Morgunblaðið - 04.01.2010, Qupperneq 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. JANÚAR 2010
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÞÓRA MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
andaðist á hjartadeild Landspítalans 31.
desember.
Baldvin Jónsson, Margrét S. Björnsdóttir,
Ólafur Örn Jónsson,
Konráð Ingi Jónsson, Anna Sigurðardóttir,
Helga Þóra Jónsdóttir,
Þormóður Jónsson, Sigríður Garðarsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
VALDIMAR HJARTARSON
frá Efri-Rauðsdal, Barðaströnd,
Gullsmára 11,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum 31. desember sl.
Minningarathöfn fer fram í Digraneskirkju 5. janúar
kl.15.
Jarðarför fer fram frá Brjánslækjarkirkju 8. janúar
kl.14.
Steinn Valdimarsson,
Guðrún Valdimarsdóttir, Dagur Indriðason,
Ingibjörg Sigurðardóttir, Páll Björnsson,
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og sonur
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
fyrrv. tollfulltrúi,
Grundarvegi 1, Ytri Njarðvík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
sunnudaginn 27. desember, verður jarðsunginn frá
Ytri Njarðvíkurkirkju miðvikudaginn 6. janúar
kl.13.00.
Rósmary K. Sigurðardóttir,
Hafsteinn H. Ólafsson, Karen Stross,
Sigurður H. Ólafsson, Hafdís H. Þorvaldsdóttir,
Halldór B. Ólafsson, Lilja S. Guðmundsdóttir,
Flóra H. Ólafsdóttir, Björgvin E. Guðmundsson,
Lára S. Hammer,
barnabörn og langafabarn.
✝ Þórunn SólveigKristjánsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum hinn 9.
desember 1922. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík hinn 27.
desember síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru Kristján Sig-
urðsson, f. 25.7.
1885, d. 25.9. 1966,
frá Ljótárstöðum í
Skaftártungum og
Októvía Hróbjarts-
dóttir, f. 31.5. 1890, d. 20.12. 1977,
frá Raufarfelli Austur-Eyjafjöll-
um. Þórunn átti eina eldri systur,
Sigurbjörtu Kristjánsdóttur, f.
20.11. 1915, d. 23.10. 2007.
Þórunn giftist Birni Júlíussyni
barnalækni hinn 1. maí 1954, en
Haraldur Ölvir, f. 28.11. 1990, c)
Birna Eyvör, f. 4.1. 1996.
Þórunn ólst upp á Brattlandi í
Vestmannaeyjum en bjó lengst af í
Reykjavík. Hún lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla Vest-
mannaeyja 1939 og prófi frá
Hjúkrunarkvennaskóla Íslands
1946. Hún stundaði nám í Statens
Svenska Sjuksköterske och Helso-
systerskola í Helsingfors í Finn-
landi, í heilsuvernd og lauk þaðan
sérnámi í september 1952. Jafn-
framt lauk hún sérnámi í geð-
hjúkrun frá Nýja Hjúkrunarskól-
anum í Reykjavík í janúar 1977.
Hún starfaði við hjúkrun í Vest-
mannaeyjum þar sem hún var yf-
irhjúkrunarkona frá 1947 til 1950,
á Landspítalanum og á Klepps-
spítalanum og á ýmsum stöðum í
bæði Finnlandi, Svíþjóð og í Dan-
mörku á De Gamles By í Kaup-
mannahöfn. Síðast starfaði hún
við geðhjúkrun á Kleppsspít-
alanum.
Útför Þórunnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, mánudaginn
4. janúar 2009, og hefst athöfnin
kl. 13.
hann lést 6. mars
1995. Börn þeirra
eru 1) Júlíus, sál-
fræðingur, f. 5.9.
1954, maki Elín G.
Stefánsdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f.
9.2. 1954. Börn
þeirra eru: a) Þór-
unn Jóhanna, f. 1.6.
1979, maki Þórhallur
Helgason, f. 2.2.
1977, barn þeirra er
Elín Dögg, f. 29.8.
