á líkamanum,