Morgunblaðið - 08.07.2009, Blaðsíða 32

✝ Aðalmundur JónMagnússon fædd-
ist í Litla-Dal í Saur-
bæjarhreppi, nú
Eyjafjarðarsveit,
sunnudaginn 23.
ágúst 1925. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi miðviku-
daginn 1. júlí 2009.
Foreldrar hans voru
Magnús Jón Árnason
járnsmiður, f. 18.
júní 1891, d. 24.
mars 1959, og Snæ-
björg Sigríður Aðalmundardóttir
húsmóðir, f. 26. apríl 1896, d. 27.
mars 1989. Systkini Aðalmundar
samfeðra eru Hildigunnur, f. 28.
mars 1915, d. 21. nóvember 1994,
Ragnheiður, f. 18. desember 1916,
d. 4. apríl 1941, Árni, f. 24. mars
1918, d. 7. mars 1983, Aðalsteinn,
f. 6. febrúar 1920, d. 1. maí 1990,
og Freygerður, f. 9. nóvember
1933, d. 8. mars 2007. Alsystkini
Aðalmundar eru Hrefna, f. 3.
mars 1920, d. 25. mars 2008, Þor-
gerður, f. 4. mars 1922, Guðný, f.
12. febrúar 1923, og Guðrún, f.
16. maí 1924.
Fyrri kona Aðalmundar er
Gyða Gestsdóttir, f. 24. janúar
Flugleiðum, f. 21. júlí 1971,
kvæntur Unni Ýri Jónsdóttur, MA
í alþjóðafræði, f. 19. febrúar
1970. Saman eiga þau synina
Baldvin Birni, f. 21. maí 2001, og
Jón Kára, f. 16. október 2006. 2.
Henning Þór, stýrimaður hjá
Landhelgisgæslunni, f. 14. desem-
ber 1973, kvæntur Berglind Rut
Magnúsdóttur leikskólakennara,
f. 9. júní 1982. Saman eiga þau
dótturina Karólínu Ösp, f. 13.
nóvember 2007. Fyrir átti Henn-
ing dótturina Margréti Birnu, f.
9. desember 1994. 3. Magnús Ingi
námsmaður, f. 13. maí 1975,
kvæntur Sunnu Björk Guðmunds-
dóttur tölvunarfræðingi, f. 22.
nóvember 1976. Þau eiga dæt-
urnar Júlíu Jökulrós, f. 3. sept-
ember 2005 og Emilíu Snæbjörgu,
f. 12. september 2007. Að-
almundur bjó í sömu sveit til 10
ára aldurs, að hann flutti til Ak-
ureyrar. Eftir fermingu gekk
hann í gagnfræðaskóla og stund-
aði almenna vinnu til sjávar og
sveita fram að tvítugu. Fór þá til
Ameríku til flugvirkjanáms.
Skömmu eftir heimkomu 1947 hóf
hann störf sem flugvirki hjá Loft-
leiðum hf., síðar Flugleiðum hf.,
og starfaði þar til 1990. Að-
almundur starfaði lengst af sem
flugvélstjóri eða í um 42 ár. Eftir
það tók Aðalmundur að sér verk-
efni hjá öðrum flugfélögum.
Útför Aðalmundar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
8. júlí, kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
1930. Saman eign-
uðust þau dótturina
Auði, hún er hús-
móðir, f. 12. maí
1953, gift Sævari
Þór Guðmundssyni
rafvélavirkja, f. 21.
október 1953. Þeirra
börn eru 1. Að-
almundur Magnús
húsasmiður, f. 17.
júlí 1971. Hann á
dótturina Elísu
Auði, f. 14. janúar
1995. 2. Guðmundur
Þór markaðsstjóri, f.
27. janúar 1975, kvæntur Fann-
eyju Dögg Ólafsdóttur, sjúkraliða
og snyrtifræðingi, f. 26. sept-
ember 1981. Saman eiga þau son-
inn Aron Þór, f. 5. apríl 2008.
