Skólablaðið - 01.12.1964, Síða 38

- 100 -
um það hvað ég matti vinna ég mátti
vinna myrkranna milli svo þín heill yrði
sem mest um allar andvökuneeturnar
hverja sjukdóma sem ég hefi átt við að
stríða hugsaðu um hvað þu hefur gjört
( think man think ) að leiða þetta yfir
mig í ellinni slitna ( slíta-sleit) og farna
( fara-fór) manneskju segðu ó segðu þu
snuir við til baka a þessi óhappabraut
sem þú fyrir barnaskap áhrifagirni
ósjálfstæði og veiklyndi ó hefur út á lent
segðu það Engilhreinn segðu það mitt
bjarta ljós 1 dimmu myrkri segðu það
blómið mitt segðu það og þér þér mun
vissulega verða fyrirgefið verða.
Guð minn, guð minn, hve göfugt, hve
óumræðilega göfugt, á grafarbakkanum,
geislandi stóð hún, háleit ekkjan, af and-
legri fegurð, fórnarlund skein úr augum
en festa og einurð úr hverjum drætti og
vist er um það, að engan létu þau ó-
snortin, orðin, alla leið komin beint frá
innstu hjartans rótum, karlmönnum
vöknaði um augu, en kvenfólk brast í
grat (: blessuð manneskjan 6 6 6 6 ), eng-
an utan Engilhrein Benedikt Friðsvein
Illugason, hann stóð á skjön á kistubotni,
skældi sig af ofstopa og gerðist æ mann-
vonzkulegri eftir þvi sem á ákallið leið,
ó það var hryllilegt; skyndilega, öllum
að óvörum, tók hann að ryðja út úr sér
blotsyrðum, svrvirðingum, klúryrðum
( segi og skrifa: klúryrðum ) og guðníði,
sem þarflaust er að taka upp hér ; stóð
rauður .( láffræðilega ómögulegt ) og þrút-
inn, líkt og hann réði ekki við sig og
viðstaddir tóku andköf, en er einsynt
þótti, að frændafælan ( : pakkiði niður,
fratnaglar ) og bölverkurinn ( : látiði mig
1 friði ) hefði lítt krufið til mergjar orð
móður sinnar eða gefið þeim rúm í
hjarta sér ( : maður veit aldrei hvað
maður gerir ef maður fær ekki frið,
maður ), staulaðist gamla konan fram á
ný og sýndist nú hálfu lasburðari en í
fyrra skiptið ; hún hóf á loft hendur sín-
ar og lét síðan falla máttlausar niður
með síðum fram : guð minn Friðsveinn,
hljoðaði hun hastöfum og sannfærandi og
títt flugu tár af tróðu, barnið mitt yfir-
gefðu mig eigi gerðu eigi útaf við mig,
og niður hneig hún á grafarbarmi ( við
skerandi sársaukann er gripklærnar rifu
sundur hendur mínar komst ég fyrst til
meðvitundar ég æpti er ég fann beinin
bresta og skerandi sársaukann í handar-
krikunum Jpað var sem ég hefði hitasótt
ég stökk a fætur æpandi og sveiflaði
handleggjunum til að hrista þá af mér
þeir skriðu yfir fætur mína rifu upp
holdflygsur og skáru mig í sundur blóð-
ið spýttist yfir sandinn þegar ég for að
hoppa og æpa og ég barði þá og ýtti
þeim af brjósti mínu og handleg^jum og
þá fóru fingur hægri handar af eg sá
þrjá þeirra berjast um fingur mma er
þeir kloruðu og klipu fingurna og hlupu
með þá eins og rugbyleikmaður með
knöttinn fingurna mína eg reyndi að halda
mér uppi stundi og féll næstum í yfirlið
aftur en tókst að sópa einum af brjóst-
inu og staulaðist í attina til brimsins ég
hljóðaði sííellt er þeir skriðu í áttina
til mín tugir þeirra tíú punda stykki
svartir og gljáandi á skrokkinn og grip-
klærnar eins og undirskálar ég hafði að-
eins hluta þumalfingurs hægri handar eft-
ir og engan fingur á þeirri vinstri en
ég notaði það sem ég hafði til að sla þá
jafnvel þegar ég féll aftur máttvana af
blóðmissinum og hreinni ógnarskelfingu
brölti ég á maganum til vatnsins en
þeir voru á hælum mér hægt og miskunn-
arlaust þar til ég hélt ég ætlaði aldrei
að komast seinustu metrana ég leit á
hendur minar og æpti og hljóðaði er ég
sá þykkan rauðleitan vökvann spýtast úr
hárauðum æðunum sem löfðu slappar
eins og dauðir ormar ég sa bein grátt
bein þar sem áður hafði verið vinstri
öklinn ég sá að hörundið á brjóstinu
hékk niður í tætlum) snöktandi.
Hve átakanleg sjon, hve nístandi og
víst er um það, að megnað hefði hun að
hræra samvizkusnauðasta manndrapara
til miskunnsemi, en hér var ekki við
mennskan að eiga : Engilhreinn, sem þó
virtist hafa jafnað sig eftir ofsabræðina,
anzaði engu móður sinni, ræskti sig,
hrækti, kvað drundrímur framan í for-
viða frændurna og gerði sig líklegan til
að fara að hafa það kósá í kistunni á ný
( er þetta Engilhreinn, spurði frændi
frænda, því hver tók meira tillit til móð-
ur sinnar, einkum þegar hún grét, en
einmitt hann í lifanda lifi ) ; en sem hann
var í þann veginn a.ð snúa baki í frænd-
ur sína ( með fyrrgreindri kveðju ),
spratt þá ekki gamla konan upp eins og
stálfjöður ( óumdeilanlega frækilega gert
af svo fársjúkri manneskju ), setti i fullt
gas og brenndi alla leið þangað, sem