Saga - 1978, Qupperneq 56

50
ÓLAFUR R. EINARSSON
Fréttaritari Vísis í Höfn símaði strax fréttir um viðtöl-
in tvö og segir „Köbenhavn" draga þá ályktun af ummæl-
unum, „að Islendingar hafi sett Dönnm þá úrslitakosti, aö
fánakröfunni verði þegar í stað fullnægt.“20) Nokkrum
dögum síðar er skotið á Ólaf í grein um þingfrestunina
og segir þar:
„Að lítil bót mun mönnum þykja að því, þó að Ólafi Friðriks-
syni takist í svip að trylla Dani með því að „bergmála" stóru
orðin í blöðunum þeirra, jafnvel þó að hann bæti við ýmsu, sem
engum hér heima hefði komið til hugar, eins og t.d. því að Is-
land eigi að verða eitt af bandarikjum Norðurlanda."21)
Stjómmálaandstæðingar Ólafs gera lítið úr för lians
og yfirlýsingum og töldu þetta „rnálæði" Ólafs geta spillt
fyrir framgangi sambandsmálsins. En það var fyrst og
fremst Vísir sem gerði ferðina að umtalsefni.
U. Áhrif Ölafs á afstöðu danskra socialdemokrata.
Svo virðist sem danski Socialdemokrataflokkurinn hafi
ekki haft fastmótaða stefnu varðandi samband Islands og
Danmerkur. Alla vega skipta þeir sér lítið af þessu máli,
skrifa lítið um íslensk málefni í „Socialdemokraten", en
þegar þeir voru komnir í ríkisstjóm horfðu málin öðru
vísi við. Með þátttöku Th. Staunings í ríkisstjórn Zahle
haustið 1916 neyddust þeir til að taka afstöðu til íslenskra
málefna. Þegar fánamálið kom til kasta ríkisstjómarinnar
í nóvember 1917 gaf Th. Stauning þingflokki socialdemo-
krata stutta skýringu á málinu, þar sem hann þó lét enga
skoðun í ljósi, en skýrði frá því að stjómin hefði álitið
að ekki væri við núverandi aðstæður hægt að verða við
kröfu Islendinga um siglingafána.22) Umræður voru ekki
20) Vísir, 10. maí 1918.
21) Vísir, 13. maí 1918.
22) Protokol for den socialdemokratiske Rigsdagsgruppe 1917—18,
Rigsdagsarkivet Kh.