Fyrir átti Fanney Dögg dótturina
Andreu Rós, f. 4. júní 2002. 3
Lilja Sædís nemi, f. 31. janúar
1978. 4. Eva María, f. 12. nóv-
ember 1982, d. 25. september
1990, lést af slysförum. 5. Marí-
anna Eva nemi, f. 7. júní 1992.
Aðalmundur og Gyða skildu 1967.
Eiginkona Aðalmundar er
Hilke Jakob, f. 25. mars 1941.
Þau giftust 28. febrúar árið 1972
og eignuðust saman þrjá syni. 1.
Konrad Garðar, flugstjóri hjá
Ein og sama
eilífð tengir
allt sem var
og koma skal.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku hjartans pabbi, þú varst
okkur allt. Alltaf til staðar fyrir okk-
ur. Ég trúi því að við eigum eftir að
hittast aftur í einhverri mynd. Lík-
aminn er bara verkfæri til að birta
sjálfið í efnisheimum og gera sálinni
kleift að þroskast. Upplifa hver hún
er í raun og veru. Þannig að þó svo
líkaminn deyi getum við ekki dáið
því við erum lífið. Dagurinn í dag er
þakkargjörð til þín, fyrir að vera sá
sem þú varst. Við munum öll halda
áfram að lifa í þínum anda.
Ástarkveðjur, Guð geymi þig.
Þín dóttir
Auður.
Jæja, farinn. Mikið er það nú
skrítið að hafa þig ekki hjá okkur.
Þú sem varst alla tíð hornsteinninn í
lífi svo margra, alltaf gefandi og
aldrei þiggjandi.
Það er svo merkilegt að þegar ég
sit hér og góni út í loftið og rifja upp
þær ótal stundir sem ég deildi með
honum pabba, allar sem ein góðar
og sælar minningar, allar! Það verð-
ur að teljast nokkuð vel af sér vikið.
Fyrst og fremst er ég nú bara
ótrúlega þakklátur fyrir það að
pabbi nennti að standa í barneign-
um, bleiuskiptingum og öllu því til-
heyrandi enn einu sinni þar sem
hann stóð á fimmtugu, eigandi þá
þegar þrjú börn fyrir, Auði sem þá
var sjálf byrjuð að eignast börn og
svo þá Konna og Henna, hefði hann
ákveðið að láta þar við sitja þá hefði
það vissulega sett strik í tilveru
undirritaðs sem er seinastur í röð-
inni.
Hingað til hef ég átt því láni að
fagna að hafa átt nokkuð farsæla og
ánægjulega tilveru og þakka ég það
að miklum hluta til einmitt honum
elsku pabba mínum en til hans var
alltaf hægt að leita, sama hvað á
bjátaði var hann ávallt tilbúinn að
létta á manni og ráðleggja.
Ég verð að viðurkenna svona eftir
á séð að það kom mér óneitanlega á
óvart að pabbi (og mamma) hafi
komist heill heilsu frá uppeldi okkar
bræðra því í gegnum árin gekk nú á
ýmsu í Suðurhlíðinni og mæddi oft
mikið á þeim gamla sem iðulega
tæklaði málin af ótrúlegustu yfir-
vegun og með mesta jafnaðargeði.
Það finnast ekki margir menn sem
leikið geta það eftir. Það má þá ef til
vill leiða að því líkur að erill okkar
bræðra hafi haldið pabba á tánum
og haldið honum ungum í anda langt
fram yfir það sem eðlilegt getur tal-
ist.
Ég hef alla tíð verið mjög náinn
honum pabba og tengst honum
sterkum böndum. Ég fluttist því af
landi brott með blendnum tilfinn-
ingum fyrir þremur árum en þá var
pabbi farinn að kenna sér þess
meins sem svo á endanum tók hann.
