Skólablaðið - 01.02.1972, Blaðsíða 6

heims sem ég þekkti ekki. ég vaxð að
gæta múi. ein illa hugsuð hreyfing gat eins
orsakað ást sem hatur. rödd hans skreið
inn f eyru mih. ást hans fyllti mig ánægju
og viðbjóði f senn. hann lét mig finna til,
ég veit ekki. ég horfði f andlit hans og
augun voru óvenju hrygg. mér fannst honum
líða illa og vissi allt f einu að augu mfn
voru eins, sfðan hurfum við okkur yrði
ekki undankomu auðið við yrðum að standa
kyrr eða liggja f leðju strætisins ég hafði
staðið þar föl og leið ég gekk út um
dyrnar sagði ekki neitt
III.
(EG) fffl (ÞO)
Eg gekk hikandi upp skftugar tröppurnar.
Hvar eru dymar ? Eg heyrði sjálf, hve rödd
mín skjr.““fttjyr-ði~hann. það, maðurinn, sem...
( Ég hafði fundið hann.
Robert Savage. )
A sama stað, ári seinna, fyrir innan dyrnar.
Hann hlær, spyr, ég svara, stari f auguhans.
( Þá vissi ég, að ég hafði
fundið hann. )
Á sama stað, mánuði seinna, ef til vill ekki
alveg. Ég sit, bfð eftir honum, bíði ég leng-
ur, kemur hann. Ég heyri hurð opnast. Hann
gengur framhjá, nemur svo staðar. Eg mæti
rannaskandi augum. Gretti mig ósjálfrátt
framan f hann. Hvað annað get ég gert ?
Tuttugu míhúmm seinna. - Eg send við borð,
herptar varir, forðast að Ifta upp, veit að eftir
smástund...... hann kemur, gengur beint til
mfn, og finn nálægð hans og .... nei, ég má
ekki lfta upp, hef áður séð, hvernig hann horf-
ir út f bláinn. Ég er köld, róleg, veit lfka
eftir hverju hann er að bíða.
( Ég veit það, skammast
múi örlftið. Veit hann
það Ifka ? Finnum við
það bæði ? )
Daginn eftir. Dagana eftir. - Hann er hættur
að ganga framhjá, fer á undan. Við sýnum
hvort öðru kulda, þykjumst ekki sjá, erum
samt reið og æst f nálægð hvors annars.
Hvers vegna ?
Viku seinna. - Hann brosir, virðist ruglaður.
fsiim er bráðnaður, en nú mun ég ekki sjá hann
fyxr en á sama stað eftir ár. Kannski segi ég
þá : "Það var heimskulegt af mér að gretta
(ÞO) fffl (EG)
Ég horfði á hana ganga upp tröppurnar og
standa þar, ráðvillta á svipinn, heyrði hana
spyrja með skjálfandi rödd. Ég þagði. Hvað
annað gat ég gert ?
( Gat hún hafa gert sér
grein fyrir, hve skammt
það var undan, sem hún
leitaði að. )
A sama stað, ári seinna, fyrir innan dyrnar.
Eg hlæ, spyr, en hún bara svarar og starir f
augu mér, fráhrindandi.
( Líklega rann þá upp fyrir
henni ljós. )
A sama stað, mánuði seinna, ef til vill meira.
Þegar ég gekk inn um dyrnar, fann ég kaldan
andardrátt leika um háls minn að aftan.
Þegar ég sneri mér við f leit að skilningi,
gretti hún sig. Hún hefði ekki þurft.......
Tuttugu mfnútum seinna. - Þegar ég reyni að
brjótast f gegn f annað sinn, stendur hún þarna
eins og spanskgræn koparstytta og Iftur ekki
einu sinni á mig. f rauninni hefði ég orðið
glaður, ef hún hefði aðeins litið upp, grett sig.
Ég hafði svo margt að segja henni, hefði látið
augun tala. Hefur hún nokkurn tfma skilið mig?
( Ég veit það, skammast
míh örlftið. Veit hún það
lfka ? Finnum við það
bæði ? )
Daginn eftir. Dagana eftir. - fhvert skipti
sem ég geng framhjá, finnst mér ég heyra
hana hvfsla : komdu ekki ég vil ekki sjá þig.
Og þegar ég hitti hana af tilviljun, finnst mér
hún gretta sig.
Viku seinna. - Ég brosi, leita. Eg verð að
fara, vil ekki missa hana, en hún má ekki
vera að þvf að kveðja mig, segist þurfa að
vökva blómin. Ég mun hitta hana á sama stað
að ári. Kannski brosir hún þá til mih.
V.
árum saman hafði hann hvorki skoðað myndira-
ar né lesið það sem stóð á blöðunum.
VI.
dag einn hugsaði hann eða opnaði skápinn.
þegar hurðirnar opnuðust með ævagömlu ískri
og lyktin furðulega gaus á móti honum, var
honum öllum lokið. hann gat með mestu erfið-
ismunum fleygt sér f fletið, síðan lá haim þar
grafkyrr og hélt hann væri að deyja. hann
sofnaði brátt og dreymdi, svaf þó ekki fastar
en svo að hann vissi að hann var að dreyma-