2009, b) Sigríður
Ása, f. 5.9. 1984,
maki Andri Ólafsson, f. 1.10. 1985,
c) Sólveig Birna, f. 27.7. 1990. 2)
Sigurveig leikskólakennari, f.
28.9. 1966, maki Jón Einar Har-
aldsson kennari, f. 31.3. 1953.
Börn þeirra eru: a) Hrefna Salvör,
f. 23.10. 1988, d. 11.6. 1989, b)
Fallin er til foldar sæmdarkonan
Þórunn Sólveig Kristjánsdóttir sem
síðustu tuttugu ár ævi sinnar var
tengdamóðir mín. Hún gekk meðal
vina og ættingja undir nafninu
Tóta. Tóta var hjúkrunarfræðingur
að mennt og hafði unnið við hjúkr-
unarstörf í Finnlandi og Danmörku
um nokkurra ára skeið, með öðrum
orðum, hún var sigld kona, enda
fann ég strax við fyrstu kynni að
hún sá vel út fyrir túngarð sinn og
vissi jafnvel lengra nefi sínu.
Tóta var hreinskiptin með af-
brigðum og leyndi ekki skoðunum
sínum hún tók mér ekki fagnandi,
en með fullri kurteisi þó, skoðaði
hvern mann ég hefði að geyma og
sagði mér eftir þá athugun að lík-
lega væri ég skárri en útlitið benti
til. Mér þótti vænt um hana frá
fyrstu kynningu.
Um þessar mundir vann Tóta
hlutastarf en fjöldi þeirra sem um
sárt áttu að binda áttu hjá henni
athvarf og skjól og hún var því
fólki veitul á tíma sinn. Tóta var
listhneigð, hafði unun af málverka-
sýningum og leikhúsum. Einhvern
tíma mun hún hafa látið þess getið
að hún vildi frekar kaupa Kjarvals-
málverk en nýjan Volvo. Hún hafði
yndi af ferðalögum og fór víða en
mestum tíma trúi ég hún hafi eytt í
sumarbústað fjölskyldunnar, Björn-
skoti, en þar gróðursetti hún og
ræktaði hvert sumar af kostgæfni.
Tóta var efasemdamanneskja í
trúmálum og sótti lítt guðsþjón-
ustur en hún sótti aftur á móti
kirkjur, skynjaði þar ákveðna helgi
sem hún fann ekki annarsstaðar.
Flestir vinir hennar og ættingjar
hafa fengið mynd af altaristöflunni
í Skálholti að gjöf frá henni en í
Skálholtskirkju þurfti hún að kom-
ast á hverju ári, hún lifði sig inn í
helgi staðarins og upplifði hvernig
altaristaflan túlkaði tengsl guðsins
við landið og staðinn og gerði það
að einni heild.
Hvíli hún í friði
Jón Einar Haraldsson (Jón
Lambi.)
Mig langar hér með nokkrum
orðum að minnast tengdamóður
minnar, Þórunnar Sólveigar Krist-
jánsdóttur, Tótu á Brattlandi.
Ég kynntist Tótu fyrir 35 árum,
þegar við Júlli fórum að vera sam-
an. Okkar fyrsti fundur var ákaf-
lega auðveldur, Tóta sá um að
halda uppi samræðum.
Fljótlega komst ég að því hvað
hún hafði mikinn áhuga á fólki og
átti auðvelt með mannleg sam-
skipti, hún var fljúgandi mælsk,
hress og skemmtileg og gat einnig
verið ákveðin og tilfinningarík.
Tóta ræktaði vináttu við stóran
hóp ættingja og vina og var eft-
irtektarvert hve trygg hún var við
marga vini sem stóðu höllum fæti.
Hún hafði gaman af að bjóða fólki
heim og var hrókur alls fagnaðar,
mikill spjallari, hreinskilin og
ófeimin að takast á um menn og
málefni. Hún velti oft fyrir sér al-
mættinu og var efasemdarmann-
eskja þegar kom að trúmálum.
Tóta var hjúkrunarfræðingur að
mennt. Fljótlega eftir útskrift úr
Hjúkrunarkvennaskólanum fór hún
til Finnlands í sérnám í heilsu-
gæslu og bætti við sérnámi í geð-
hjúkrun þegar hún var komin yfir
fimmtugt.
