Embla - 01.01.1945, Síða 14

K V E N S K Ö R U N G U R.
„Harla lickl ég snotur,
Halldór værir þú
ct að ættir niotur,
og þeim faldinn nú . ..."
J. Th.
|ón biskup Arason bjó sig nú vel lil þingsins, sem var í nánd.
Þeir af vinum hans og kunningjum, sem höfðu þekkt hann lengst,
gengu að því vísu, að hann byggi ylir einhverju, sem hann lét
ekki uppskátt. Honum var eitthvað svo undarlega brugðið, bæði
til kæti og alvörugefni. Ari sonur hans, þrekmikli fjörugi mað-
urinn, var þar á móti miklu myrkari í skapi en liann átti vanda til,
margir héldu að það kæmi af því, að hann hafði ekki alls fyrir
löngu mist sína heittelskuðu konu, Halldóru Þorleifsdóttur, sem
allra kvenna var vænst bæði að manngæzku og yfirlitum. Það var
alkunnugt, að hann tregaði hana, þó hann bæri sorg sína karl-
mannlega. Menn væntu nti komu hans.
Nóttin var orðin björt um þetta lcyti ársins, og yfir Hjaltadaln-
um hvíldi þessi einkennilega Iriðsæla nætur- eða dagsbirta, sem í
raun og veru hvorki tilheyrir deginum eða nóttunni, hcldur ein-
hverju unaðarríku og töfrandi milli-ástandi. Biskupinn og vinir
hans — því margir voru komnir — skemtu sér við öl og garnan-
ræður um kvöldið, en nú voru þeir allir gengnir lil livílu nema
biskupinn sjálfur; hann sat eftir við langborðið þar sem tómu
bikararnir og diskarnir með matarleifunum stóðu enn þá óhrærð-
ir eftir. Hann sat lengi hugsandi, eins og hann væri að bíða eftir
einhverju, en er honum þótti nógu lengi setið, stóð liann upp,
gekk frarn að glugganum og sagði cr hann leit út um hann: „Nei!
Ari frændi ríður í hlaðið og er búinn að láta reisa tjöld utan túns
fyrir fylgdarlið sitt.“
Þeir iögnuðu hver ciðrum feðgarnir, og Helga Sigurðardóttir
fagnaði líka syni sínum hið bezta — Inin var ekki gengin lil hvílu.
— Ari var fremur dapur í bragði, en eltir að hann hafði kastað
mæðinni, og snætt mat þann er mciðir Iians hafði litvalið handa
honum, tóku þeir feðgar tal með sér. Biskup sagði meðal annars:
12