Morgunblaðið - 18.02.2010, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 18.02.2010, Blaðsíða 25
Minningar 25 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2010 vorum búin að tala um það að nú í sumar yrðu þessar stundir enn fleiri, en margt fer öðruvísi en ætlað er. Stella var mörgum góðum kostum búin. Hún hafði áhuga á ættfræði og málefnum líðandi stundar, bjó yfir óborganlegri kímnigáfu og frásagn- arhæfileikum, glettnin bjó alltaf í augum Stellu. Hún var oft snögg upp á lagið og mörg af tilsvörum hennar verða örugglega ógleyman- leg fjölskyldu og vinum. Hún kunni best við sig í þeirra hópi, oftast var hún miðpunkturinn því hún laðaði alla að sér. Hún var alltaf fallega klædd og mikill fagurkeri, við sem þekktum hana vel vitum að hún átti sér eftirlætisverslun í Orlando og þangað stefndi hugurinn, því hún var staðráðin í því að sigrast á veik- indum sínum og kepptist m.a. við að ljúka við fallegan dúk sem nota átti undir jólatréð næstu jól. Hún nýtti tímann sinn vel, upp- gjöf var ekki til í hennar orðabók. Við þökkum Drottni fyrir árin sem við áttum með Stellu og óskum þess svo innilega að þau hefðu mátt verða fleiri. Stella elskaði fjölskyld- una sína svo heitt, og þau umvöfðu hana kærleika allt til hinstu stund- ar. Við biðjum um blessun og styrk til elsku Birgis, sem nú horfir á eftir Stellu sinni, Telmu, Finns, Snorra, Mörthu og barnabarnanna sem voru henni svo kær, Ásdísar, Kolbeins, Stellu Dísar og Jennýjar Sandholt. Drottinn blessi minningu heiðurs- konunnar Stellu Olsen. Jenny Irene og Haraldur. Þegar farið var til Keflavíkur í gamla daga að hitta Gógó frænku var alltaf komið við hjá Bigga og Stellu. Sambandið var alla tíð gott og ég minnist ekki annars en að okkur hafi verið vel tekið. Strákarnir hennar Diddu fóru út í búð fyrir mömmu ef hún var veik og pabbi að vinna. Vikt- or hans Sigga gaf mér súrefni á sjúkrabílnum um daginn þegar ég fékk kransæðastíflu. Ég var að koma að utan í flugvél fyrir 10 árum þegar Biggi og Stella heilsuðu upp á mig. Þau komu að fyrra bragði í fínu skapi. Ég á bágt með að trúa því að góður guð hafi tekið frá okkur slíkt gæðablóð sem Stellu Olsen. Ég bið góðan guð að styrkja Birgi Ólafs, Telmu og Snorra börnin þeirra og barnabörnin í sorginni sem nú dreg- ur yfir. Haukur Emilsson. Kær Soroptimistasystir, Stella Olsen, er látin fyrir aldur fram. Stella var sannur Soroptimisti. Ávallt var hún reiðubúin að leggja Soroptimistum lið en hún hafði ný- lokið starfi sínu sem 1. varaforseti Landssambands Soroptimista þeg- ar hún veiktist. Það minnir okkur óþyrmilega á hve stutt bilið er milli lífs og dauða. Ég kynntist Stellu fyrst á Suð- urnesjum fyrir 30 árum en Sorop- timistaklúbbarnir tveir sem þar voru störfuðu náið saman. Ógleym- anlegir voru sameiginlegir jólafund- ir okkar þar sem alltaf var glatt á hjalla. Stella ljúf, sáttfús og notaleg, tilbúin til þjónustu og klæðaburður- inn óaðfinnanlegur, já, hún var flott kona. Seinna störfuðum við saman í stjórn landssambandsins og nýlega hafði hún flutt sig í Bakka- og Selja- klúbbinn í Reykjavík. Minningabrot síðustu 30 ára rað- ast saman, full af gleði og vináttu. Ósérhlífni við að taka að sér verk- efni í þeirri