Vilji - 01.12.1927, Qupperneq 19

V IL J I
49
legt að skilja þessa kollsiglingu mína, sem Ó. Þ. talar
um, á annan hátt en þann, að þessi grein hans — eina
mótbáran, sem enn hefir komið við greinar mínar, —
hafi nú þegar kollsilgt mig. En slíkt get jeg eigi álitið
annað en draumóra og skýjaborgir Ó. Þ.
Á einum stað kemst Ó. Þ. svo að orði: ,,Það er
sagt um unga hana, að þeir fyllist ofmetnaði og ætli
sjer verk um of, þá er þeir fyrst byrja að stíga í væng-
inn. Mjer finst ritstjóra „Vilja“ hafa farið líkt í þeim
tveim greinum, er hann hefir birt þar, síðan að ritið
hóf göngu sína“. Undanfarandi ummæli Ó. Þ. eru sam-
ansett af óbifanlegu drambi og sjálfsáliti fram úr öllu
hófi. Að vísu er Ó. Þ. ekki að hallmæla sjer eldri og
vitrari manni, og eftir hans eigin orðum er það, það sem
er aðalmismunurinn á okkar rithætti. Jeg ræðst á garð-
inn þar sem hann er hár og mikilvirkur, en Ó. Þ. ræðst
á hann þar sem hann er lár og lítilmótlegur, svo að
það er eigi að furða þó honum virðist jeg vítaverður.
Og fýsi þig yfir til framtíðarlands
og finnist þú vel geta staðið,
þá láttu ekki skelfa þig leiðsögu hans
sem leggur á tæpasta vaðið.
Þorsteinn Erlingsson.
Viðvíkjandi Ó. Þ. mun jeg fylgja undanfarandi
orðum Þ. E., því að sá sem berst fyrir sannleikanum
þarf fyrir engu að víkja, þrátt fyrir það þó ýmsum hug-
leysingjum verði flökurt við áræði hans. Síðan bætir
hann við: „Því að með þeim hygg jeg, að hann hafi
vakið upp þann draug, er honum muni reynast tor-
veldur viðureignar, ef hlutaðeigendur fylgdu málinu
fast fram“. Viðvíkjandi þessum draug, sem Ó. Þ. minn-
ist á, verður mjer á að halda að hann (Ó. Þ.) sje eigi
alllítill angi hans (draugsins), því að sá eini draugur,
sem jeg hefi enn uppvakið með ritum mínum er Ó. Þ.,
og ennþá hefir hann eigi reynst mjer mjög torveldur
viðureignar.
Ó. Þ. tekur það fram að athugasemd hans varði