Vilji - 01.12.1928, Blaðsíða 10

158
V I L J I
standa stuggur af fullorðna fólkinu og hann tók að
fara einförum og hafðist ekki að. Skuggi einhvers, sem
var bæði í senn, óttalegt og örlangaþrungið, lagðist yfir
sál hans. Hvað þýddi líka fyrir hann að hafast að ef
þetta var að lifa, ef það ætti fyrir honum að liggja að
hætta að vera ungur og yfirgefa þetta alt?
Og nú leið ekki á löngu áður en Hreinn litli tæki
að slá slöku við húsin sín.
Tómas Guðmundsson.
Augun þín.
Veistu, að í augun þín eru,
sem eldur í brennandi sál;
eldur, sem aldregi sloknar,
þótt alt í’eynist svik og tál,
eldur, sem gefur því auða
ástanna tungumál. —
Veistu, að í augum þjer á jeg
ást mína og hamingjusól;
alt það ljós, sem mig leiðir
að Ijósgjafans veldistól,
þar á jeg ástanna blómið,
sem aldregi visnaði og kól. —
Veistu, að þín ástkæru augu
altaka huga minn,
ef horfi jeg aðeins í þau,
jeg eilífa sælu finn,
því þau eru eins í öllu,
þín augu og himininn. —