Skólablaðið - 01.02.1972, Blaðsíða 15

uetzLa n*eí\t»mnm d|ggðinti
A tveimur dögum hafði vorið gengið f garð, þá er fyrsta lóan tyllti fæti
á brimsorfna eyjaströnd Tslands eftir langt og strangt ferðalag yfir úfin
úthöf. Hún söng og blfstraði svo ákaflega að þeir sem til heyrðu námu
staðar og hlustuðu með andakt og hrifningu. Alþýða maima hélt að hún
boðaði huggun og gleði með batnandi tfðarfari. Söngur lóunnar gat ekki
táknað aðvörun um yfirvofandi hættu, þvf söngur hennar var gleðisöngur.
T augum lýðsins fóru hálfvolgir sólargeislarnir og fuglasöngurinn vel
saman, enda undanfari sumarsins.
Halla Harðrass forsætisráðherra var órótt f huga. Stærsta stund lffs
hans var f nánd. Bernskudraumar hans um að verða einhverntfma vold-
ugur og virtur meðal jafningja voru f þann veginn að rætast. Haxm hafði
rifið sig upp frá erfiðum heimilisaðstæðum, fátækt og menntunarskorti
til virðingar og valda. í einu heljarstökki hafði Halli farið úr skolp-
ræsaviðgerðum til kjólfata og pfpuhatts. Einskis hjálpar hafði hann notið
utan sinnar eigin þrautseigju og óbilgirni. Velgengni hans f stjómmál-
um mátti hann þakka þvf og aiþýðu landsins, hún fann til samkenndar
með honum. En hvers virði var sjálfsmetnaði hans völd og frægð f
einn dag, er hægt var að öðlast eilffleg völd, einræðisvöld. Var ekki
vogandi að leggja allt f sölurnar fyrir fifldjarfa, en snjalla áastlun um
afnám lýðræðisins hér á landi. Var það ekki glæst framtfð að verða
einræðisherra og afnema allt kosningabrölt og hvftar lygar stjórnmála-
manna. Að hálshöggva illgjarna og rógberandi alþýðu manna, svfkja
hana og tortfma henni. Eða fremja það illvirki að svipta blekkingar-
hulunni frá augum hennar og færa sönnur á illmennsku mannskepnunnar.
Hallur kfmdi. Það var ekki hasgt að kalia hann landráðamann, þvf
aðeins sigurvegarinn hefur fullkomnan rétt til þess að dæma og útskýra.
Lýðurinn var án foringja og málsstaðar og gat þvf ekki borið hönd fyrir
höfuð sér. Það var enginn vafiá þvf að Halli var sigurvegarinn.
Garmur Gormsson Forseti fslands átti erfitt um andardrátt. Osýnilegir
fingur freistuðust til að loka loftpípunum f æðaberum hálsi hans. Hnén
klknuðu undir honum, lfðan hans var ekki rétt góð.
Fréttirnar um áform Halls forsætisráðherra komu eins og reiðarslag
yfir hann. Undir öðrum kringumstæðum hefði hann hlegið, ef einhver
hefði fitjað upp á slíkri hugmynd, hlegið framan f þann heimskingja,
sem hefði látið sér slfkt um munn fara. En sannanirnar fyrir áformum
Halla urðu ekki véfengdar. Frú Engilblfð, kona Garms, hafði lofað
Halli þvf að koma áætlun hans á framfæri við mann sinn. Hallur vissi
hvernig honum bar að notfaara sér hana, þvf metnaðargirni hennar átti
sér lftil takmörk.
99