Seint verður það sagt um hann Að-
almund að hann hafi tölvuvæðst að
einhverju ráði en þó tókst honum að
tileinka sér þá eiginleika tölvutækn-
innar sem nýttust honum til sam-
skipta við vini sína og ættingja. Int-
ernetið leysti að stórum hluta úr
þeirri fjarlægð sem skildi okkur að,
bæði tölvupóstur og í gegnum
Skype gátum við talast við og séð
hvorn annan upp á nánast hvern
einasta dag. Þessara augnablika
mun ég svo sannarlega sakna þar
sem við hittumst félagarnir, ég sitj-
andi í einu landinu og hann í hinu.
Töluðum nákvæmlega um ekki neitt
en nutum þess báðir svo innilega.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að eyða síðustu dögunum með
pabba. Þó vissulega hafi þeir verið
sársaukafullir, vafalaust mun sárs-
aukafyllri fyrir okkur en hann sjálf-
an, þá voru þetta ómetanlegar
stundir. Hann ræddi lítið sín veik-
indi enda tilgangslítið að gera þau
að miðpunkti samverustundanna,
síðustu orkuna notaði hann svo í að
stappa í okkur stálinu, ávallt hugs-
andi meira um sína nánustu en sjálf-
an sig.
Magnús Ingi Aðalmundsson.
Núna ert þú floginn, pabbi minn,
lengra en þú hefur áður flogið. Ég
vil bara óska þér góðrar ferðar og
þakka þér fyrir það líf sem þú bjóst
mér og þá ást sem þú sýndir okkur
alla tíð. Maður er varla búinn að
gera sér grein fyrir því hvað þetta
er búið að gerast allt hratt. Þó að
maður vissi þetta fyrir þónokkru er
söknuðurinn sár og hugurinn reikar
stanslaust aftur í tímann þar sem þú
varst að brasa eitthvað með okkur
bræðrunum, hvort sem það var
heima í Suðurhlíð, úti á landi ein-
hvers staðar eða í fjarlægum lönd-
um. Alltaf varst þú til staðar ef
mann vantaði hjálparhönd og yfir-
leitt varst þú fyrstur til ef einhvern
vantaði aðstoð. Hvert sem maður
kom og nafn þitt bar á góma þá var
alls staðar talað vel um þig, þú áttir
vini um allan heim og öllum var
hlýtt til þín, þú varst svo sannarlega
vinur vina þinna. Alltaf fylltist mað-
ur stolti þegar einhver sagði manni
sögur af þér, sem allar áttu það
sameiginlegt að vel var talað um
þig.
Pabbi, ég hef alla tíð verið stoltur
af þér og mun ég leyfa minningunni
um þig að lifa áfram og deila þessum
minningum með afabörnum þínum
sem þú varst svo hrifinn af.
Gjör dyrnar breiðar, hliðið hátt.
Þú, Herrans kristni, fagna mátt,
því kóngur dýrðar kemur hér
og kýs að eiga dvöl hjá þér.
(Helgi Hálfdanarson.)
Sárt er þín saknað, mikli höfðingi,
sem með dulinni ást þinni hlúðir að
okkur og studdir meira en orð fá
lýst. Tárum okkar er vel veitt þegar
þau falla þér til heiðurs. Ó hvað ég
sakna þín. Bless, elsku pabbi minn,
hvíl í friði. Við eigum eftir að hittast
aftur seinna og ég veit að þú tekur á
móti mér opnum örmum eins og þú
hefur ávallt gert.
Hinst þegar kallið kemur burt af heimi,
kannastu við mig og lýstu mér.
Síðasta hugsun hjarta míns veri:
Heilagi bróðir, dýrð sé þér.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Þinn sonur,
Henning Þór.
Þá ertu farinn, besti vinur minn
og einstakur maður, elsku pabbi
minn. Þótt þú hafir ekkert verið á
því þegar ég spjallaði við þig síðast.
