Morgunblaðið - 30.12.2009, Blaðsíða 23

23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 2009
Þetta hefur gengið vonumframar og framfarirnar hafaverið nokkuð jafnar og stöð-
ugar,“ segir Þuríður Harpa Sigurð-
ardóttir á Sauðárkróki. Hún hlaut
alvarlegan mænuskaða í hestaslysi í
Skagafirði vorið 2007; hrygg- og rif-
beinsbrotnaði og lamaðist neðan
brjósts.
„Mér var sagt eftir slysið að ég
yrði líklega lömuð það sem eftir
væri,“ segir Þuríður Harpa sem
neitaði að sætta sig við þann dóm.
Strax og þróttur leyfði fór hún
upp á eigin spýtur að athuga hvaða
möguleika hún hefði í stöðunni og í
gegnum netið komst hún í samband
við fólk í svipaðri stöðu og hún sem
var á leið í stofnfrumumeðferð á
Indlandi. Hún ákvað að breyta sam-
kvæmt því og fór utan í ágústbyrjun
í sumar og dvaldist þar ytra í níu
vikur með eiginmanni sínum, Árna
Friðrikssyni
„Meðferðinni var þannig háttað að
ég fékk stofnfrumusprautur í sitt-
hvorn upphandleggsvöðvann tvisvar
á dag og stærri sprautur inn í mænu
eða við skaddaða svæðið nokkrum
sinnum á tímabilinu,“ segir Þuríður
Harpa sem kveður árangurinn fram-
ar vonum. Nú finni hún meira fyrir
sjálfri sér, boljafnvægi hafi aukist
mikið auk þess sem einhver virkni sé
líklega komin í litla vöðva á lærum,
mjöðmum og í
kvið.
Í göngugrind
„Í dag get ég
gengið í göngu-
grind og það ger-
ir það að verkum
að bein og æða-
kerfi í það
minnsta fá notk-
un sem er svo
nauðsynleg. Þetta kemur skref fyrir
skref. Ég er í sjúkraþjálfun á heil-
brigðisstofnuninni hér á Sauðár-
króki fimm sinnum í viku og tvisvar í
viku fer ég í þjálfun í sundlauginni,“
segir Harpa sem bætir við að sífellt
meiri þróttur hafi styrkt alla líkams-
vitund sína.
„Að finna þróttinn eflast hefur
mikil áhrif á sálarlíf lamaðs ein-
staklings. Manni vex ásmegin og
þetta kemur allt, hægt og bítandi.
Núna er ég til dæmis orðin sjálf-
bjarga með ýmsar athafnir daglegs
lífs, svo sem að fara í sturtu, sem ég
réð alls ekki við fyrir meðferðina á
Indlandi.“
Auður Guðjónsdóttir, sem fer fyr-
ir Mænuskaðastofnun Íslands, hratt
nú í haust af stað auglýsingaherferð
þar sem skorað var á heilbrigðisyf-
irvöld á Norðurlöndunum að beita
sér fyrir því að læknar í Kína og á
Indlandi fái þá viðurkenningu sem
vera ber í hinum alþjóðlega heimi
læknavísindanna, enda geti það
leyst marga úr fjötrum lömunar.
Herferðin hefur vakið athygli enda
þótt árangurinn sé enn ekki kominn
í ljós.
Aftur til Indlands
„Kínverjar og Indverjar eru
komnir lengst allra þjóða í því að
ráða þá miklu gátu sem mænan er.
Stofnfrumumeðferð lík þeirri sem ég
fór í hefur skilað mörgum góðum
árangri, en þar er notast við frumur
úr fósturvísi sem var tekinn árið
2000. Að sínu leyti eru sjúklingar
sem í svona meðferð fara ákveðin til-
raunadýr nema hvað batinn, ef ein-
hver verður, gengur þó aldrei til
baka og maður ber aldrei skaða af
meðferðinni þótt gagnslaus sé. Þjóð-
ir heims verða á komandi árum að
setja stóraukinn kraft og fjármuni í
rannsóknir á mænunni enda geta
þeir læknar sem þekkja best til
þessarar ráðgátu unnið mikil krafta-
verk,“ segir Þuríður Harpa sem ætl-
ar nú um miðjan febrúar aðra ferð til
Indlands í aðra stofnfrumumeðferð
sem taka mun fjórar vikur. Hún
kveðst vænta mikils af þeirri ferð,
samanber þann árangur sem sú fyrri
skilaði henni. Kostnað við ferðina og
meðferðina ytra segist hún ekki
gætu brúað nyti hún ekki góðs
stuðnings Skagfirðinga og annarra
landsmanna og fyrir það sé hún afar
þakklát – sem er undirstrikað hér.
