Embla - 01.01.1945, Qupperneq 79

veðja. Hún veit vel, að Kristó er kvenhatari, seni aldrei talar við
stúlkur." „Ennþá meira afrek að sigra hann,“ sagði ég, sem var
körg eins og kind.
Sigga, ljósið og sáttasemjarinn í stofunni, tók nú málið fyrir.
„Þið veðjið ekkert,“ sagði hún. „Kristó elskaði einu sinni stúlku,
sem var hérna. Hún dó. Síðan er hann svo einrænn, að liann
talar helzt aldrei við neinn, oa; ungar stúlkur forðast hann eins
og fjandann sjálfan." „Og hann er líka svo kaldur, að Dísa gæti
fengið lungnabólgu," gall í Rúnu.
„Ég er ekkert hrædd við lungnabólgu,“ sagði ég, því ég vildi
ekki láta undan. Sigga varð lirædd um, að þetta yrði hitamál
og vildi koma á sættum. „Ég legg til, að við heitum Dísu ein-
hverjum verðlaunum, ef henni tekst að fá Kristó með sér á
göngu innan hálfs mánaðar. Þið getið haft það konfektkassa,
ef ykkur líkar það bezt.“ Tillagan var samþykkt með dynjandi
lófataki, og stelpurnar dönsuðu með mig um gólfið.
Árásin hófst með því, að ég spurði Kristó um klukkuna, og
sendi honum blíðasta brosið mitt um leið. Haiin leit ekki á
mig, en sýndi mér samt úrið. Næsta dag spurði ég ltann lrétta,
hann hlustaði alltaf á hádegisútvarpið. „Ekkert nýtt,“ sagði
hann stuttaralega, þegar ég hafði endurtekið spurninguna og
hnippt í hann.
Svona gekk dag eftir dag. Ef hann anzaði mér voru svörin
hranaleg og stutt. Ef ég settist hjá honum og reyndi að fá hann
til að rabba við mig, hvarf liann inn í sjálfan sig, eins og brodd-
göltur, en ég gafst upp. Vika leið og ískyggilega mikið af þeirri
næstu. Stelpurnar stríddu mér eftir getu, þær spurðu daglega,
hvort ekki mætti panta kassann, hvort ég vildi heldur liafa hann
lrá Freyju eða Víkingi.
Þegar einn dagur var eftir af frestinum, ákvað ég að gera
úrslitatilraun og viðurkenna síðan ósigur minn. Veðrið var
yndislegt þennan dag, hlýtt og fagurt, eins og það getur bezt
verið á íslenzkum degi í júlí. Kristó sat úti á túni, einn að
vanda. Ég sleit upp lallegan fíl'il, sem ég laumaðist með til hans.
„Nú skal ég gera afa fínan,“ sagði ég hlæjandi og festi fífilinn í
jakkann hans. Hann leit á mig, dökku augun lians voru ein-
kennilega falleg, þó í þeim byggi hyldjúpt myrkur. „Þú ert
77
L