Hún hafði næmt auga fyrir góðri
list og fallegum hlutum og bar
heimili hennar og Bjössa þess
glöggt vitni. Hún var góður teikn-
ari og fékkst einnig við að mála, en
gerði lítið úr þeim hæfileikum sín-
um.
Tóta var fædd og uppalin í Vest-
mannaeyjum og átti þar sterkar
rætur. Vestmannaeyjar voru alltaf
mjög ofarlega í huga hennar og oft
var gaman að hlusta á Tótu og
Bjössa rifja upp gamla tíð og segja
skemmtilegar sögur af mannlífinu í
Eyjum. Á hverju ári var haldin
Þjóðhátíð í sumarbústað þeirra,
Björnskoti. Þar var oft margt um
manninn og mikið fjör, borðaður
lundi og kveiktur varðeldur.
Hún talaði um að helst hefði hún
viljað eyða síðustu æviárunum í
Eyjum með útsýni til Heimakletts.
Tóta átti oft um ævina við van-
heilsu að stríða. Síðustu árin tók
Alzheimer’s sjúkdómurinn hana
heljartökum og hvarf hún smám
saman inn í heim gleymsku, tján-
ingarörðugleika og vanmáttar.
Ég kveð Tótu með miklum sökn-
uði. Hún var frábær samferðar-
maður og litrík tengdamamma.
Hvíl þú í friði, elsku Tóta.
Elín G. Stefánsdóttir.
Okkur systurnar langar til að
minnast hennar ömmu Tótu með
fáeinum orðum.
Amma var góð og skemmtileg
kona. Það var alltaf svo gaman og
notalegt að koma til hennar og
Bjössa afa í Stóragerðið þar sem
alltaf var líf og fjör. Amma hafði
nefnilega svo gott lag á því að finna
upp á skemmtilegum hlutum með
okkur systrunum sem aðrir full-
orðnir nenntu ekki að gera. Til
dæmis þreyttist hún ekki á því að
spila rommí og búa til úrklippu-
bækur með okkur í litlu kompunni.
Hún kunni svo sannarlega að
gera hversdagslegustu hluti
skemmtilega. Soðinn fiskur stapp-
aður með kartöflum bragðaðist til
dæmis mun betur í Stóragerðinu en
annars staðar. Þar var fiskistappan
skorin út í stjörnu og kallaður
stjörnufiskur. Amma hafði mikinn
húmor fyrir sjálfri sér og oft var
mikið hlegið í kringum hana, en
hún hafði einstakt lag á sjá skop-
legu hliðarnar á hlutunum.
Á sumrin dvöldu amma og afi oft
í sumarbústaðnum sínum, Björn-
skoti. Þar var ævintýralegt og gott
að vera. Hefð var fyrir því að leika
leikrit og fór amma iðulega með
eitthvert hlutverkanna. Þá klædd-
um við okkur í fínu náttsloppana og
fórum í allskyns gömul föt sem
leyndust í Björnskoti. Þangað
komu jafnan góðir gestir sem gam-
an var að hitta. Svo var iðulega far-
ið í sund í Þorlákshöfn eða Hvera-
gerði á bláa Volvóinum hans afa.
Ísferð í Eden fylgdi ævinlega í
kjölfarið, enda auðvelt að freista
ömmu Tótu með ís með súkku-
laðidýfu. Í Björnskoti sýndi amma
meistaralega takta í kartöflugarð-
inum og verða brúnu háhæluðu
gúmmístígvélin hennar lengi í
minnum höfð. Sem sannur Vest-
mannaeyingur, hélt amma Tóta ár-
lega upp á Þjóðhátíð með pomp og
prakt í Björnskoti. Þá var borðaður
lundi, haldin brenna, sungið saman
og sumir fengu sér jafnvel í aðra
tána.