Upplýsingar um meðferðina og
blogg Þuríðar Hörpu eru á slóðinni
oskasteinn.com.
Aðstandendur þurfa hjálp
Lömun af hvaða toga sem er setur
fólki ýmsar skorður. Þuríður Harpa
hefur þó ekki látið áfallið sigra sig,
því hún vinnur fullan vinnudag sem
grafískur hönnuður hjá Nýprenti á
Sauðárkróki en fyrirtækið á hún og
rekur ásamt fleirum.
„Fólk sem slasast fær margvís-
legan stuðning en því miður hefur
ekki enn tekist að veita aðstand-
endum þá hjálp sem er nauðynleg.
Þegar einstaklingur lamast fer hann
í gegnum sjúkrahúsmeðferð og end-
urhæfingu á stofnun en er síðan
sendur til síns heima og þarf þá allan
stuðning fólksins síns, sem þá þarf
að sjálfsögðu hjálp til að mæta al-
gerlega nýjum aðstæðum í fjöl-
skyldulífinu. Áfallahjálp og sálfræði-
meðferð fyrir alla í fjölskyldunni er
mjög mikilvæg og er nokkuð sem
hlýtur og verður að koma í framtíð-
inni.“ sbs@mbl.is
Þetta kemur
skref fyrir skref
Þjálfun Þuríður Harpa fór í stofnfrumumeðferð og endurhæfingu til Indlands
sem skilaði miklum árangri. Hún fer aftur utan nú í febrúar næstkomandi.
Þuríður Harpa Sigurðardóttir
Þuríður Harpa
Sigurðardóttir
Hermann Hreiðarsson, knatt-spyrnumaður hjá Portsmo-uth, er orðinn 35 ára og náði
þeim merkilega áfanga á dögunum að
verða leikjahæsti Norðurlandabúinn
í ensku úrvalsdeildinni. Portsmouth
mætir Arsenal í kvöld og það verður
322. leikur Hermanns á þeim vett-
vangi. Hann missti af fyrstu 12 leikj-
um vetrarins, sem hann segir gríð-
arlega svekkjandi, og liðið byrjaði
afleitlega. „Keppnistímabilið er langt
og það verður erfitt en við höfum að-
eins verið að bíta frá okkur.“
Margt jákvætt
Ótrúlega miklar breytingar urðu á
leikmannahópi Portsmouth í sumar.
„Það voru einir 14 nýir sem komu og
annað eins sem fór. Það má því segja
að við séum með nýtt lið og það tekur
tíma að slípa það saman.“ Hann er
svo sem orðinn vanur breytingum því
þeir eru teljandi á fingrum annarrar
handar, leikmennirnir sem voru hjá
Portsmouth þegar Hermann kom
þangað fyrir þremur árum og eru þar
enn. Þá tók nýr þjálfari, Avram
Grant, við stjórnvelinum þegar nokk-
uð var liðið á tímabilið.
Hermann telur árið hafa verið já-
kvætt að ýmsu leyti hjá íslenska
landsliðinu. „Úrslitin hefðu vissulega
mátt vera betri en liðið stóð sig að
mörgu leyti vel. Við fengum til dæmis
fullt af færum gegn Skotum úti og
vorum því gríðarlega ósáttir við að ná
ekki í stig þar. Svo var leikurinn við
Noreg heima alveg frábær og jafn-
tefli ósanngjörn úrslit; við hefðum átt
að vinna þann leik örugglega miðað
við spilamennskuna,“ segir landsliðs-
fyrirliðinn, sem gat reyndar ekki tek-
ið þátt í þeim slag vegna þess að hann
meiddist á æfingu fjórum dögum fyr-
ir leikinn.
Mikill áhugi var á EM kvenna í
knattspyrnu í sumar á heimili Her-
manns. Skiljanlega; fyrirliði karla-
landsliðsins vildi að sjálfsögðu fylgj-
ast með „stelpunum okkar“ og
eiginkona hans, Ragna Lóa Stef-
ánsdóttir, er fyrrverandi landsliðs-
kona í knattspyrnu. „Þetta var stór-
kostlegt ár hjá stelpunum; það er
magnaður árangur að komast á loka-
mót og þær geta borið höfuðið hátt.