von að létta mætti öðr- um lífið. Ánægjuleg samvinna í ár- anna rás. Tímabilið þar sem við Birgir, eiginmaður Stellu, störfuð- um saman við að kenna ungum Suð- urnesjabúum umferðarreglurnar og gleðiárin þegar Telma, fallega stúlk- an hennar Stellu, var nemandi minn í Barnaskólanum í Keflavík. Síðasta vorferð Bakka- og Seljaklúbbs þar sem systur og makar ferðuðust um Suðurland og borðuðu saman kvöld- verð á Eyrarbakka. Þá var Stella orðin sárþjáð en hún ætlaði ekki að gefast upp. Það var ekki hennar stíll. Það eitt er þó víst að fyrir almætt- inu verðum við öll að lúta. Nú hefur Stella verið kölluð til annarra verka. Heilagur Guð býr í hjarta hvers einasta manns sem hlúir að öllu því besta í lífsvitund hans á meðan hann lætur hið líðandi hjarta hans slá ljósgeislar trúar og vonar hann breiðir það á. (GJ) Soroptimistasamband Íslands þakkar góðri systur samfylgdina og vottar fjölskyldunni innilega samúð. Guðrún Erla Björgvinsdóttir forseti. Það er með söknuði og hryggð í huga að við minnumst Stellu Olsen við fráfall hennar. Hún hóf störf hjá Félagsþjónustunni í Kópavogi fyrir tveimur og hálfu ári. Á þessum tíma kynntumst við ósérhlífni hennar, þægilegu viðmóti og brosmildi og hún var því kær viðbót við félags- lyndan hóp starfsmanna. Stella starfaði í rekstrardeild og var fljót að tileinka sér verkefni sem henni voru ætluð. Það var sama hver vandamálin voru sem við var að fást, ávallt sýndi hún þolinmæði og skiln- ing. Með góðsemi var hún tilbúin til að leysa vandamálin þannig að allir gætu gengið sáttir frá borði. Okkur sem kynntumst henni best duldist ekki áhugi hennar á fjöl- skyldunni, heimili og vinum, sem hún gaf án efa allt sem hún átti. Við starfsmenn hugsum til þess tíma er allt lék í lyndi og þátttaka hennar var svo sjálfsögð og eðlileg. En ekki síð- ur til þess tíma er hún fór að kenna þess illvíga sjúkdóms sem að lokum lagði hana að velli. Hvernig hún tók á veikindum sínum með æðruleysi og vilja til að hafa sigur. Við fráfall Stellu viljum við starfs- menn votta henni virðingu okkar með þessum fáu orðum. Við minn- umst hennar með söknuði og vottum ættingjum hennar samúð. Aðalsteinn Sigfússon. Okkur langar í örfáum orðum að minnast Stellu vinkonu okkar sem lést að kvöldi 9. febrúar sl. eftir harða og hetjulega baráttu við illvíg- an sjúkdóm. Við kynntumst Stellu árið 2004 þegar hún hóf störf sem launafulltrúi á skrifstofu Olíudreifingar. Stella var aldursforsetinn á skrifstofunni en jafnframt fjörugust af okkur öll- um og það kom fljótt í ljós að aldrei var nein lognmolla í kringum Stellu. Stella var gestrisin og eru ófá kvöld- in sem hún bauð okkur heim til sín á fallega heimilið þeirra Bigga í hvít- vín og heitan pott. Stella tók þátt í nánast öllum uppákomum í vinnunni og má þar nefna óvissuferð okkar stelpnanna í bókhaldinu sem farin var í júní 2007 þar sem við þeystumst um Laugardalinn í erfiðum ratleik sem krafðist mikillar fimi, Stella lék á als oddi eins og venjulega og sá um að halda uppi fjörinu og svo enduð- um við í pottinum heima hjá henni. Stella var glæsileg kona og hafði gaman af því að klæða sig upp á. Eitt af því sem Stellu þótti skemmtileg- ast var að ferðast og fór hún ófáar