Morgunblaðið - 06.07.2009, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 06.07.2009, Blaðsíða 20
20 Minningar MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JÚLÍ 2009 Halla amma var ein- stök kona. Hún var hörkudugleg og sjálf- stæðið skein úr augum hennar. Ég leit alltaf ótrúlega upp til hennar því hún var svo drífandi og sterk. Hún lét aldrei neitt stoppa sig og hélt ótrauð áfram, þótt á móti blési. Á hana var alltaf hægt að stóla enda klettur í lífi okkar allra sem elskuðum hana. Hún var í mínum augum íslensk ofurkona og hún gat allt, sama hvað það var. Hún bjó í Eikjuvogi, í yndislega fallegu húsi með rauðu þaki og með dásamlegan garð sem henni þótti ótrúlega vænt um. Það sem er minn- isstæðast í garðinum hennar ömmu er risastóra tréð sem við frændsystk- inin klifruðum upp og niður úr eins og enginn væri morgundagurinn. Það var alltaf svo gaman að koma til ömmu. Maður hljóp upp tröppurnar á Eikjuvoginum þar sem amma stóð og tók á móti manni ásamt pönnuköku- ilmi. Það var alltaf svo gott að fá knús frá henni. Hún var svo mjúk og svo var alltaf svo ljúfur ilmur af henni. Eldhúsið hennar ömmu var eins og klippt út úr fallegu ævintýri. Þar voru alltaf kollar, nóg af pönnukök- um, myndir á ísskápnum og hand- saumaðar gardínur. Amma var nefni- lega einkar handlagin. Hún var að mínu mati algjör listamaður. Hún saumaði svo margt fallegt eins og t.d. bleika náttkjóla á okkur frænkurnar og bláan náttserk á Dóra bróður svo hann væri nú ekki útundan, málaði á diska og styttur, bjó til púða, prjónaði sokka og vettlinga og heklaði teppi. Já, hún var ótrúlega lunkin! Amma hafði einstaka nærveru. Hún var svo hlý og ljúf og það var svo gott að vera í kringum hana. Það var líka svo gaman að segja ömmu frá því sem var að gerast í lífi manns því hún var svo góður hlustandi. Ekki má þó gleyma að hún hafði flugbeittan húm- or. Ó já, það sem hún hefur sagt í gegnum tíðina eru algjörir gullmolar svo ekki sé meira sagt! Ég gæfi gull og græna skóga til að heyra hláturinn hennar einu sinni enn, þessi dásamlegi hlátur frú Höllu Ingu. Ef ég fengi eina klukkustund með ömmu þá myndi ég byrja á því að arka með henni í Steinahlíð og róla smá með henni. Svo myndi ég skjót- ast út í Kjalfell til þess að kaupa einn pott af mjólk á meðan amma setti í pönnsur. Við myndum svo slúðra smá yfir heitum pönnsunum og borða á okkur gat. Ég myndi svo heimta að fá að lita smá með henni með tússlit- unum hennar góðu bara svo ég gæti þefað að lakkrístússinum. Við tækj- um einn hraðan marías og síðustu 10 mínúturnar færu í kúr í gamla bláa sófabeddanum. Já, það er ekki hægt að segja ann- að en að ég sakni þín óheyrilega mik- ið, elsku amma. Mig langar svo að knúsa þig einu sinni enn og hvísla að þér hvað mér þykir vænt um þig. Ég er svo þakklát fyrir allar minningarn- ar sem við eigum saman, sem ég get núna yljað mér við þegar ég finn fyrir söknuði. Þær eru gull og gersemar í mínum huga. Nú ertu flogin á vit ævintýranna og í faðm elsku afa. Fyrir mér er það fallegur endir á fallegri ævi. Kysstu afa frá mér og njóttu þess að vera loksins komin til hans. Þang- að til ég hitti þig aftur mun ég geyma þig og minningar okkar á góðum stað í hjarta mínu. Þú hefur skilið eftir þig spor í hjarta mínu sem munu aldrei hverfa. Þinn elskulegur spóaleggur, Margrét Ýr. Þegar ég leiði hugann að Höllu ömmu mun ég ætíð minnast hennar með mikilli hlýju. Ég er afar þakklát Halla Inga Einarsdóttir ✝ Halla Inga Ein-arsdóttir fæddist í Óspaksstaðaseli í Hrútafirði 11. febrúar 1920. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Eir 26. maí 2009 og var jarðsungin frá Fossvogskirkju 2. júlí. Meira: mbl.is/minningar fyrir allar þær stundir sem við höfum átt sam- an. Amma var góð og falleg kona, sem þótti einstaklega vænt um barnabörnin sín. Ég á margar minn- ingar frá Eikjuvogin- um þar sem amma bjó. Það var alltaf hlýlegt að koma í heimsókn til hennar, hvort sem set- ið var í eldhúsinu, leik- ið úti í garði, farið í búðarleik eða út á Steina róló. Ég minnist margra fjölskylduboða þar sem ættin hittist, hafði gaman af, lék sér og gat reyndar varla komið saman án þess að gripið væri í spil. Amma hafði einnig gaman af því að spila og þegar við vorum tvær saman var jafnan stutt í spilastokkinn eða önnur þrosk- andi spil. Þegar ég var yngri þá kom Halla amma oft á þriðjudögum til okkar á Markarflötina. Hún beið okkar jafn- an þegar við systkinin komum úr skólanum og hafði þá útbúið einhvern girnilegan graut eða hún var með heita kakósúpu. Þetta voru rólynd- islegir og góðir dagar. Amma var alltaf mikil handavinnu- kona og mjög klár að gera ýmislegt í höndunum. Það var því erfitt fyrir hana þegar sjón hennar hrakaði og hún þurfti smátt og smátt að hætta að vinna við hannyrðir. Ég man hvað mér þótti þá gaman að klæða mig í föt úr mismunandi efnum og koma í heimsókn til ömmu og leyfa henni að handfjatla þau. Hún tók alltaf eftir því ef einhver sem kom til hennar var vel og smekklega til fara og hún hafði mikið yndi af því. Á Hjúkrunarheimilinu Eir dvaldist amma síðustu æviár sín. Ég minnist margra heimsókna til hennar þang- að. Það voru oft skemmtilegustu heimsóknirnar þegar við mamma komum saman og svo sungum við all- ar þrjár saman og rifjuðum upp göm- ul og góð lög. Á ferð minni til Íslands í maí síð- astliðnum hitti ég ömmu síðast. Þetta var yndisleg heimsókn, þar sem amma og Hekla Karen, dóttir mín, léku sér mikið saman og voru mjög hrifnar hvor af annarri. Elsku amma, ég kveð þig nú en minninguna um þig mun ég ávallt geyma í hjarta mínu. Dýrmætar minningar um ömmu mína, sem mér þótti svo vænt um. Þín dótturdóttir, Bryndís Stefánsdóttir Halla amma var af þeirri kynslóð sem upplifað hefur meiri breytingar en flestar aðrar og erfitt er að gera sér í hugarlund fyrir okkur sem yngri erum. Mér er það minnistætt þegar við, fjölskylda og afkomendur Höllu ömmu, gengum á björtum sumardegi árið 1990 inn að Óspaksstaðaseli í Hrútafirði þar sem amma fæddist og ólst upp. Það hefur trúlega verið um tveggja tíma gangur og Ingi frændi burðaðist með stóran og mikinn far- síma yfir þúfur og firnindi til þess að geta hringt í mömmu sína frá gamla bæjarstæðinu. Þetta var á þeim tíma sem farsímar voru ekki sérlega með- færilegir og hálfgerðir hlunkar. Þegar í Selið var komið mótaði þar enn fyrir gamla bæjarstæðinu og út- veggjunum sem