Skólablaðið - 01.04.1965, Side 3

40. árg. 1965 - 5.tbl.- marz/apríl
Ritstjóri :
jón örn Marinósson
Ritnefnd :
Sigurður Ingólfsson
JÓn Bjarnason
Guðrun Tryggvadóttir
Jon Magnusson
Johannes Björnsson
óttarr Guðmundsson
Ábyrgðarmaður :
Bodil Sahn
Forsíðumynd gerði
Sigurður Ingólfsson :
Pr óflestur
eða
aumingja við
Skreytingar :
Kristján Linnet
ólafur Torfason
Trausti Valsson
Árið líkist að mörgu einum degi, blæbrigð-
um þess svipar til lífsólgunnar frá sólkomu til
sólarlags. Morgunstund er jafningi haustsins,
Birtan smeygir sór gegnum grátbólgin ský og
leggst yfir bæinn, guggin og grá andlit vakna á
bældum svæflum, og tilgerðir fætur kveina, er þeir
snerta kalt gólfið. Kaffi er hitað i snatri, dag-
blöð og runnstykki, hafragrautur og surmjólk,
svefnleysi og geðillska og síðan er haldið í vinnu.
Mennirnir ganga þögulir með brauðkassa eða
skjalatösku, galtómir og ósjálfbjarga, eins og nak-
in trén á haustin.
Hádagurinn er jafningi vetrarins. Bærinn
iðar og vellur, lókt og slorhruga í fjöru, en á at-
höfnum flestra byltir ser vólræn tannhjólaskepna.
Æðaslögum og fótataki í”buanna er skipt niður 1
klukkustundir og mínútur, og lífsneisti þeirra loð-
ir við griðarmikinn pendúl, sem nútíminn hengdi
upp a himinfestinguna. Stórborgin er ægistórt
betrunarhús, þar sem enginn fær nóg að éta, og
allir bera hlekki brauðstrits um ökla sér, og
frelsið lúkist blómjurt, sem reynir að vaxa fram-
an 1 sólina, en getur það ekki vegna fannbreiðu
vetrarins.
En dagurinn lúður. Andlit verða glaðlegri,
orð og setningar fá hljómgrunn í loftinu. Vorið
er framundan. Verksmiðjustulkan gengur léttstíg
frá daunillum vinnustað, hlær út í kvöldið, og lúk-
ami hennar er þrunginn lífsnautn. Hurðum er
skellt i lás, þvottakonur henda rusli i sorptunnur
að húsabaki, vörugeymslur verða tómar og gap-
andi gímöld, - mínútuhólmganga lífsbaráttunnar er
stöðvuð. Þetta er vor dagsins, og frjálsræðið elt-
ir manninn eins og hvellróma blaðastrákur,
Veturinn er liðinn, og kvöldið er skammt undan,
stundin, þegar drottnara jarðarinnar gefst loksins
tækifæri til að vera hann sjálfur og eiga engan
yfir höfði sér, nema svefninn.
Við, Menntskælingar, búðum sumarsins með
óþreyju. Við erum löngu orðin þreytt á námi, og
allt, sem við þörfnumst, er ofurlítill sólargeisli
og mjúk grastó, þar sem hægt er að steypa sér