utanlandsferðirnar þessi 3 ár sem við unnum saman. Þegar heim var komið var svo tískusýning dag eftir dag í vinnunni og fengum við að heyra ferðasögurnar. Fjölskyldan var henni allt og það var yndislegt að heyra hana tala um börnin sín þau Telmu og Snorra og barnabörnin, hún var mjög stolt af þeim öllum. Við erum þakklátar fyrir að hafa kynnst þessari skemmtilegu og já- kvæðu konu og yljum okkur við góð- ar minningar er við ritum þessi orð. Elsku Stella okkar, við kveðjum þig með þessum orðum, Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Sveinbjörn Egilsson.) Við biðjum góðan Guð að styrkja fjölskylduna í þessari raun. Sigríður (Sigga), Þóra og Viktorija. ✝ Ólöf GuðrúnJónsdóttir Trampe fæddist í Litladal í Saurbæj- arhreppi 21. ágúst 1924. Hún lést þriðjudaginn 9. febrúar sl. á gjör- gæsludeild sjúkra- hússins á Ak- ureyri. Foreldrar Ólafar voru Jón Pétur Sófusson Trampe, bóndi í Litladal, f. 1884, d. 1949, og Þórdís Guðrún Árnadóttir Trampe, f. 1886, d. 1957. Ólöf var yngst sjö systkina. Þau voru Unnur Ingibjörg, f. 1912, d. 1944, Sigríður, f. 1914, d. 2005, Frans Sófus, f. 1915, d. 1941, Bergþóra, f. 1917, d. 2007, Ragnar, f. 1919, d. 1988, og Garðar Jón, f. 1922, d. 1946. Eiginmaður Ólafar var Karl Kristján Bárðarson hús- Bjarney, f. 1977. 4) Þórhildur, f. 1952, maki Sigmundur Haukur Jakobsson, f. 1951. Börn þeirra eru Erna Kristín, f. 1969, Viðar, f. 1973, og Helga Lind, f. 1978. 5) Unnur Guðrún, f. 1955, maki Helgi Sigurðsson, f. 1961. Sonur Unnar og Björgvins Bald- urssonar er Árni Viðar, f. 1979, börn Unnar og Helga eru Sig- urður Rúnar, f. 1985, Brynja, f. 1986, og Pétur Örn, f. 1993. 6) Þórdís Sigurbjörg, f. 1957, maki Leifur Guðmundsson, f. 1952. Börn þeirra eru Laufey, f. 1975, Karl Óttar, f. 1978, og Ingi- björg, f. 1980. 7) Jón Pétur, f. 1961, d. 1962. 8) Jón Pétur, f. 1964, maki Sigrún Bjarnhéð- insdóttir, f. 1962. Börn þeirra eru Þóra María, f. 1977, Heiðdís Ýr, f. 1981, Bjarnhéðinn, f. 1990, og Kristján Freyr, f. 2000. Barnabarnabörn Ólafar og Karls eru orðin tuttugu og átta. Ólöf og Karl bjuggu allan sinn hjúskap á Akureyri og þar starf- aði Ólöf m.a. á saumastofu, hjá Lindu og síðar í Hagkaupum, ásamt því að sinna sinni stóru fjölskyldu. Útför Ólafar fer fram frá Akureyrarkirkju í dag, fimmtu- daginn 18. febrúar, kl. 13.30. gagnabólstrari frá Höfða í Mývatns- sveit, f. 6. janúar 1920, d. 6. janúar 1998. Þau gengu í hjónaband 21. des- ember 1944 og eignuðust átta börn. 1) Birgir, f. 1945, maki Re- bekka Gúst- avsdóttir, f. 1948. Börn þeirra eru Garðar Már, f. 1965, Auður, f. 1970, Björg Eir, f. 1982 og Teitur, f. 1985. 2) Garð- ar, f. 1947, d. 2001, eftirlifandi eiginkona hans er Steingerður Axelsdóttir. Börn þeirra eru Ólöf Birna, f. 1967, Hulda Björk, f. 1969, Vigdís, f. 1976, og Stef- án Elvar, f. 1981. 