orðnir voru að grón- um tóftum. Ég man að mér þótti þar ekki sérlega búsældarlegt um að lit- ast og átti erfitt með að ímynda mér að þarna hefði búið fólk og að amma mín hefði alist þar upp. Ég get ímyndað mér að ömmu hafi verið svipað innanbrjósts og þótt það alveg jafn ótrúlegt að fá uppáhringingu frá börnum sínum og barnabörnum frá gamla bæjarstæðinu að Ósbaks- staðaseli. Eftir gott spjall við fólkið sitt, sem alla tíð var henni svo dýr- mætt og kært, þá óskaði hún þess að fá að heyra niðinn í bæjarlæknum í gegnum nýja tækniundrið, NMT- símann hans Inga. Á langri ævi fékk amma að reyna margt. Þar skiptust á skyn og skúrir eins og í lífi okkar allra. Þegar ég hugsa um lífshlaup hennar nú þá skil ég betur en áður hve dýrmæt fjöl- skyldan og fjölskyldutengslin voru henni. Það duldist engum að henni leið best umvafinni fjölskyldu sinni og ættingjum. Hún var sérlega natin við okkur barnabörnin og hafði gam- an af því að gleðja okkur. Það gerði hún svo sannarlega. Henni þótti líka gaman að taka í spil og ég á góðar minningar frá henni sem félaga og andstæðingi í félagsvist og Rússa. Líkt og öðrum í Eikjuvogsættinni þá líkaði henni augsjáanlega betur að vinna heldur en tapa. Okkur er hollt að minnast lífs- hlaups þeirra sem á undan eru gengnir, kynslóðanna sem ekki ólust upp við hita, rafmagn og ljós í veggj- um, þekktu ekki fjarskiptabylgjur í lofti eða ljósleiðara í jörðu. Kynslóð- anna sem fæddust inn í allt önnur lífs- skilyrði en þau sem við teljum sjálf- sögð nú. Gönguferðin sumarið 1990 og samtalið við ömmu undir niðnum í bæjarlæknum að Óspaksstaðaseli verður mér ógleymanleg minning svo lengi sem ég lifi. Hrafnkell Tjörvi Stefánsson. Það koma ótal minningar upp í hugann við andlát ömmu Höllu. Minningar sem við erum voða þakk- lát fyrir að eiga, minningar um saumaskap, sólböð í garðinum, spil- aður marías og rússi, verslunarferðir í Kjalfell, Steinahlíðarferðir, blái sóf- inn og strætóferðirnar til ömmu. Eikjuvogurinn var fasti punktur fjölskyldunnar í mörg ár og ófáum dögum eytt í garðinum við leik eða sólböð. Það var alltaf gott að koma til ömmu og var henni mjög umhugað um velferð okkar og oftar en ekki bauð hún manni að leggja sig í sóf- anum á meðan hún fann til eitthvað gott í gogginn handa barnabörnunum og á eftir var kannski tekið í spil. Amma var mjög hlý og umhyggju- söm um fólkið sitt og hafði mikinn áhuga á því hvað við tókum okkur fyrir hendur. Á síðustu árum hafði heilsunni hrakað og dvaldi hún á hjúkrunar- heimilinu Eir. Þótt minnið hafi förl- ast kom hennar skemmtilegi og sér- staki persónuleiki oftar en ekki í ljós. Hún lést eftir snörp veikindi í faðmi sinna nánustu þar sem samheldni Eikjuvogsfjölskyldunnar kom vel í ljós. Það eru forréttindi að hafa átt ömmu Höllu, við munum sakna henn- ar. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Með þessum orðum viljum við kveðja þig og þakka þér allt, elsku amma. Halla Dröfn, Ásta Ingibjörg, Sigurður Óli og fjölskyldur. Elsku Halla amma, þegar ég hugsa um allar þær stundir sem við áttum. – Þegar þú kenndir mér bænirnar mínar. – Þegar við fórum í göngutúra saman. – Þegar þú leyfðir mér að leika mér með búdótið þitt. – Þegar við lágum í sólbaði saman. – Pönnukökurnar. – Þegar þú tókst alltaf svo vel á móti mér. – Göngutúrana, kjöt í karrý, söng- inn, Kjalfell... – Þegar þú baðst mig um að koma að kúra í holunni þinni… – Þegar þú sagðir að þetta væri lukkudagurinn þinn því ég kom í heimsókn. ✝ Margrét JensínaJónsdóttir fædd- ist í Hafnafirði 4. maí 1916. