Skólablaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 23

RÉTT utan við markaðstorgið við eina af þessum háu, einmanalegu marmara-
sulum hímír skítugur betlari og knýr hljóð ur lírukassa. Hitamollan er kæfandi, og
hann vinnur verk sitt letilega og án nokkurrar sýnilegrar ánægju. Þa sjaldan hann
nennir að lyfta augnlokunum ser 1 litlausar glyrnur, sem fyrir löngu eru bunar að
missa áhugann á þessu lífi og þess óljósa tilgangi. - öllu fjörlegri er apinn hans.
Tinandi vappar hann um og horfir kvikum augum á mannfjöldann, fylgist áhugasamur
með sérhverjum atburði á torginu. Þannig hefur hann verið hlekkjaður við lárukass-
ann svo að segja frá fæðingu og ýlfrað auðmjuklega 1 hvert sinn sem ölmusa hefur
hringlað í krukkunni þeirra.
Á torginu virðist enginn taka eftir þessum tveim ólánlegu hljómlistarmönnum.
Þar er allt á fleygiferð með hávaða og skvaldri: akfeitar konur sem prutta af lífi
og sál um lítinn léreftsskika; glansandi kaupmenn og áhugasamir buðarsveinar hróp-
andi ut yfir torgið tilkynningar sínar; virðulegir heimspekingar, organdi börn og
betlarar. Allt þetta stingur einkennilega 1 stuf við tignarlegt umhverfið : hvítan
marmara og bláan himin.
Úr manniðunni skerast tveir ríkmannlega bunir menn og stefna upp að sulun-
um. Apinn sperrir sig, og falskir tónarnir ur lirukassanum lifna við ; það örlar
jafnvel á laglínu innan um þessi framandlegu hljóð. ÞÓ virðist það ekki vekja at-
hygli mannanna tveggja ; þeir ganga fram hjá og inn á milli sulnaraðanna. Þeir tala
um, að nu verði þakið að koma hið bráðasta, ekki sé hægt að láta súlurnar tróna
svona upp 1 loftið til einskis gagns. Þarna skuli altarið koma og þarna styttan af
Hermes og þá vanti ekkert á þetta dýrlega hof - nema þakið. „
Frh. a bls. 92.