Morgunblaðið - 02.11.2009, Blaðsíða 18

✝ Katrín Valtýs-dóttir fæddist í
Vallholti á Árskógs-
strönd í Eyjafirði 8.
júní 1923. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 16. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Rakel Jóhanna Jó-
hannsdóttir frá Sel-
árbakka á Árskógs-
strönd í Eyjafirði, f.
28. ágúst 1891, d. 17.
nóvember 1958 og
Valtýr Jónsson frá
Hrafnagili í Þorvaldsdal í Eyja-
firði, f. 28. september 1895, d. 29.
október 1976. Systkini Katrínar:
Maríanna f. 8. október 1920, d. 2.
mars 1990, Óskar Kató, f. 11. febr-
úar 1922 og Margrét, f. 16. febrúar
1926.
Katrín giftist 8. júní 1948 Guð-
birni Guðjónssyni frá Vest-
mannaeyjum, f. 14. apríl 1924. For-
eldrar hans voru Bergþóra
Jónsdóttir, f. 10. október1894, d.
20. desember 1989 og Guðjón Jóns-
son, f. 10. apríl 1892, d. 14. maí
1967. Katrín og Guðbjörn eign-
uðust eina dóttur, Bergþóru, f. 20.
september 1947 sem hefur verið
búsett í Bandaríkjunum frá 1968.
Bergþóra er gift Karli Ásmunds-
syni, f. 27. október
1946 og eiga þau þrjá
syni, Guðbjörn, f. 17.
nóvember 1966, Karl
Rúnar, f. 3. mars
1973 og Jóhann Inga,
f. 21. febrúar 1984.
Langömmubörnin
eru þrjú.
Þegar Katrín var
tveggja ára gömul
flutti fjölskyldan að
Selárbakka. Hún ólst
upp við sveitastörf og
lauk barnaskólanámi.
Hún gekk í Hús-
mæðraskólann að Laugalandi í
Eyjafirði veturinn 1945 til 1946.
Eftir það fluttist hún til Reykjavík-
ur og vann um skeið á saumastof-
unni Fix. Hún og Guðbjörn áttu
lengi heimili að Sogavegi 220 í
Reykjavík en árið 1990 fluttu þau í
Haukanes 5 í Garðabæ þar sem
þau hafa búið síðan. Hún var mikil
fjölskyldumanneskja og tileinkaði
líf sitt stórfjölskyldunni og vinum
sínum. Katrín var mjög listræn og
fagurkeri og kom það vel fram á
hennar fallega heimili. Hún vann
alla tíð mikið að hannyrðum og
saumaskap.
Útför Katrínar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 2. nóvember, kl.
13.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku mamma mín, nú er komið að
kveðjustund, og eftir sitja margar
góðar og skemmtilegar minningar
sem lifa áfram með fjölskyldunni.
Við munum öll sakna þín mikið en
gleymum þó ekki öllum stundunum
sem við áttum saman. Ég veit að það
var ekki alltaf auðvelt að eina barnið
ykkar byggi erlendis. Í dag eru vega-
lengdirnar og ferðatíminn styttri.
Við færumst því nær og munu ég og
mín fjölskylda gera allt sem þarf til
að vera með pabba og styðja hann af
öllum mætti. Þú munt lifa áfram í
hjarta okkar Kalla, Bjössa og Juliu,
Rúnars og Caitlinar, Jóhanns, og
langömmubarnanna Niku, Önyu og
Hauks. Far þú í friði. Þín dóttir,
Bergþóra.
Katrín Valtýsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Katr-
ínu Valtýsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Kata er dáin. Mér og mínum
var hún góð. Kata var mikil
nákvæmnismanneskja, allt
lék í höndum hennar. Allt
varð að vera fullkomið,
100%. Kata var oft lasin en
Bjössi stóð eins og klettur
við hlið hennar.
Nú að leiðarlokum votta
ég Bjössa, Bergþóru, barna-
börnum og barnabarnabörn-
um samúð mína.
Megi Kata hvíla í friði.
Edith Jóhannesdóttir.
HINSTA KVEÐJA
18 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. NÓVEMBER 2009
✝
Elskulegur faðir okkar,
JÓHANN ADÓLF PÉTURSSON
verkfræðingur,
lést á heimili sínu í Houston Texas fimmtudaginn
8. október.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birna Pétursson Foley og Ingvar Pétursson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, bróðir, stjúpi
og afi,
ÞORLÁKUR GESTUR JENSEN,
Skúlagötu 64,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítalans Kópavogi
fimmtudaginn 22. október, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju þriðjudaginn 3. nóvember kl. 15.00.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Blóm og kransar afbeðnir, þeir sem vilja minnast hans láti Krabbameins-
félagið njóta þess.