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Hlévangi í Keflavík aðfaranótt 1. júlí síðastliðins. For- eldrar hennar voru hjónin Jón Brands- son, f. á Hóli í Garðahreppi í Gullbr. 30. júní 1891, d. 2. október 1950 og Guðný Guð- mundsdóttir, f. í Móakoti á Vatnsleysuströnd 24. desember 1895, d. 25. desember 1979. Systkini Margrétar voru: 1) Stefán, f. 1912, d. 1973, 2) Jón- björg Katrín, f. 1914, d. 2002, 3) Vigdís Helga, f. 1917, d. 1973, 4) Haraldur Hafsteinn, f. 1919, d. 1937, 5) Sigríður Steinunn, f. 1920, d. 1932, 6) Alda Kristrún, f. 1921, d. 1974, 7) Guðrún, f. 1923, d. 2000, og 8) Arnar, f. 1928, d. 1928 Hálfbræður samfeðra eru Jóhann Björgvin, f. 1915, d. 1985 og Hreiðar Arnar, f. 1935. Margrét giftist 4. desember 1937 Júlíusi Guðjóni Oddssyni, f. 21. maí 1915, d. 16. mars 2001. Foreldrar hans voru hjónin Odd- ur Jónsson, f. á Keldunúpi á Síðu 25. október 1886, d. 31. ágúst 1977 og Kristín Hreiðarsdóttir, f. í Hátúnum í Landbroti 19. ágúst 1888, d. 1. október 1989. Börn Margrétar og Júlíusar eru: 1) Haraldur Hafsteinn, f. 21. júní 1938. Fyrri kona hans var Ester Haraldsdóttir. Börn þeirra eru Halldóra Sigríður, maki Valur Sveinbjörnsson og Margrét, maki Þorsteinn Þorsteinsson. Seinni kona hans er Sigríður Auð- unsdóttir, f. 12. sept. 1943. Börn þeirra Guðrún Lára og Auðunn Þór. 2) Kristín Oddbjörg, f. 1. janúar 1941, fyrri maður hennar Mar- teinn Guðlaugsson, f. 19. sept 1935, d. 4. nóvember 2008. Börn þeirra Júlíus Guðjón, maki Thelma Hólm Más- dóttir, Arnar Rúnar og Soffía Dröfn, maki Haukur Magn- ússon. Seinni maður Karl Ásgrímsson, f. 14. mars 1935. 3) Hreiðar, f. 11. janúar 1945, maki Salome Krist- insdóttir, f. 22. júní 1949. Börn þeirra: Kristín, Kristinn Ólafur og Rakel, maki Rúnar Guðmunds- son. 4) Guðný, f. 14. mars 1951, maki Helmuth Alexander Guð- mundsson, f. 30. ágúst 1950. Börn þeirra: Sigmar Örn, Júlía Mar- grét, sambýlismaður Freyr Gígja Gunnarsson og Bjartmar Oddur Þeyr, sambýliskona Harpa Vatt- nes Kristjánsdóttir. Barnabörnin eru orðin tuttugu og níu og langalangömmu börnin eru þrjú. Frá fermingaraldri vann Mar- grét hin ýmsu störf til sveita og bæja sem voru í boði á þeim tíma, meðal annars á Hafnarfjarð- arspítala þar sem hún kynntist Júlíusi Guðjóni Oddssyni sem varð hennar lífsförunautur. Fyrstu búskaparárin hjálpuðust hjónin að við að afla tekna fyrir heimilið, vann hún mikið í fisk- vinnslu hjá Oddi Jónssyni tengda- föður sínum en helgaði sig að öðru leyti húsmóðurstörfum. Hún var virkur þátttakandi í kven- félaginu Gefn í Garði um árabil. Útför Margrétar fer fram frá Útskálakirkju í dag, 6. júlí, kl. 13. Magga í Sóltúni, eins og hún var alltaf kölluð, það var hún mamma mín sem andaðist aðfaranótt 1. júlí síðastliðinn, komin á nítugasta og fjórða aldursár frá því 4. maí. Já, Sóltún var hennar vernd og