Það, að þær skyldu komast í úr-
slitakeppni, skiptir miklu máli fyrir
fótboltann í heild á Íslandi. Það sýnir
að allt er hægt og að það, að komast
svona langt, er ekki bara fjarlægur
draumur.“
Merkilegt golfmót
Fyrir utan fótboltann stendur
tvennt upp úr hjá Hermanni; annars
vegar það að hann gat í fyrsta skipti
verið viðstaddur goslokahátíð í Vest-
manneyjum, þar sem hann segist
hafa skemmt sér konunglega með
fjölskyldu og vinum og hins vegar
Herminator Invitational, 80 manna
golfmót sem hann hélt í Eyjum
ásamt fleirum. „Veðrið var að sjálf-
sögðu frábært og völlurinn stórkost-
legur, eins og við var að búast.“ Her-
mann hafði haldið mótið í tvö ár á
Akranesi en nú var það mun stærra í
sniðum. Meðal þátttakenda var þá-
verandi samherji hans hjá Portsmo-
uth, enski landsliðsmaðurinn Sol
Campbell auk margra þjóðkunnra
kappa.
Tilgangur mótsins var að safna fé
til góðgerðarmála. „Það voru margir
sem hjálpuðust að til að gera okkur
kleift að halda mótið og það var gríð-
arlega vel heppnað. Við náðum að
safna töluverðu fé.“ Það rann að-
allega til innlendra samtaka að þessu
sinni; Barnaspítala Hringsins,
Mæðrastyrksnefndar, Blátt áfram og
Umhyggju en SOS Barnahjálp nutu
einnig góðs af mótinu. „Við komum
til með að halda þetta mót árlega.
Um leið og ástandið í þjóðfélaginu
breyttist voru allir boðnir og búnir að
taka saman höndum og safna pen-
ingum fyrir þá sem eiga erfitt,“ segir
Hermann Hreiðarsson. skapti@m-
bl.is
Tökum saman höndum
Morgunblaðið/Frikki
Ánægður „Um leið og ástandið í þjóðfélaginu breyttist voru allir boðnir og
búnir að taka saman höndum og safna peningum fyrir þá sem eiga erfitt.“
Hermann Hreiðarsson knattspyrnumaður
Gísli H. Friðgeirsson varð ísumar fyrsti Íslendingurinntil að róa á kajak í kringum
landið. Það tók hann 64 daga með
hléum en á þeim tíma reri hann
rúma 2.000 km. Gísli hefur stundað
kajaksportið með félögum sínum í
nokkur ár og fyrir nokkrum miss-
erum barst það í tal að þónokkrir út-
lendingar væru búnir að róa hring-
inn í kringum landið. „Og hví ættum
við ekki að geta það, spurðum við,
svo ég byrjaði að stefna á það í fyrra-
haust. Þegar kreppan skall á beit ég
í mig að það væri uppörvandi fyrir
sjálfan mig og aðra að takast á við
eitthvað erfitt. Ef maður gerir eitt-
hvað erfitt kynnist maður sjálfum
sér betur. Maður kynnist sínum tak-
mörkunum og hvernig maður bregst
við erfiðum aðstæðum. Ég vann svo
markvisst að þessu allan veturinn.“
Gísli segir að það hafi verið afar
gleðileg tilfinning að klára róðurinn.
„Eins og fólk þekkir eftir átök eða
erfið próf þá kom hvíld yfir mig. En
strax á suðurströndinni til móts við
Vestmannaeyjar var ég byrjaður að
njóta þess að ég væri að koma í
mark, svona eins og þegar maður
byrjar að fagna fyrirfram þegar
maður hleypur síðasta hringinn í
hlaupi.“
Kveið fyrir suðurströndinni
Gísli segist hafa verið afar vel
undirbúinn fyrir róðurinn. „Ég gerði
mér nokkuð vel grein fyrir hvað ég
var að fara út í nema ég var ekki al-
veg nógu vel þjálfaður fyrir suður-
ströndina þannig að ég kveið dálítið
fyrir henni. Suðurströndin er hafn-
laus og maður getur ekkert hvílt sig.
Það er annaðhvort að skella sér í
land eða halda sig vel frá ströndinni,
ekkert þar á milli. Annars staðar á
landinu getur maður farið í skjól á
bak við sker eða í víkum og fjörð-
um.“
Eftir þrekraunina hvíldi Gísli kaj-
akinn í rúman mánuð en byrjaði aft-
ur að róa í haust, enda erfitt að halda
sig lengi frá sínu helsta áhugamáli.
ylfa@mbl.is
Morgunblaðið/Ómar
Kajakræðari Gísli H. Friðgeirsson reri umhverfis landið í sumar.
Byrjaði að fagna við
Vestmannaeyjar
Gísli H. Friðgeirsson kajakræðari