Embla - 01.01.1945, Síða 27

Steinunn. Ölafur Jósúa kemur ekki alveg tómhentur. Hann fær-
tv Sigríði fallega, glænýja spröku.
Hirtu þetta, gæzkan. Það er þó sá málsverðurinn, segir Olafur
Jósúa og hampar sprökunni framan í Sigríði.
Sigríður, sem veit reyndar, að Ólafur Jósúa er fyrirmynd ann-
arra manna í öllu, nema gjafmildi, stendur alveg agndofa og starir
a Ólaf Jósúa. Hún viknar Jró ekki, eins og systir hennar. Henni
er ekki fyllilega ljóst, hvort þetta er draumur eða vaka, Jrví and-
skota brönduna hann liefttr nokkru sinni rétt henni um dagana
— og það þótt mokfiskirí væri. Ólafur Jósúa er sækinn sjómaður,
því er ekki að neita.
Hana, hirtu Jretta, og þér er ekki matur bjóðandi, ef þú vilt
ekki sprökuria þá arna, segir Ólafur Jósúa og lygnir gráum, jtoku-
legum augum á Sigríði systur sína, sem stendur jDarna eins og óltif-
anlegur, líflaus klettur og bara starir á sprökuna. Það er engu lík-
ara en manneskjan Iiafi misst mál og heyrn.
Vil ekki! Hvernig talárðu maður! Ég er bara alveg himinfallin
af undrun, Ólafur Jósúa. Guð launi Jtér, þegar þér bezt hentar,
segir hún og réttir fram báðar hendur og tekur sprökuna af Ólafi
Jósúa. Eftir að hafa Jtuklað ltana hér og ]>ar og fullvissað sig um,
að jtetta er enginn draumur, engin sjónhverfing, Jtetta er veruleg
sjnaka, hengir hún hana út til næsta dags. Þetta verður þá hvíta-
sunnumáltíðin þeirra hérna, og er hún minnist Jress, livað við
bar þann dag fyrir langa löngu, Jrá finnst henni ekki ósennilegt,
<áð lieilagur andi liafi komið yfir Olaf Jósúa og beint göngu hans
til hennar húss.
Við Jtessar hugsanir verður luin bljúg og viðkvæm. Ólafur
Jósúa er þó allténd bróðir hennar. Henni gremst stundum að sjá
hann svolgra síðustu löggina úr kafíikönnunni — og Jrað í kaffi-
leysinu, því að skipin koma ekki alltaf við í Saltvík, og birgðir
þrjóta hér sem annars staðar. Fátæklingar, eins og hún, kaupa
ekki í stórum stíl vörur í einu. Til Jtess hrekkur geta þeirra ekki,
°g lánstraust þeirra er líka takmarkað getunni. Jú, Ólafur Jósúa
hefur rennt mörgum sopa og bita niður í hennar húsi. En aldrei
l'efur liann hent í hana svo nrikið sem fiskbeini, hvað þá meira.
Það, sem verst e'r, hann kemur í hvert sinn með fatagarmana sína
tri þvotla og viðgerðar, ])ótt: ltún hal’i enga stund aflögu og vinni
25