Embla - 01.01.1945, Side 81

bústjórn. Ég ætlaði að stækka túnið, flæma það út um holt og
móa. Bú mitt skyldi vera stærst á íslandi.
Eitt haustið ofkældist ég í eftirleit. Þrjózkufullur neitaði
ég að fara í rúmið, þangað til ég var orðinn fárveikur.. Strax
og mér skánaði eitthvað, rauk ég á fætur og reyndi að vinna,
en sló J^á jafnan niður aftur. Þannig leið veturinn. Ég trúði
ekki, að veikindi gætu sigrað mig. Næsta sumar slæptist ég við
vinnu, máttfarinn og aumur. Ég vildi ekki leita læknis, sólin
átti að gefa mér kraftana aftur. Eg var hálfnakinn við orfið
eða í sólbaði. En sólin megnaði ekki að lækna mig, svo ég fór
loks til læknis um haustið, nauðugur þó. Ég bað hann að láta
mig hafa eitthvert gutl til að lækna í mér slenið. En Joá átti heim-
urinn ekki til neitt gutl, sem læknað gæti slen mitt eða von-
brigði. Ég var með sár í báðum lungum og bullandi smit, stór-
hættulegur maður. Ég, sem elskaði vinnu og vildi strita, Jnar til
svitinn perlaði af mér, var nú dæmdur í æfilangt iðjuleysi.
Eg hálf brjálaðist, steytti hnefann framan í lækninn og sagði
hann ljúga. Síðan Jreysti ég heim og ofbauð eftirlætis hestinum
mínum. Ég var máttfarinn og veikur, þegar lieim kom, annars
hefði ég unnið eittlivert óhappaverk.
Svo fluttist ég hingað. Ég hafði enga batamöguleika og vonaði
að biðin yrði ekki löng. Mér fannst líl'ið búið. En berklarnir
eru lengi að vinna á svona sterkum skrokk. Eg var búinn
að Jneyja hér í 10 ár og eiga marga samferðamenn. Sumir fengu
heilsu og héldu út í lífið á ný, hina tók dauðinn, en ég var
alltaf kyrr. Þá kom hún um vorið. Þegar fyrstu blómin voru að
springa út, sá ég hana. Ég hélt, að guð hefði sent mér hana til
að bæta fyrir mótlæti mitt. Hún var fallegust, bezt og yndis-
legust af öllu, sem heimurinn og himininn áttu til. Hún hét
,Þórdís eins og þú. Fólkið kallaði hana Dídí, en ég nefndi liana
Dísdís, og Jaað nafn festist við hana. Við elskuðum liana allir
og urðum betri menn. Það gat enginn elskað hana án Jress að
verða góður. En ég var hamingjusamastur allra, Jjví hún elsk-
aði mig einan. l hin var ekki mikið veik, og læknarnir, setn alltaf
segja meira en Jreir vita, fullyrtu, að hún fengi heilsu. Hún hafði
smitazt af deyjandi föður sínum, sem í látækt sinni stritaði fár-
veikur fram í andládð. Þegar söngfuglarnir voru að byrja að
79