3) Haukur, f. 1949, maki Ingibjörg Ang- antýsdóttir, f. 1951. Dætur þeirra eru Lilja, f. 1971, Hildur Guðrún, f. 1973, og Þórdís Amma Lalla fæddist í Litladal frammi í Djúpadal í Eyjafirði og ólst upp með há fjöllin alltumlykj- andi. Sumum þykja þau eflaust þrengja að, jafn nálæg og brött og þau eru, en um fáa staði þótti ömmu vænna. Hún ólst upp í stórum systkinahópi og talaði ætíð um uppvöxt sinn í Litladal með hlýju og glampa í augum. Tilveran hefur þó varla reynst ömmu alltaf auðveld. Ung missti hún þrjú systkina sinna úr berklum og föður sinn stuttu síðar, og á und- an henni eru farin tvö barna hennar og eiginmaður. Búskapur þeirra afa Kalla hófst í seinna stríði og líkt og fólk af þeirra kynslóð upplifðu þau sannarlega tímana tvenna, þrengingar og hark. Það hlýtur líka að hafa verið mikil vinna að ala önn fyrir þessum stóra barnahópi. En amma saumaði og prjónaði nánast hverja einustu flík á sín börn, ásamt því sem hún vann utan heim- ilis, og afi vann iðulega myrkranna á milli. Lyndiseiginleikar ömmu voru einstakir. Hún talaði stundum um Litladalsþrjóskuna sem skelfilegt fyrirbæri en hún var nú einu sinni gift Mývetningi svo varla hefur veitt af. Þrjóskan spratt trúlega einna helst fram í mikilli réttlæt- iskennd og henni var ekkert óvið- komandi, hvort sem það sneri að þjóðmálum eða öðru, og hún fylgd- ist vel með fram á síðasta dag. Hún bjó sömuleiðis yfir ótrúlegu æðru- leysi gagnvart lífinu og almættinu þegar á gaf, þótt hún segðist ekki endilega skilja hvað forsjóninni gengi til. Amma gafst heldur aldrei upp. Það hefði ekki hver sem er tekið upp á því á níræðisaldri að leggja sig eftir því að læra ensku til að geta fylgst með sjónvarpinu þegar sjónin var farin að bila svo um munaði. Ræktarsemi ömmu gagnvart ættingjum sínum var mikil. Hún fylgdist vel með því hvernig hennar fólki liði og ekki síður hvað varð um gengna ættingja. Hún gerði jafnvel athugasemdir við hvernig var skrifað um löngu látna formóður í útgefinni bók. Lengi dreymdi hana um stórt ættarmót, en við vorum ekki komin lengra en svo að halda niðjamót afkomenda hennar nú fyrir einu og hálfu ári. Þar gat amma tekið þátt í skemmtilegri kvöldstund, lengur en við þorðum að vona miðað við heilsufar. Afkomendur ömmu og afa eru nú sextíu og einn talsins og nöfn okkar allra eru vandlega skráð í lúna af- mælisdagabók. Við munum hvorki gleyma sunnudagstertunum eða djúsklökunum, né heldur vega- nestinu sem amma lét okkur í té; ómældri þrautseigju og lífsgleði. Ylur minninganna vermir okkur um hjartarætur. Hvíl í friði. Laufey Leifsdóttir, Karl Óttar Leifsson og Ingibjörg Leifsdóttir. Það er svo ótrúlega margt sem kemur upp í hugann þegar við minn- umst elsku ömmu Löllu. Á heimili afa og ömmu voru dyrnar ávallt opn- ar og við krakkarnir velkomnir hve- nær sem var sólarhringsins. Þar var alltaf nóg við að vera og við fengum að ganga í dótakassann, plötuspilar- ann, saumadótið, píanóið og bækurn- ar eins og við vildum og ekki má gleyma búrinu, þar sem allir dunk- arnir biðu á sínum stað, stútfullir af góðgæti sem amma galdraði fram, allt fram á síðasta dag. Stórfjölskyldan hittist oft og ótelj- andi fjölskylduboð eru okkur ofar- lega í huga. Borðstofuborðið svign- aði undan kræsingum og bæði börn og fullorðnir nutu þess að eiga sam- an góðar stundir. Mikið var hlegið og brandarar og sögur ómuðu um stof- una á meðan amma tók myndir í gríð og erg á Polaroid-vélina sína. Eins var fjölskyldan dugleg að hittast yfir laufabrauðsgerð og þá var vel kalt hjónaherbergið undirlagt af fallega útskornum kökum á meðan þær biðu steikingar. Amma