En svo bara fórstu, svo óvænt en
samt ekki. En eins og allt sem þú
tókst þér fyrir hendur þá kvaddir þú
með þeirri hógværu reisn sem ein-
kendi þig alla tíð. Þú varst alltaf til
staðar, alltaf tilbúinn að hjálpa, allt-
af tilbúinn að veita styrk og ráð.
Hjartahlýjan og örlætið átti sér
engin takmörk hjá þér.
Hann er sáttur og þar er
aldrei von á bulli,
hann skín sem sól í heimi hér
og hjartað er úr gulli.
Segja má að þessi þjóð
þyrfti ekki að kvarta
ef við værum öll svo góð
og öll með svona hjarta.
(Kristján Hreinsson,
Skerjafjarðarskáld.)
Elsku pabbi, þú baðst okkur um
að gráta þig ekki, en það er er svo
sárt að horfa á eftir þér að þú verður
að fyrirgefa þau tár sem til þín falla.
Aðalmundur, indæl sál
mun áfram veggi reisa
ef hann veit einhver vandamál
hann verður þau að leysa.
Hann ánægju í öllu sér
og ef hann finnur leiða
í huga þá á flug hann fer
um fjöllin norðan heiða.
(Kristján Hreinsson,
Skerjafjarðarskáld.)
Hjartans pabbi, ég mun sakna
þess að geta ekki sest niður með þér
og spjallað og látið hugann reika
með þér um víðan völl. Reyna að
leysa lífsgátuna eins og þú kallaðir
það. Nú hefur þú leyst þá gátu og nú
er það mitt að leita svara. Ég sé þig
aftur þegar svarið er í höfn, bless á
meðan, pabbi minn.
Konrad Aðalmundsson.
Sem afbragðs dreng við þekktum þig,
og þökk og lotning vor,
og miklu fleiri, fjær og nær,
þér fylgja hinstu spor.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Takk fyrir allt, vinur.
Þinn einlægur tengdasonur,
Sævar.
Ljúfur og góður maður er fallinn
frá. Eftir stutta baráttu við illvígan
sjúkdóm er tengdafaðir minn látinn.
Maður sem vildi öllum allt gott og
hafði unun af því að rækta ættgarð-
inn og afkomendur sína. Ofurhugi,
sem ungur að árum hélt af stað út í
heim og leiðin frá Litla Dal til Los
Angeles hefur verið löng þegar þú
varst ungur maður við lok seinni
heimsstyrjaldarinnar. Eftir nokk-
urt hlé ert þú aftur lagður af stað í
ferðalag og á vit nýrra ævintýra. Ég
kveð þig með söknuði, trega og hlý-
hug.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdaföður mínum samfylgdina
sem var ljúf og gefandi.
Unnur Ýr Jónsdóttir.
Elsku afi minn, núna hefurðu
loksins fengið frið eftir þessi erfiðu
veikindi. Ég sakna þín svo mikið og
vildi óska að þú værir ennþá hjá
okkur, en huggunin felst í öllum frá-
bæru minningunum sem ég á um
þig. Ég er mjög ánægð með að hafa
verið nærri þér þína seinustu daga,
og þín er sárt saknað, elsku afi
minn.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Þín
Margrét Birna
Henningsdóttir.
Allt of oft látum við amstur hvers-
dagsins stjórna okkur. Við látum hið
mikilvæga víkja fyrir því hversdags-
lega sem engu máli skiptir þegar
upp er staðið. Við höldum alltaf að
við höfum nógan tíma „seinna“ en
svo allt í einu er tíminn liðinn og
tækifæri farin sem ekki koma aftur.
Full eftirsjár sest ég niður til að
minnast Alla frænda, eins og ég ólst
upp við að heyra hann kallaðan. Ég
var alltaf á leiðinni að heimsækja
hann og Hilke, enda hvatti hann mig
reglulega til þess, „...og stattu nú
við það“, sagði hann hlæjandi í síð-
asta sinn sem ég sá hann. Ég ætlaði
svo sannarlega að standa við það því
mér fannst óskaplega notalegt að
koma til þeirra Hilke. Mér leið alltaf
vel í návist Alla og hafði svo gaman
af að sitja yfir kaffibolla með honum
og spjalla, það var bara allt of sjald-
an og nú er orðið of seint að bæta úr
því.