vígi. Það var byrjað að byggja það þegar ég var á fyrsta árinu og flutt inn 1944, þannig að þar skrifaði hún um það bil 65 ára sögu sinnar ævi sem var ekki alltaf auðveld. En hjónin voru samtaka að byggja upp hreiðr- ið sitt, allt kom þetta smátt og smátt og gleði fylgdi hverju framfara- skrefi, svo sem að taka brunn, fá baðkar, svo ég tali ekki um vatnssal- erni, þvottavél og fleira. Jú það er hægt að segja að hún hafi lifað tím- ana tvenna og jafnvel þrenna. Hún var þriðja barn sinna foreldra sem eignuðust níu börn en slitu sam- vistum frá hópnum, því varð hún snemma sjálfbjarga sem mótaði fljótt hennar skaphöfn sem gat ver- ið ákaflega ljúf og góð en líka hörð og óeftirgefanleg, þurfti alltaf að bjarga sér og sínum. En síðustu rúm 8 árin frá því pabbi hvarf á vit feðra sinna vildi hún hugsa vel um Sóltúnið sitt, en langt umfram það sem heilsa hennar leyfði, því gekk á ýmsu í þeim efnum. Nú veit ég að hún er komin í faðm pabba, því gleðst ég yfir endurfundum þeirra og bið góðan Guð að gæta og vernda þau bæði um alla eilífð. Í birkilaut hvíldi ég bakkanum á. Þar bunaði smálækjar spræna. Mig dreymdi að í sólskini sæti ég þá hjá smámey við kotbæinn græna. (Steingrímur Thorsteinsson.) Þetta ljóð var þeirra uppáhald, hún var hans smámey. Hjartans þakkir til starfsfólks Hlévangs í Keflavík sem gerði allt sem hægt var til að létta henni stundirnar síð- ustu mánuðina með frábærri hlýju og umhyggju. Kristín Oddbjörg Júlíusdóttir. Bjartar nætur, blóm í túni, þá kveður þetta jarðneska líf tengda- móðir mín háöldruð. Það er skrítið að það skuli vera jafn erfitt mörgum að komast héðan og að komast í þennan heim. Margrét í Sóltúni var hörku kona, mikil húsmóðir og erfitt að komast hjá að þiggja góðgerðir þegar komið var í Sóltún. Ef ekki var til nóg með kaffinu að hennar mati var maður sendur með pening út í búð til að velja það sem kom manni best sjálf- um. Það var mikill missir hjá Mar- gréti þegar Júlíus lést 2001 og var hún ein í Sóltúni þar til seint í haust að hún datt og varð að fara á sjúkra- hús, þá var sjónin farin að bila ansi mikið en fram að því horfði hún á fréttir og Leiðarljós í sjónvarpi með stækkunargleri. Margrét var fróð, fylgdist vel með öllu fram að þeim tíma og hlustaði á útvarp og spjall- aði við marga í síma um heima og geima. Ég leyfi mér að þakka starfsfólki á Hlévangi fyrir frábæra umhyggju og hlýju við Margréti þessa mánuði sem hún dvaldi þar. Guð gefi Möggu og Júlla góða endurfundi á nýju til- verustigi. Ég vil enda þessi fátæklegu orð eins og ég kvaddi Júlíus með erindi úr sálmi Davíðs Stefánssonar; Ég fell að fótum þínum og faðma lífsins tré. Með innri augum mínum ég undur mikil sé. Þú stýrir vorsins veldi og verndar hverja rós. Frá þínum ástareldi fá allir heimar ljós. Ég kveð þig með þökk og virð- ingu, kæra tengdamóðir, Karl Ásgrímsson. Margrét Jensína Jónsdóttir Án efa fáir, það er mín trú, sér áttu göfugra hjarta en þú, að vakti mér löngum lotning; í örbirgð mestu þú auðugust varst og alls skyn skapraun og þrautir barst sem værir dýrasta drottning. (Matthías Jochumsson.) Guðný Júlíusdóttir. HINSTA KVEÐJA

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.