Embla - 01.01.1945, Síða 17

hinn sæli Gottskálk biskup. Eg skal reynast páfanum og föður-
landi mínu trúr!“
Ari svaraði engu, en stóð upp og gekk út, og þeir feðgar báðir.
Hundur Ara lögmanns, stór og grimmilegur, lá fyrir dyrum úti
og beið liúsbónda síns — var viss um að hann mundi koma, og er
það varð, fagnaði hann honum á sína vísu, og stökk upp um hann
með allskonar vinalátum. Rétt í sarna vetfangi kom hæna að svíf-
andi — hafði vaknað við geltið — og réðst á hann með nefi sínu,
klóm og vængjum, og lét svo áfergislega, að þeir feðgar námu for-
viða staðar. Biskup sagði þá:
„Sjáðu nú sonur, hversu elskan er sterkari en dauðinn. Á líkan
hátt elska eg trú mína og fósturjörðu — eg óttast enga hættu
þeirra vegna, — og sé liana ekki fremur en hæna þessi, á meðan
hún er að verja ungana sína!“
„En vér sjáum samt afleiðinguna af þessnm ójafna leik á morg-
un,“ anzaði Ari. „Ef enginn skakkar þá leikinn áður,“ gaf Helga
orð inn í. Hún kom út í þessu, og liafði heyrt hvað þeir feðgar
ræddu um. „En liann skal verða skakkaður.“
#
Einkennilega næturbirtan var vikin, fyrir annari birtu, sem var
bjartari og greinilegri og sti birta jókst eftir því sem lengra leið
á nóttina, en samt voru allir í fasta svefni á staðnum. — Nei, ekki
allir, því kona nokkur vel búin og tíguleg, en áhyggjufull, lauk
upp Jiurðinni á svefnstofu Ara lögmanns, og sveif hljóðlaust inn-
ar eftir gólfinu og nam staðar fyrir hvílunni er hann svaf í. Hann
hefir að líkindum sofið laust, af því hann lauk augunum upp,
og starði fyrst þegjandi á konuna, rétt eins og hann væri að koma
henni iyrir sig, hann hefir ef til vill verið að hugsa um Halldóru
sína, er svo oft latti liann stórræða, og tekið konuna fyrir forklár-
aða líkingu hennar, sem glóði uppi yfir honuin eins og í einhverri
gull-móðu. Hann neri augun, settist upp og livesti þau betur á
hana:
„Móðir mín!“ Hrópaði hann er liann áttaði sig betur. „Ert þú
þarna — svona snemma! Og á liverju heldurðu?"
„Eg held á skautafaldi, sonur minn, og því fegursta kvenna-
1.5