Mjög ánægjulegt var að heim-
sækja ömmu Tótu á afmælinu
hennar nú í desember. Hún hafði
svo gaman að því að hitta lang-
ömmubarnið sitt, hana Elínu Dögg
og við áttum góða stund saman,
drukkum pilsner og borðuðum jóla-
konfekt. Það þótti okkur mjög
vænt um.
Elsku amma, við kveðjum þig
með miklum söknuði. Nú ertu loks-
ins komin til Bjössa afa.
Þínar,
Þórunn, Sigríður
og Sólveig.
Þórunn Sólveig, hún Tóta mín,
hefur yfirgefið okkur og þjáist ekki
lengur. Nú reyni ég að efna gamalt
loforð okkar um það að sú sem yrði
eftir hérna megin skrifaði minnig-
argrein um þá okkar sem færi á
undan. Þá voru þessi tímamót langt
í burtu en nú eru þau hér. Tóta var
ekki bara vinkona mín og frænka,
hún var félagi og vinur í blíðu og
stríðu frá því ég hitti hana fyrst, þá
var ég aðeins 17 ára. Á svipuðum
tíma kynnist ég líka Birni, manni
hennar og saman héldu þau utan
um mig og mína fjölskyldu þar til
þau gátu ekki lengur.
Bjössi var læknirinn sem tók
börnin og barnabörnin mín í fangið
og bar þau út í bíl ef hann mat að-
stæður svo að þau þyrftu að leggj-
ast inn á spítala. Tóta var hjúkr-
unarfræðingur og trúlega er ég það
líka þess vegna. Eitt af því
skemmtilegasta sem við gerðum
saman, tvær (án Bjössa og Árna),
var að við lærðum geðhjúkrun, í
fyrsta sinn sem slík menntun
bauðst á Íslandi. Í þeim hópi var
hún elst en alltaf hrókur alls fagn-
aðar og sló okkur hinum við náms-
lega þó svo hún væri oft lasin í
bakinu sínu. Við höfðum alltaf svo
mikið að tala um og vorum mjög
spekingslegar og nutum okkar vel í
umræðum um geðhjúkrun og lífið
og tilveruna.
Í raun var ekkert sem við ekki
gátum rætt ofan í kjölinn, fjöl-
skylduböndin, ástina og hvað eina
sem upp kom. Ég minnist samveru
í Vestmannaeyjum, þegar hún
kenndi mér leyndardóma saumavél-
arinnar og gaf mér snið að sníða
eftir föt á börnin mín og taldi í mig
kjark þegar mér fannst ég ekki
ráða við aðstæður. Við brölluðum
margt saman og í eitt skipti sem ég
var á leið niður á Vestmannabraut
að hitta Tótu mætti ég henni við
Landakirkju. Hún var að fara við
jarðarför og ég fór bara með henni.
En hvíslaði svo að henni „Hvern er
verið að jarða?“ Það var gamall
maður sem var sæll að fá að fara
en ég hreiðraði um mig við hlið
frænku minnar og vinkonu og fór
svo með henni heim á Vestmanna-
braut í notalegt kaffi og spjall. Nú
erum það við sem erum orðnar
gamlar og hún fer á undan mér og
einn góðan veðurdag hittumst við
aftur og þá verða fagnaðarfundir.
Um leið og ég kveð dýrmæta vin-
konu og ég og fjölskylda mín þökk-
um henni allt sem hún hefur verið
fyrir okkur, samhryggjumst við
fjölskyldu hennar. En eins og alltaf
og Kahlil Gibran segir svo fallega:
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá huga þinn og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess sem var gleði
þín.
Sólveig
Guðlaugsdóttir.
Þórunn Sólveig
Kristjánsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÁSDÍS RAGNA GUÐMANNSDÓTTIR
Austurbergi 14, Reykjavík,
lést á Landakotsspítala hinn 1. janúar. Jarðaför
auglýst síðar.
Þórarinn Jónsson,
Sigríður Þórarinsdóttir,
Gunnar Ármann Þórarinsson, Ásta M. Margrétardóttir,
Úlfhildur Jóna Þórarinsdóttir,
Jón Þórarinsson,
og barnabörn.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Engin lengdar-
mörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Minningargreinar