Skólablaðið - 01.04.1965, Síða 40

182 -
FÁIR NJÖTA ELDANNA,
SEM FYRSTIR KVEIKJA ÞÁ
HvaSa mæÖa ! Mer er um og 6 og enda þótt
mer se ekki grátgjarnt get eg naumast stillt
mig um að fella ofurlítiÖ, kurteislegt og
lettsalt tár yfir hinu beiska inntaki þessara
orða.
En engan vesaldóm ! þerrum tárið og
skömmustum okkar. ! Veritatem laudamus,
fratres- Fáir njóta eldanna fyrstir, sem
kveikja þá. Þo það ná væri !
Var einhver að kvarta?
Æ, ekki rauða blekið, eg bið yður krjupandi,
nægar eru sorgir mínar samt; þær sliga
mig, eg bogna, brotna: eg held eg só að
glata glórunni.
Ha ! Fásinna ! Reynið ekki að blekkja mig !
Aldrei hefur andleg heilsa mín verið betri.
Hmmssss ! Og þó, það er sem eitthvað hvísli
í það eyra mitt sem enn starfar með eðli-
legum hætti : Kristur, það er eg.
Það e-r e-g.
Rengir mig einhver ?
Ekki orð !
Nei, óg má til með að reyna getu mína
á öðrum sviðum. Rökfesta var aldrei mín
sterka hlið ; domgreindin löngu flogin
hvítum vængjum ut 1 eiláfðina.
Sjómennska? Guð minn almáttugur,
ekki slor ! allt annað, nei, enga ábyrgð.
Að efninu ! Fljótt, inngangur : mikið skáld
var Daváð, meðalkafli: þetta eru láklega
hans fegurstu og dýpstu ljóðlfnur,
niðurlag : veritatem laudamus, fratres.
Hrærandi ! Ég hlýt að snökta ! Andartak,
vasaklátinn: svona, ná er það báið.
Hmmm ! Ég verð þess var mór til nokk-
urrar hrellingar að eg hef misskilið
verkefni mitt. Sök mín er sönnuð.
Afsökun engin. Mín bíður opinber
niðurlæging.
Kristur ég hengi mig.
En allt kom fyrir ekki.
Vonin brast og hór sit eg ná, ataður
aur. Gallbragð i munni og augun
blinduð blóði .
Vinir, aðeins bros, ekki hlátur.
Vinir, takið hinni postullegu kveðju :
prrrrrrhhhuuuuump ! ! !
Magnás Þór JÓnsson