Lalla var einstaklega vinnusöm. Hún var dugleg að rækta garðinn sinn og rósirnar hennar, sem hún talaði gjarnan við af mikilli hlýju, voru bæði fallegar og lífseigar. Amma sat löngum stundum við prjónavélina og prjónaði sokkabuxur og nærskyrtur svo fátt eitt sé nefnt. Hún var okkur mikil fyrirmynd í allri nákvæmni og vandvirkni. Þrátt fyrir að vera oft önnum kafin gaf hún sér alltaf tíma til að spjalla við okkur um lífið og tilveruna. Við gátum talað við hana í trúnaði og hjá henni lærðum við að rökræða um hluti sem skiptu okkur máli. Hún hafði sterkar skoð- anir en hlustaði líka á skoðanir ann- arra og bar virðingu fyrir þeim. Amma var baráttukona og það sést kannski best á því hvað hún var ótrúlega dugleg að finna sér eitthvað nýtt og spennandi að gera allt fram á síðasta dag. Hún varð sér úti um kennsluefni í ensku á kassettum, las bækur um allt milli himins og jarðar og keypti sér göngubretti sem hún var duglegri að nota en gengur og gerist. Hún hélt áfram að baka, lesa og hlusta á fjölbreytta tónlist og allt- af voru til heimagerðir frostpinnar í frystikistunni handa barnabörnun- um og barnabarnabörnunum. Við er- um svo þakklát fyrir allar þær hefðir og venjur sem amma hélt öll þessi ár, og margar þeirra má sjá á okkar eig- in heimilum enn þann dag í dag. Amma kynntist sorginni mjög ung þegar hún þurfti að sjá á eftir systk- inum sínum og fleiri nánum ættingj- um vegna berkla. Hún missti átta mánaða dreng sinn, annaðist afa af alúð í hans veikindum þar til hann lést og sá á eftir pabba okkar sem kvaddi allt of ungur. Þessi áföll hafa vafalaust mótað viðhorf ömmu til lífsins. Hún kenndi okkur að bíta á jaxlinn og bölva í hljóði. En þrátt fyrir missinn gat hún ylj- að sér við minningarnar, og nú yljum við okkur við minningarnar um ömmu Löllu. Þökk fyrir allt elsku amma. Ólöf Birna, Hulda Björk, Vigdís og Stefán Elfar. Ó, dimma nótt. Ó, hljóða nótt, vef þú mig þínum örmum svo ég hvíla megi rótt. Þú, dimma nótt. Þú, dula nótt, gef oss öllum að friður færist yfir fljótt. Er morgundöggin þig grætur, nýr dagur rís. Hugarkvöl, allt mitt böl geymir þú í húminu. Glatt í sinni degi mót hjartað huggast lætur. (Garðar Karlsson) Hvíl í friði elsku amma. Þín Valdís Eva. Langt fyrir utan ystu skóga árið sem að gullið fannst, einn bjó smiður úti’ í móa og hans dóttir sem þú manst, einn bjó smiður úti’ í móa og hans dóttir sem þú manst. Litla smáin lofi fáin, lipurtáin gleðinnar. Ertu dáin út í bláinn eins og þráin sem ég bar? Ertu dáin út í bláinn eins og þráin sem ég bar? (Halldór Laxness) Takk fyrir að vera svona góð elsku (lang)amma Lalla og takk fyrir alla frostpinnana. Arna Petra og Garðar Steinn. Ólöf Guðrún Jónsdóttir Trampe HINSTA KVEÐJA Elsku amma, ég mun sakna þín. Megi allir englarnir vernda þig. Þinn Egill Elfar. Morgunblaðið birtir minningar- greinar endurgjaldslaust alla út- gáfudaga. Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand- endur senda inn. Þar koma fram upp- lýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einn- ig koma fram upplýsingar um for- eldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for- málanum, sem er feitletraður. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.