Embla - 01.01.1945, Blaðsíða 47

Við vorum komnar niður á Lækjartorg, þegar ég rankaði við
lner, hvert við stefndum, og staðnæmdist.
>>Nei, heyrðu nú, Dúnfín, finnst þér rétt að eyða svona dásam-
'c'gu kvöldi á Borginni? Ég held, að það væri skynsamlegra að
ganga eitthvað sér til hressingar í góðviðrinu. Það er nóg að svæl-
<ist á Borginni, þegar ekki er annað betra fyrir hendi.“
>>Kétt mælir þú, hin spaka,“ sagði hún með sinni góðlátlegu
kítnni, sem gerði hana svo hugþekka félagssystur. „En mig langar
1 kafli, lútsterkt kaffi og reyk með.“
Eg spúrði sjálfa mig, hvort þetta væri unglingsleg borgin-
ntennska, eða Iivort taugar hennar væru í því ólagi, að henni fynd-
1S1 hún þyrfli „strammara“. Hún var nítján ára og lannst ekkert
ol eitrað og rammt til að sulla því í sig.
>>Komdu heim með mér, ég skal gefa þér kaffi. Svo löbbum við
snður í Skerjafjörð á eftir.“
»Bravó!“ sagði hún, og við greikkuðum sporið suður Lækjar-
götu.
— Herbergið mitt lá baðað í geislum kvöldsólarinnar. Glugginn
Var opinn, inn um hann barst ilmur af hálfþornuðu lieyi, sem lá
1 smá flekkjum á grashjöllunum við htisið.
Lúna lokaði augunum, þandi út nasavængina og teygaði loftið.
»Ó, alveg eins og að koma inn í kvistinn heima,“ sagði hún.
Lið hengdum upp kápurnar okkar, svo setti ég rafkönnuna í
samband og fór að undirbúa kaffidrykkjuna, en Dúna hagræddi
Ser í bakhöllum hægindastól og lagði fæturna upp á hnall. Það
Var auðséð, að hún var hvíldinni og kyrrðinni fegin. Eg'virti hana
Iyi'ir mér, án þess að hún yrði vör við það. Mér fannst ég sjá tals-
verða breytingu á henni frá sumrinu áður, er luin kom til bæjar-
llls til þess að vinna. Htin var orðin fullorðinslegri, drættir and-
htsins voru skarpari, augun höfðu tapað hinu tárhreina bliki
hernskunnar, og það var ekki lengur jafn undralétt yfir enni
hennar og brúnurn, þreyta og þyngsli voru komin í svipinn. Ég
hinn óðara ástæðuna fyrir þessari breytingu. Það var sjálfsagt hið
oieglulega líf, sem hafði lúð Itana.
Ég ætti líklega að líta betur eftir henni framvegis, hún er þó
aðeins unglingsstúlka, sem þarfnast verndar og umhyggju, liugs-
aði ég.