Elsku Alli, fyrirgefðu mér.
Kæru Hilke, Auður, Konrad,
Henning, Magnús, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn, ég
sendi ykkur öllum innilegar samúð-
arkveðjur, Guð veri með ykkur.
Kveðja,
Hrefna Thorsteinson.
Fyrir rúmum fjórum árum urðum
við hjón og fjölskylda okkar þess
heiðurs og ánægju aðnjótandi að
tengjast Aðalmundi fjölskyldubönd-
um. Sonur Aðalmundar og Hilke,
Magnús Ingi, og Sunna Björk dóttir
okkar höfðu þá tekið þá ákvörðun að
ganga í hjónaband. Tveimur árum
fyrr hittum við Aðalmund og Hilke í
fyrsta sinn og vorum nokkuð eftir-
væntingarfull enda heill og ham-
ingja dóttur okkar mikilvæg. Okkur
leist að sönnu vel á verðandi tengda-
son en vildum líka gjarnan að dóttir
okkar fengi góða tengdafjölskyldu.
Og við hefðum ekki getað orðið glað-
ari fyrir hennar hönd.
Við vissum að Aðalmundur var
orðinn roskinn maður að árum og
heilsufarið fór hnignandi undir það
síðasta en hugur hans var síungur
svo við leyfðum okkur að vonast eft-
ir lengri tíma. Þótt samferð okkar
hafi ekki orðið lengri en raun bar
vitni eigum við margar minningar
um liðnar samverustundir og þær
eru allar góðar. Hver stund bar vitni
um væntumþykju Aðalmundar í
garð fjölskyldu sinnar allrar. Hann
brosti blítt og í augunum var þetta
hlýja blik sem við minnumst með
söknuði.
Segja má að samverustundir
hefðu mátt verða fleiri en raun bar
vitni en hitt skiptir kannski meira
máli að minnast þeirra sem við feng-
um með þakklæti og gleði og það
gerum við svo sannarlega. Nánast
varð samstarf okkar sennilega í
undirbúningi fyrir brúðkaup Sunnu
og Magnúsar þegar við áttum sam-
an nokkra daga á Snæfellsnesi og
breyttum þreyttu félagsheimili í
glæsilegan veislusal. Aðalmundur
lét ekki sitt eftir liggja þótt hann
væri þá rétt tæplega áttræður að
aldri. Það fór ekki fram hjá okkur að
hann var handlaginn maður og hafði
gott auga fyrir smáatriðum þegar
hann lagaði það sem betur mátti
fara. Það leyndi sér heldur ekki að
hann lagði alúð í hvert handtak og
var vandvirkur og vinnuglaður mað-
ur. Við áttum þarna yndislega daga
og hátíðin náði hámarki í skemmti-
Aðalmundur Jón
Magnússon
32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JÚLÍ 2009
Til elskulegs afa.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir
þér.
(Terri Fernandez.)
Með þökk fyrir allt.
Lilja og Maríanna
Sævarsdætur.
Elsku besti afi Alli.
Við eigum eftir að sakna þín
svo mikið. Þú varst svo góður
og skemmtilegur. Það er skrít-
ið að koma á Starhagann og þú
ekki þar. Það er erfitt að skilja
að þú sért farinn og komir ekki
aftur en við geymum minn-
inguna um þig í hjörtum okk-
ar.
Guð, geymdu minn góða afa,
og gleddu hann með kveðju frá mér.
Þú heppinn ert hann að hafa,
á himninum hjá þér.
(Kristín Ösp Jónsdóttir.)
Þínir afastrákar,
Baldvin Birnir og Jón
Kári Konráðssynir.
HINSTA KVEÐJA