Sérstakar þakkir til Sigurðar Björnssonar læknis og Kristjönu hjúkrunar-
fræðings, ásamt öllu starfsfólki líknardeildarinnar í Kópavogi fyrir alla
ástúð og hlýju, er þið sýnduð, honum og okkur.
Guð blessi ykkur öll.
Hólmfríður Jónsdóttir,
Hálfdán Ingi Jensen, Soffía Sveinbjörnsdóttir,
Hulda Margrét Þorláksdóttir, Davíð Ingvason,
Guðni Óskar Jensen, Kristbjörg Sveinsdóttir,
Jón Múli Franklínsson,
börn og barnabörn.
✝ Helga Ingólfs-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. janúar
1942. Hún lést á
Landspítalanum 21.
október sl. Foreldrar
hennar eru Agnes
Marie Ingeborg Dav-
íðsson, fædd Chris-
tensen, vefn-
aðarkennari, f. 26.
júní 1902, d. 7. febr.
2000, og Ingólfur
Davíðsson grasafræð-
ingur, f. 14. janúar
1903, d. 23. okt. 1998.
Systkini Helgu eru Agnar vistfræð-
ingur, fv. prófessor, f. 29. júlí 1937,
og Edda, fóstra og myndlistarkona,
búsett í Danmörku, f. 25. febr.
1939.
Helga giftist 11. apríl 1963 Þor-
keli Helgasyni, stærðfræðingi og
fv. orkumálastjóra, f. í Vestmanna-
eyjum 2. nóv. 1942. Foreldrar hans
eru Helgi Þorláksson, f. 31. okt.
1915, d. 18. okt. 2000, og Gunnþóra
Kristmundsdóttir, f. 10. júní 1922.
Helga lauk einleikaraprófi í pí-
anóleik frá Tónlistarskólanum í
Reykjavík 1963 og brottfararprófi í
semballeik í Þýskalandi 1968 fyrst
Íslendinga. Gerðist hún brautryðj-
Helga stofnaði Bachsveitina í Skál-
holti um 1980 sem lengi vel var
eina sérhæfða hljómsveitin í bar-
okkleik hér á landi. Tónlistariðk-
uninni í Skálholtskirkju var fylgt
eftir með hljóðritunum á plötum og
geisladiskum auk margvíslegs tón-
leikahalds innan lands og utan.
Fyrstu plöturnar voru með Ma-
núelu Wiesler flautuleikara, sem
var ötull liðsmaður Sumartón-
leikanna frá upphafi. Leikur Helgu
á verkum Jóhanns Sebastians
Bachs hlaut mikið lof, ekki síst á
Goldbergtilbrigðunum, auk són-
ötusyrpu sem hún lék með hinum
heimsþekkta barokkfiðluleikara
Jaap Schröder.
Helga hlaut margs konar viður-
kenningu fyrir tónlistarstarf sitt,
m.a. riddarakross íslensku fálka-
orðunnar 2001 og heiðursverðlaun
Íslensku tónlistarverðlaunanna ár-
ið 2004 auk þess sem síðasti geisla-
diskur hennar, „Frá Strönd til fjar-
lægra stranda“, var kjörinn klass-
íska plata ársins 2005. Árið 2007
var Helga útnefnd „heiðurs-
sveitungi“ á Álftanesi þar sem hún
bjó lengst af ævinni.
Helga verður jarðsungin frá
Hallgrímskirkju í Reykjavík í dag
kl. 15, en tónlistarstund með verk-
um Bachs hefst í kirkjunni hálf-
tíma áður. Jarðsett verður í kirkju-
garðinum í Görðum á Álftanesi.
Meira: mbl.is/minningar
andi á Íslandi í semb-
alleik og í túlkun bar-
okktónlistar með
upprunalegum hætti.
Helga starfaði sem
kennari í hlutastarfi
við Tónlistarskólann í
Reykjavík í nær þrjá
áratugi og var einn af
stofnfélögum Kamm-
ersveitar Reykjavík-
ur.
Aðalstarfsvett-
vangur Helgu var í
Skálholti þar sem
hún stofnaði til Sum-
artónleika í Skálholtskirkju árið
1975 og leiddi hátíðina í 30 sumur
þar til hún varð að hætta sakir
veikinda 2004, en hélt þó áfram
sem formaður stjórnar Sumartón-
leikanna í fjögur ár. Undir stjórn
Helgu varð hátíðin miðstöð túlk-
unar á barokktónlist en ekki síður
smiðja fyrir ný íslensk tónverk.
Hún hvatti tónskáld til að leggja út
af fornum íslenskum söngarfi og
einkum ung tónskáld fengu það
sem sérstakt verkefni. Í tíð Helgu
voru frumflutt nær 150 tónverk á
hátíðinni eftir meira en 40 tón-
skáld, flest fyrir tilstilli hennar og
mörg fyrir hana sérstaklega.
