Árdís - 01.01.1954, Síða 16

14
ÁRDÍS
ar eru, þegar margir falla á prófunum. Og þessi afstaða ungling-
anna gagnvart skólaskyldum sínum eykst ár frá ári.
Hvað veldur þessari siðferðislegu hrörnun á meðal æskulýðs-
ins? Orsökin er augljós öllum þeim, sem alvarlega hugsa um þetta
mál. Það er hið banvæna umhverfi, sem unglingarnir eru að alast
upp í, sem orsakar óstjórn þá, sem á þá er komin. Sköpunarverk
mannsandans hafa hlaupið með hann í gönur. Hin margvíslegu
vísindatæki sem, ef réttilega væru um hönd höfð, gætu haft góð
áhrif á alla, virðast hafa lent í hendur böðlum, sem hagnýta sér
mörg af þeim til þess að eitra hugarfar fólksins, sérstaklega þeirra
ungu. Tökum til dæmis hreyfimyndirnar. Meirihlutinn af þeim er
fullur af sora, sem sýkir hugsanalíf allra, sem stöðugt horfa á þær,
og þá sérstaklega unglinganna. Og eins er með útvarpið. Skemti-
skráin þar leggur áherzlu á margt, sem er siðferðislega spillandi og
vekur upp tilhneigingar, sem sökkva sér djúpt inn í sálir ung-
mennanna. Og nú er sjónvarpsmyndakerfið (telivision) að hertaka
okkar land. Áhrif þess eru mörgum sinnum hættulegri en áhrif
útvarpsins, því það heldur athygli tveggja hinna æðstu skilningar-
vita. Svo eru skrípamyndabækurnar, sem spilla hugsun litlu barn-
anna, og eyða og spilla tíma þeirra eldri. Eins eru ódýru slorbæk-
urnar, sem unglingar lesa með áfergju.
Bílarnir og hraðinn, sem þeim er samfara, eru stór þáttur í
óspekkt unga fólksins. Það er orðið að máltæki, að unglingarnir
komi heim aðeins til að borða og sofa, og ef þeir hafa nóga peninga
með sér, þá þurfa þeir ekki altaf að gera það. Og hvað eru þeir að
aðhafast allan þann tíma, sem þeir eru að heiman, þar sem ekkert
eftirlit er haft með þeim af þeim eldri? Það er engin furða þótt
allslags slys vilji til, enda eru þau stöðug tákn tímanna.
Dansarnir nú á dögum eru mjög breyttir frá því í fyrri daga.
Danslögin eru alt önnur. Það er í þeim annarlegur hreimur, sem á
mikið skylt við músik villiþjóða; og líkamssveigingarnar líkjast
meir beygingum og buktum skrælingjanna heldur en yndisleik
hreyfinganna í Strauss-völsunum. En það er önnur og verri breyting
í sambandi við dansana. Unga fólkið eirir ekki, nema um stundar-
sakir, inni í danssalnum, því bílarnir standa við hendina. Sjaldan
sést nú eldra fólkið með þeim ungu. Það sýnist ekki lengur eiga
samleið með þeim. Alt þetta frelsi er ákaflega óholt fyrir ung-
dóminn.