Organistablaðið - 01.12.1977, Síða 5

fjarðar; bjuggn á góðjörð og á heimili þeirra voru húslestrar og
kvöldvökur með lestri og söng fastur liður, auk þess sem fjölskyldan
fylgdist vel með nýjungum í allri verkmenningu.
Björn hóf sitt orgelnám hjá Helgu systur sinni, en var síðar vetrar-
tíma í Reykjavík og naut þá tilsagnar Hallgríms Þorsteinssonar söng-
kennara. Síðar sótti hann nokkra tíma hjá Onnu Petersen. Laust
eftir fermingu byrjaði Björn að leika á orgel við athafnir í kirkjum.
Var organisti í Bæjarkirkju í rúm sextíu ár, lék þar síðast á jólum
1975.
Söngur og tónlistariðkun var honum hálft lífið. Hann byrjaði
ungur að kenna söng í Hvítárbakkaskóla og í Reykholti fengu margir
sín fyrstu kvnni af kórsöng hjá Birni. Um skeið starfaði Björn hjá
Kirkjukórasambandi íslands, og þjálfaði þá kóra víða á Suðurlandi
og í Borgarfirði.
Björn samdi fjöldamörg sönglög, bæði sálma- og ljóðalög. Árið
1973 gaf Kaupfélag Borgfirðinga út nótnabók með sönglögum hans.
Auk þeirra lét hann eftir sig í handritum allmörg lög.
Björn hlaut fyrstur tónskálda verðlaun úr „tónmenntasjóði kirkj-
unnar“, fyrir frumsamin sálmalög og organistastörf.
Heimili Kristleifs á Stóra-Kroppi var einstakt. Þar hallaði aldrei
orði. Og öllum, sem þekktu Guðnýju Kristleifsdóttur, konu Björns,
ber saman um að hún hafi verið afbragð kvenna.
Því hlýtur það að hafa markað djúp spor í líf Björns að missa
hana eftir aðeins fimm ára sambúð. En vist hans á Stóra-Kroppi
hefur vafalaust þroskað tilfinningu hans til ritaðs máls, og einnig
átt drjúgan þátt í að móta hans lífsskoðun.
Björn var trúr samvinnustefnunni, taldi hana „allra stefna ágæt-
asta“.
Hann var ákafur bindindismaður, en um lífsskoðun hans að öðru
leyti vil ég vitna til þess, sem hann hefur sjálfur skrifað:
„Aðeins sú trú, er sýnir sig í verkum og valmennsku hefur í mín-
um augum gildi. Trúarkenningar án góðra verka eru staðlausir stafir.
Ein dýrsta speki hlýtur að vera fólgin t þessum orðurn: „Það, sem
þér viljið að mennirnir gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra“.
Þarna er fengin lausnin á öllum sambúðarvanda. Einnig hlýtur það
að vera lögmál lífsins: „Eins og maðurinn sáir, þannig mun hann
og uppskera“. Með því er öllu réttlæti fuUnægt.“
Minning Björns Jakobssonar lifir í hugum okkar, sem nutum hans
ORCANISTABLAÐIB 5