Helga, litla systir!
Fáein minningabrot.
Við vorum tvær systur og stóri
bróðir. Fyrsta heimili okkar, á Ás-
vallagötu 6, var í rólegu umhverfi
og góðum verndandi garði. Þar lék-
um við okkur systkinin, fórum í
felu- og eltingarleiki, og stundum í
hjólreiðar á grænu þríhjóli Agnars
bróður. Þar var margt að skoða
fyrir barnslegt ímyndunarafl, blóm-
in, grös, orma í polli. Ég man eftir
Helgu, sitjandi hugsi á köldum
tröppunum, í blárri kápu og prjóna-
húfu, sönglandi með handarbak upp
að munni.
Sunnudagur var oft ættarheim-
sóknardagur, með ferð upp í Hlíð-
ar, að heimsækja Bergþóru, Þor-
geir, Majudóru og Geira. Þar var
drukkið kaffi, rabbað og leikið. Eitt
sinn var byggingin þar til viðgerð-
ar, og lagðar nokkrar spýtufjalir yf-
ir skurð með vatni. Helga var eitt-
hvað að skoða, kannski spegilmynd
sína, – og féll í skurðinn og stóð
undrandi með vatn upp að hand-
arkrikum. Brátt var kallað:
Mamma, mamma, Helga er að
drukkna! Og fljótt birtist æst kona,
snör í snúningum, og allt endaði vel
fyrir hetju dagsins í heitu baði.
Ferðir okkar til Danmerkur voru
ævintýri. Við vorum ungar þá,
Helga fjögurra ára í fyrri ferð og
sjö í þeirri seinni. Þetta voru langar
ferðir, með sjóveiki, en einnig sam-
vera á þilfari í frísku heilnæmu
andrúmslofti, prjónandi sokka. Ég
man eftir konu sem sagði: „Sjáið
þið barnið að prjóna sokka horfandi
út í bláinn.“
Öll fjölskyldan var boðin í silfur-
brúðkaup til prestsseturins í Spent-
rup á Jótlandi. Þar var fullt af glöð-
um gestum í stórum ilmandi garði,
og tvær litlar stúlkur, flögrandi
eins og álfar í bleikum heimahönn-
uðum tyllkjólum. Kvöldbæn systk-
inanna:
Nu lukker sig mit øje,
Gud Fader i det høje,
i varetægt mig tag!
Fra synd og sorg og fare
din engel mig bevare,
som ledet har min fod i dag!
(P. Foersom)
Elsku Helga mín, þú lifir í huga
mínum.
Þín stóra systir,
Edda.
Okkur systkinunum er sérstak-
lega minnisstæð árleg heimsókn
okkar til Helgu og Þorkels á að-
fangadag með jólagjafir. Að koma á
heimili þeirra var eins og að stíga
inn í annan heim, á sama tíma og
jólastressið var í hámarki á öðrum
heimilum var þar ró yfir öllu.
Hljómdiskar og plötur upp um alla
veggi og svo semballinn eins og tig-
in vera fyrir miðju. Við undirleik
Bachs var þetta eins og að stíga
inn í sjálf jólin.
Öll höfum við systkinin verið í
tónlist þótt ekki höfum við gert það
að lífsstarfi eins og Helga. Magnús
leikur enn á trommur og þótt hann
hafi ekki valið klassísku leiðina, þá
sýndi hún alltaf því áhuga sem
hann hafði fyrir stafni í rokkinu.
Hann á eftir að sakna þeirra djúpu
og skemmtilegu samræðna sem
þau áttu um tónlist. Helgi lærði á
píanó. Hann hætti því að vísu
snemma, en áhugi á klassískri tón-
list og sérstaklega Bach hefur
haldist, meðal annars fyrir áhrif frá
Helgu og Þorkeli. Sigrún lærði á
fiðlu og lék stundum með Helgu í
fjölskylduboðum. Helga var alltaf
þolinmóð og aldrei gagnrýnin þótt
geta fiðluleikarans væri takmörk-
uð, en stundum brá fyrir uppgjaf-
arsvip þegar erfiðlega gekk að
finna rétta tóninn. Helgu fannst
skrýtið að Sigrún hætti í tónlistar-
skóla, því fyrir henni var ekkert
sem jafnaðist á við tónlistina. En
þó fannst henni gaman að heyra
um félagslífið í MH, vinina og ann-
að sem kom í staðinn. Hún sagðist
sakna þess að hafa ekki farið í
menntaskóla, þótt hún sæi ekki eft-
ir að hafa valið tónlistina.
Helga og Þorkell fylgdust vel
með yngri kynslóðunum í fjölskyld-
unni, bæði okkur, systkinabörnum
Þorkels, og mökum og börnum
okkar, og umhyggjan var mikil.
