Skólablaðið - 01.04.1959, Síða 26

- 186 -
meö skjálfandi höndum frá andliti henn-
ar. Það var óhugnanlega hvítt. Og dautt.
Hver snefill af roða var horfinn úr vöng-
um hennar, og eftir var aðeins óendan-
legur, gínandi fölvi. Ég gnísti tönnum.
Þessa vanga skyldi eg gæSa aftur roða
og lífi. f krafti allrar þeirrar almættis-
kyngi, sem ég hef leitað að og lifað
fyrir, skyldi ég vekja stúlkuna mína aft-
ur til lífsins. Skjálfandi eins og hrísla
og í nafni himins og helvítis lagðist ég
á líkbörurnar við hlið líksins, hallaði
mér yfir það og þrýsti ólgandi kossi á
helstiröar varir þess. Það var minn
annar koss. Það var nákaldur koss.
En samt var þetta lífsins koss. f gegn-
um hann skyldi stúlkan mín í krafti alls
hins magnaða, sem í kossinum byggi,
öðlast nýtt líf, hluta af mínu lífi. Þess
vegna ætlaði ég að liggja þannig alla
nóttina ef þörf kreföi. Þögn næturinnar
var fullkomin. Hún bjó yfir fullkomnum
leyndardómi. Þá kom það. Skerandi
hátt hvæs þaut í gegn um ládeyðuna svo
að það nísti gegnum merg og bein.
£g hrökk upp stirðnaður af skelfingu,
og á samri stundu horfði ég í tvö græn,
stingandi augu, sem skutu til mín neist1
um, upphlaupin af djöfullega glottandi
meinfýsni. Ég gat hvorki hrært legg né
lið. Andspænis mér 'á maga líksins sat
stórt, grátt kattarkvikindi. Það var allt
loðið, hárin risu á skrokk þess, og
skottið, - skottið, það var óhugnanlega
stórt og óhugnanlega loðið! Loðinskotti!
Loðinskotti horfðist í augu við loðin-
skotta, það var tvítal vitstola sálar,
opinberun örlaganornanna, harmónía til-
verunnar. Kvikindið hvæsti aftur og
slefaði í viðurstyttilegri fyrirlitningu á
móti mér, hinum loðinskottanum, sem lá
við hlið stirnaðs líks og storkaði himni
og jörð með því að ætla sér að vekja
það til lífsins. Þá gat ég aftur hreyft
mig. Ég stökk upp, æddi á gluggann,
klöngraðist hamstola út um hann og
hlaut óteljandi sár af brotunum. Kvikind-
ið hvæsti á eftir mér. Það var eins og
það ætlaði að bora þessu veinandi hvæsi
inn í heilann, inn í sál mína. Það var
hræðilegt. Ég sá rautt. Það var blóð
mitt, blóð lífsins og blóð himnanna.
Jörðin riðaði undan fótum mér, ég reik-
aði áfram í ólýsanlegri skelfingu, hras-
aði þúsund sinnum, reis upp aftur þús -
und sinnum og hélt áfram að æða, æpa
og titra. Prúðbúnir, slagandi fagnendur
lífsins urðu á vegi mínum. Þeir veif-
uðu pípuhöttum og sungu : "Hvað er
svo glatt, sem góðra vina fundur".
Ég gnísti tönnum, benti blóðugri hendi
til þeirra og hrópaði: heimskingjar!
- en þeir hlógu og sögðu : þessi er
enn drukknaði en við, ha, ha, ha, -
og ég sagði ekkert meira, því að í því
datt ég. Ha, ha, ha.
Loks náði ég niður að sjó. Ég horfði
andartak á iðandi hafflötinn, sem sló
ryðgaöri bauju við bryggjustólpa og
mundi innan skamms sökkva henni :
harmónía tilverunnar. Þá stökk ég.
Það var minn þriðji koss, - sá síðasti.
Hann var þeirra langmestur. Það var
votur koss, fuVLur af algleymi. . . .
Þegar ég rankaði við, fann ég salt-
bragð í munninum. "Þér eruð salt
jarðar", - og ég glotti. Ég brosti ekki
yfir fegurð heimsins eða skini sólar,
nei, ég glotti - andstyggilega, því að
sólin var ekki lengur á himninum. Hún
var hröpuð. Og eftir var aðeins myrkr-
ið í sálu minni - og hatrið. Og mest
hataði ég þann, sem hafði dregið mig
úr algleymisfaðmi hafsins. - Sá, sem
hefur elskað heitast, mun einnig hata
djöfullegast. . .
Ég rýk út að glugganum. Ég tek um
rimlana með báðum höndum og reyni
sem óður maður að skekja þá til. En
það er vonlaust. Ég, sem fæ ekki
einu sinni að hafa hún. Hjá slíku fólki
eru rimlarnir ávallt traustir. Ég horfi
út. Þar þeysa norðurljósin. Þau eru
að trylla mig. Ég öskra eins hátt og
ég get, en það heyrir enginn til mín,
ekki einu sinni skáldið, sem er að
leita að gullkorni bókmenntanna, því
glamra svo tennurnar af kulda.
Væri ég spámaður, mundi ég hrópa til
hans : Þú heimska skáld! Snautaðu
heim til þín, dragðu þykk tjöld fyrir
gluggann þinn, kveiktu rautt Ijós, reyktu
og drekktu og lestu sögur um méigt
myrkranna og forhertan glæpalýð..
En fyrir dögun skaltu hengja þig í
beltinu þínu.