Helga er enn minnisstætt þegar
hann var fátækur námsmaður á
lýðháskóla í Svíþjóð fyrir um tutt-
ugu árum, að einn daginn, þegar
allir sjóðir voru tæmdir og varla
nema hrökkbrauð eftir í matinn,
kom ávísun í póstinum frá Þorkeli
og Helgu. Þá var hátíð!
Síðustu árin, þegar Helgi og Sig-
rún hafa aftur verið búsett erlend-
is, hefur heimsókn til Þorkels og
Helgu á Strönd verið fastur liður í
öllum Íslandsferðum. Oftar en ekki
hefur þá verið farið á gömlu Mözd-
unni sem þau hjónin héldu úti ár-
um saman, að því er virðist til þess
eins að lána ættingjum.
Agnes, yngri dóttir Helga, heitir
eftir móður Helgu. Sumarið 2008
hélt Helga henni undir skírn. Hún
var þá máttfarin af veikindum og
Agnes litla var heldur óvær, en
Helga lét það ekki á sig fá. Það var
greinilegt að þetta var mikilvæg
stund. Nanna Helga, dóttir Magn-
úsar sem fæddist í haust, heitir í
höfuðið á Helgu. Minning hennar
lifir því áfram, og þegar þær
Nanna Helga og Agnes verða eldri
getum við systkinin sagt þeim frá
Helgu, sembalnum, og umhyggju-
seminni og rósemdinni á menning-
arheimilinu á Strönd.
Sigrún, Helgi og Magnús
Þorsteinsbörn.
„Þegar ég verð stór ætla ég alltaf
að vera brosandi eins og Helga og
Þorkell,“ sagði ég reglulega við alla
þá sem vildu heyra. Mér fannst með
ólíkindum hvernig þetta fullorðna
frændfólk mitt gat alltaf verið
svona hlýlegt og vinalegt. Þær voru
ófáar ferðirnar sem farnar voru út á
Strönd og alltaf var jafn spennandi
og skemmtilegt að koma þangað.
Helga var ævinlega áhugasöm um
líf okkar frændsystkinanna og mér
fannst hún sýna mikinn skilning á
því sem í gangi var í lífinu, hvort
sem það voru skóla-, ásta- eða tóm-
stundamál. Hún studdi mig auðvit-
að óspart í hljóðfæranáminu, og var
það ekki síst vegna orða hennar
sem ég sá alltaf dálítið eftir að hafa
ekki haldið áfram að læra á þver-
flautuna.
Elsku Þorkell. Þið voruð heppin
með þann tíma sem þið áttuð sam-
an. Samband ykkar var náið og
aðdáunarvert hversu góð þið voruð
hvort við annað. Þið eruð sönnun
þess að maður geti fundið hinn full-
komna maka og átt hamingjusamt
líf með honum. Ég vona að með
tímanum getir þú tekið upp brosið
aftur sem var svo einkennandi fyrir
ykkur Helgu, því ég veit að andar
ykkar munu sameinast aftur í fram-
tíðinni.
María Þóra Þorgeirsdóttir.
Fegurð – hrein og tær.
Fegurðin er það fyrsta sem kom í
hugann þegar við minnumst Helgu
okkar.
Allt í kringum hana var fagurt –
ekki sú fegurð sem keypt er tilbúin
úr búð heldur sú sem er hrein og
tær frá náttúrunnar hendi.
Heimili þeirra Þorkels, viðhorf
hennar til lífsins, fatasmekkur og
sjálft lífsstarfið bar þess merki.
Hún unni því sem var vandað, heilt
og fágað.
Hún unni verkum gömlu meist-
aranna sem hafa lifað af styrjaldir
og kreppur í gegnum aldir með sín-
um hreina tæra tóni. Skálholti þar
sem hljómar af fótsporum genginna
kynslóða óma í hverju skrefi. Feg-
urð þagnarinnar í náttúrunni, einn-
ig þegar hún er rofin – af sönglist
fuglanna.
Hún dáðist að krafti unga fólks-
ins og sköpun. Í fjölskylduboðum
vildi hún vita hvað allir væru að
gera og gladdist með þeim þegar
vel gekk og uppörvaði ef á móti
blés. Í jólaboðum á Strönd er
ógleymanlegt þegar hún kveikti á
lifandi kertum á jólatrénu að dönsk-
um sið, spilaði jólalögin á sembalinn
og ljómaði af gleði að sjá unga og
aldna ganga í kringum jólatréð.
Hljómkviða lífsins var oftar en
ekki spiluð fjórhent þar sem Þorkell
sat þétt við hlið Helgu sinnar og
hans öruggu hendur léku með henni
Helga Ingólfsdóttir